Στο (πολύ) παλιό αγγλικό περιοδικό Fraser’s Magazine, στο τεύχος 56 και στην σελίδα 454 βρίσκουμε μια ενδιαφέρουσα αναφορά στο Μεγανήσι. Το άρθρο είναι γραμμένο από κάποιους Άγγλους περιηγητές (James Anthony Froude και John Tulloch), πίσω στο 1857!

Μεταφράζουμε όλο το απόσπασμα για να υπάρχει μια πιο πλήρης εικόνα:

«[….] Το φρούριο της Σάντα Μαύρας, όπου εδρεύει η φρουρά του νησιού, στέκεται απομονωμένο στην Λιμνοθάλασσα, και επικοινωνεί με την Πόλη μέσω ενός καναλιού, πέντε πόδες βάθος. Παλιότερα υπήρχε ένα υδραγωγείο και μια υπερυψωμένη δίοδος, χτισμένα από τους Τούρκους, τα οποία καταστράφηκαν από τον σεισμό του 1825. Οι σπασμένες καμάρες του, εκτεινόμενες πάνω από την λιμνοθάλασσα, σχηματίζουν ένα γραφικό θέαμα.

Επιθυμούσαμε να αφιερώσουμε μια μέρα στην Ελλάδα στο κυνήγι και για τον λόγο αυτό μας έστειλαν στην Βόνιτσα για μια άδεια, η οποία -μας τόνισαν- ήταν απολύτως απαραίτητη και θα την παίρναμε σε μερικές ώρες. Μας έφαγε δύο μέρες και ήταν παντελώς άχρηστη. Ακούγοντας ότι θα βρίσκαμε πολύ καλό κυνήγι πέρδικας στο Μεγανήσι, ένα μικρό νησί μεταξύ της Λευκάδας και της ενδοχώρας κάπου 15 μίλια απόσταση, βάλαμε πλώρη για κει με μια βάρκα που μας νοίκιασε ένας ντόπιος. Το σκηνικό κι από τις δύο πλευρές του θαλάσσιου στενού ήταν μαγευτικό.

Φτάσαμε εκεί κατά το σούρουπο και μας εξασφαλίστηκε διαμονή από έναν γηγενή προύχοντα, ο οποίος δεν μας συνόδευσε στο δείπνο μας, αφού ήταν Σαρακοστή, αλλά δεν είχε καθόλου ένσταση στο να μοιραστεί μαζί μας ένα μπουκάλι τσέρρυ, κάτι που τον έκανε εξαιρετικά φλύαρο.

Το επόμενο πρωί αλωνίσαμε το μισό νησί, το οποίο είναι πετρώδες και με ανώμαλο έδαφος, αλλά δεν χτυπήσαμε παρά τρεις πέρδικες. Βάλαμε επίσης στο σακούλι και το πρώτο ορτύκι της εποχής. Καθώς είχε τρομερή ζέστη και το άθλημα δεν πήγαινε και τόσο καλά γυρίσαμε κατά το απόγευμα στην Σάντα Μαύρα και κάναμε έναν περίπατο με τους ντόπιους ίσαμε τις εκτεταμένες καλιέργειες ελαιόδεντρων που περιβάλουν την πόλη [….]»