Προ ημερών, στο Περιφερειακό Συμβούλιο στη Ζάκυνθο ξέσπασε μια κόντρα μεταξύ του Αντιπεριφερειάρχη Λευκάδας κου Θοδωρή Βερύκιου, περιφερειακών συμβούλων και δημοσιογράφων, με σκληρές εκφράσεις εκατέρωθεν. Μπορείτε να δείτε περισσότερα για το θέμα εδώ. Ο κος Βερύκιος μας έστειλε την απάντησή του προς την ΕΣΗΕΠΙΝ, την οποία και δημοσιεύουμε.

Κέρκυρα 3 Μαΐου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Περιφέρεια Ιονίων Νήσων – Περιφερειακή Ενότητα Λευκάδας

Απάντηση αντιπεριφερειάρχη, Θ. Βερύκιου, στην ΕΣΗΕΠΙΝ

Προκλήθηκα στο Περιφερειακό Συμβούλιο αλλά δεν τα βάζω με τους μεροκαματιάρηδες δημοσιογράφους

Στην καταγγελία της ΕΣΗΕΠΙΝ (Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου – Ηπείρου – Νήσων), η οποία, σημειωτέον, έγινε γνωστή μέσω της δημοσίευσής της στον Τύπο, απαντά ο αντιπεριφερειάρχης Λευκάδας, Θοδωρής Βερύκιος.

Επίσης, ο κ. Βερύκιος δίνει απάντηση και στα δημοσιεύματα που αφορούσαν στην τοποθέτησή του κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Περιφερειακού Συμβουλίου, που έγινε στη Ζάκυνθο στις 27 Απριλίου.

Η απάντηση

«Είναι σύνηθες φαινόμενο οι πολιτικοί κάθε βαθμίδας να προσπαθούν πάντα να είναι ευχάριστοι, διακριτικοί και «υποταγμένοι» στον καθωσπρεπισμό της πολιτικής ανέλιξης και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Στο πλαίσιο αυτό, παρακολουθούσα τις τοποθετήσεις των συναδέλφων μου – περιφερειακών συμβούλων των αριστερών παρατάξεων στα Περιφερειακά Συμβούλια. Σέβομαι απεριόριστα την Αριστερά και αναγνωρίζω τους αγώνες της για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Ενοχλούμαι όμως αφάνταστα από το μονολιθικό λόγο της που -βασιζόμενος στα αξιώματα του Μαρξισμού – Λενινισμού- παραγνωρίζει ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα, αν αφουγκραζόταν τα μηνύματα των καιρών και τους κινδύνους της «Νέας Τάξης πραγμάτων».

Η αναφορά μου στο Μάρξ έχει να κάνει με την παραπάνω θεώρηση μου, αφού πιστεύω ότι πρέπει όλοι να ξεπεράσουμε τις όποιες αγκυλώσεις μας, αν θέλουμε να προσφέρουμε πραγματικά στον τόπο μας.

Ο δημοσιογράφος, Πέτρος Πομώνης, όμως, σαν καλός Μαρξιστής και εργαζόμενος στην ΕΡΑ (Κρατικοδίαιτη ραδιοφωνία) αντέδρασε χρησιμοποιώντας την έκφραση: «λες μ……ς», καταλύοντας κάθε έννοια σεβασμού προς το Π.Σ και τον ομιλούντα, έχοντας προφανώς την αίσθηση ότι σε άλλο οικείο χώρο βρίσκεται και όχι σε συνεδρίαση του Περ/κου Συμβουλίου, ανεξαρτήτως αν είχε η όχι το δικαίωμα να παρέμβει στη συζήτηση – αντιπαράθεση μεταξύ Περιφερειακών Συμβούλων.

Εξ αφορμής αυτής και μίλησα έτσι για τους δημοσιογράφους και ειδικά για τους εκείνους του κέντρου, με αφεντικά μεγαλοκαναλάρχες, κρατικοδίαιτους εργολάβους κλπ που διαμορφώνουν την άποψη της κοινής γνώμης και δημιουργούν ενίοτε ακόμα και την είδηση. Ο κόσμος πλέον αντιλαμβάνεται τη διαπλοκή τους με την οικονομική εξουσία.

Ερώτησα: Πού ήταν οι πνευματικοί μας άνθρωποι, οι ακαδημαϊκοί, οι δημοσιογράφοι, όταν οι πολιτικοί οδηγούσαν τη χώρα στην οικονομική υποτέλεια και τους Έλληνες στην πτώχευση; Ήταν αδαείς ή συμμέτοχοι και συνένοχοι στα «πάρτυ» των 80’s και των 90’s και στην εκμαύλιση των πολιτικών συνειδήσεων;

Φυσικά δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι συνένοχη η πλειονότητα των δημοσιογράφων των επαρχιακών μέσων που δίνουν πραγματικά έναν άνισο αγώνα για την ενημέρωση και για τη βελτίωση των τοπικών κοινωνιών.

Η φορτισμένη αντίδρασή μου, ίσως, να ήταν γενικόλογη και αυτό είναι άδικο, όπως άδικο είναι καθημερινά από δημοσιογραφικά στόματα να απαξιώνονται όλοι οι πολιτικοί και να θεωρεί ο καθένας που φέρει τη δημοσιογραφική ιδιότητα -με όλα τα πλεονεκτήματά της- ότι είναι υπεράνω κριτικής, ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί και να καταστρατηγούν πολλές φορές κάθε σεβασμό προς τους θεσμούς.

Για να πάψει πλέον η πολιτική να είναι εμπορεύσιμο προϊόν, πρέπει και η δημοσιογραφία να πάψει να είναι διαφημιστική εταιρεία».