Επιστρέφει και μας συναρπάζει η στήλη του φίλου ποιητή Μάκη Πολίτη. Αυτή τη φορά τιμάει την στήλη μας με ένα ολοκαίνουριο ποίημα! Ένα ποίημα που, με την γνωστή αμείλικτη, κοφτερή, πάλλουσα γλώσσα του Μάκη, επιτίθεται με σφρίγος. Και όχι μόνο σφρίγος αλλά και ικανή δόση δηλητηριώδους ειρωνείας. Και επιτίθεται στο ημίμετρο του ατομικισμού, στους εκπροσώπους του κοινωνικού δαρβινισμού, στους αστούς που ρέπουν προς τον νιτσεϊσμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Ο Μάρτιν Ήντεν, μια λογοτεχνική φιγούρα που έπλασε ο Τζακ Λόντον, δεν είναι αποτυχημένος με την κλασική έννοια, σχεδόν πετυχαίνει τους κοινωνικούς στόχους του. Είναι όμως εν τω βάθει αποτυχημένος γιατί η κοσμοθεωρία του τον οδηγεί στο πλήρες αδιέξοδο, στο ερεβώδες κενό της μοναξιάς, στη θλίψη της μοναχικότητας ενός κατάφορα εγωιστικού κόσμου. Στο τέλος παραθέτω μια ανάλυση για το έργο «Μάρτιν Ήντεν» από την logotexnia.net. Αλλά, απολαύστε το ποίημα :

Κατ’ ευφημισμόν

του Μάκη Πολίτη

Τι ωραία λέξη!
Ανοίγει το στόμα σε χαμόγελο,
μα το έρκος έχει μαυρίσει πίσω απ’ τα χείλη.
Τι ωραία λέξη!
Ο Μάρτιν Ήντεν πήρε φόρα
απ’ τα κατάβαθα του Ειρηνικού.
Νάτος που σιδερώνει πάλι
με το παλιό καρβουνοσίδερο
το μαύρο ράσο του Καλβίνου.
Κυρίαρχος του Χρόνου
πατάει τώρα πάνω
στις καρτεσιανές δομές των ερειπίων.
Έτσι νομίζει!
Τι αστείο να εναλλάσσεται το σμόκιν
με την ψαλιδόκωλη βελάδα.
Τι ωραία λέξη
για να κρύψει τον άκρατο εγωισμό,
για να πουδράρει
της γριάς ιεροδούλου το πρόσωπο.
Φιλελεύθεροι!
Μάρτιν, καλέ μου φίλε, το ξέρεις ότι είσαι νεκρός;
Γιατί χλευάζετε λοιπόν τα αναπηρικά σας αμαξίδια;
Γιατί κομπάζετε;
Δεν είστε οι μόνοι, δεν είστε οι πρώτοι.
Αιώνες πριν γεννηθείτε
μια μολυσματική αρρώστια
είχε το όνομα «ευλογιά».

Σημ ΜΤ: Τζακ Λόντον: «Μάρτιν Ήντεν» (1909) -Ιδεολογικοί και αυτοβιογραφικοί άξονες.