Ο ΜΠΑΡΜΠΑ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ

  Η οδοντογιατρίνα ήταν ωραία και ζουμερή, σίγουρα και λίγο πειραχτήρι. Εκείνο το ζεστό καλοκαιριάτικο πρωινό, είχε τα κέφια της.

  Χαρούμενα εκαλημέρισε τον πρώτο της πελάτη, άγνωστο σ’ αυτή, τον μπάρμπα Γιάννη τον Αυγερινό, το Βαλαωρίτη, που τον πονούσε ένα δόντι.

  Όλοι το ξέρανε, και ποτέ δεν το’ κρυψε, πώς στον μπάρμπα-Γιάννη αρέσανε οι γυναίκες, μα αυτή που τώρα έβλεπε μπροστά του, ακόμη περισσότερο. Τα μάτια του και η έκφραση του προσώπου του, το έδειξαν αμέσως.

  Ξύπνιο θηλυκό αυτή, τον διάβασε μεμιάς, σαν ανοιχτή φυλλάδα. Το πειραχτήρι πρέπει να ξύπνησε μέσα της κι ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της έδειχνε ότι κάτι θα σκάρωνε.

  Τον ξάπλωσε στην καρέκλα της κι επλησίασε, όλο γλύκα και οικειότητα, με διάθεση να τον κάνει καλά και να μην ξαναπονέσει.

  Με τον ανιχνευτή εξέταζε τα δόντια του κι άρχισε να ρωτάει:

-Σου πονάει εδώ;

-Όχι.

-Σου πονάει εκεί;

-Όχι.

  Στο μεταξύ, κάποιο κουμπί στη μπλούζα της γιάτρισσάς μας, μάλλον τυχαία είχε ξακουμπωθεί, ακούμπησε και λίγο επάνω του για να μπορέσει να τον εξετάσει καλλίτερα και τον ρωτάει:

–         Αυτό εδώ στο βάθος, σου πονάει;

–         Τώωωωρα, βγάλτα ούλα!

–         Όλα να σου τα βγάλω; του λέγει δήθεν με απορία, δύσκολα συγκρατώντας το γέλιο της.

–         Ούλα γιατρίνα μου, ούλα!

  Εκεί διαφωνήσανε. Μόνον απ’ το χαλασμένο τον απάλλαξε. Χωρίς να τον πονέσει.

Την ιστορία μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο του Σταύρου Δάγλα «Μεγανησιώτικες Ιστορίες», σε έκδοση του Πολιτιστικού Κέντρου Ταφίων, 2007 (επιμέλεια Κατερίνας Καββαδά). Το βιβλίο, να θυμίσουμε, διατείθεται από το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου.