Για την επέτειο και τα σύγχρονα διδάγματα της Επανάστασης του 1821

Η φετινή επέτειος της αστικής εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης του 1821 και της έναρξης της διαδικασίας συγκρότησης του αστικού κράτους στην Ελλάδα βρίσκει το λαό και τη χώρα να πλήττονται από έναν «ιδιαίτερο» κίνδυνο, την πανδημία του κορονοϊού.

Ως αποτέλεσμα, αναστάλθηκαν οι όποιες συνηθισμένες δραστηριότητες – σχολικός εορτασμός, παρελάσεις κ.λπ. – αλλά και εκείνες που είχαν δρομολογηθεί εκ μέρους του κράτους για την προϋπάντηση των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.

Το ΚΚΕ είχε προετοιμάσει τη δική του πολύμορφη ιδεολογική – πολιτική παρέμβαση, το περιεχόμενο της οποίας βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τα συμπεράσματα που προωθούσε η αστική εξουσία ως διαχρονικά για όλους και όλες, ανεξάρτητα από κοινωνική – ταξική θέση, ανεξάρτητα από την πάροδο σχεδόν 200 χρόνων αστικής εξουσίας. Κι αυτό στο όνομα της «εθνικής ενότητας» ή και ενός κοσμοπολιτισμού που θα αναβαθμίσει τη θέση του ελληνικού αστικού κράτους στην ευρύτερη περιφέρεια, στην ΕΕ και παγκόσμια.

Το ΚΚΕ επιφυλάσσεται για μια πλούσια ιδεολογική – πολιτική – ιστορική – πολιτιστική παρέμβαση που θα διαδίδει πλατιά τα συμπεράσματα από την Επανάσταση του 1821, αυτά που αφορούν την εργατική τάξη, τα λαϊκά μεσαία στρώματα, τους μαθητές και φοιτητές των εργατικών – λαϊκών οικογενειών, τους ριζοσπάστες εκπαιδευτικούς, επιστήμονες ιστορικούς και γενικά διανοούμενους.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους – μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους -, τους συνταξιούχους, τους νέους, με ψυχραιμία και θάρρος να κρατήσουν το μόνο διαχρονικό συμπέρασμα που προκύπτει και από την Επανάσταση του 1821: Τίποτα δεν καταργείται, όσο σάπιο κι αν είναι, χωρίς την ταξική πάλη.

Άλλωστε η εξέλιξη της σημερινής πανδημίας, και στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, επιβεβαιώνει όχι απλά μια αδυναμία της ανθρωπότητας να αντιμετωπίσει έναν εξωγενή καταστροφικό παράγοντα, όπως είναι η πανδημία μιας ασθένειας, αλλά τα ίδια τα όρια του καπιταλισμού. Εκδηλώνεται και τώρα η άλυτη αντίφαση: Από τη μια να υπάρχει επιστημονική και τεχνολογική δυνατότητα (αναπνευστική και όποια άλλη υποστήριξη στις ΜΕΘ) να αντιμετωπίσει χωρίς ιδιαίτερο κίνδυνο ζωής την εξέλιξη της νόσου, από την άλλη να υπάρχει τραγική έλλειψη σε αυτές ακριβώς τις δυνατότητες, δηλαδή να υπάρχουν υποδομές (νοσοκομεία, ΜΕΘ κ.λπ.), μέσα (αναπνευστήρες, ακόμα και μάσκες, φόρμες κ.λπ.). Κυρίως, όμως, να μην αξιοποιείται με σταθερή εργασιακή σχέση και μέσα προστασίας το επιστημονικό και άλλο υγειονομικό προσωπικό, και επομένως να μην εξελίσσεται επιστημονικά, μια να βγαίνει στην ανεργία, μια να ψάχνει για δουλειά.

Δεν είναι τυχαίες αυτές οι ελλείψεις, και οι δυσλειτουργίες του δημόσιου συστήματος υγείας. Είναι αποτέλεσμα των κρατικών, ευρωενωσιακών πολιτικών που κοστολογούν τις δαπάνες για την Υγεία με τα μέτρα και τα κριτήρια του καπιταλιστικού κέρδους, δηλαδή οι δομές της δημόσιας υγείας να λειτουργούν με όρους επιχειρηματικούς, σαν μαγαζιά, με τους ασθενείς- πελάτες, και όχι να παρέχουν απρόσκοπτα υπηρεσίες υγείας με βάση τις τεράστιες επιστημονικές δυνατότητες του 21ου αιώνα σε όλο το λαό.

Η επικινδυνότητα της πανδημίας δεν πρέπει να επισκιάζει τις κυβερνητικές και κρατικές ευθύνες για παλιά και νέα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα:

• Είναι οι τεράστιες συνέπειες που θα υποστούν οι εργαζόμενοι και δεν αντιμετωπίζονται με κάποια έκτακτα επιδόματα. Καθημερινά αποκαλύπτονται και νέα περιστατικά απολύσεων, μη πληρωμής εργαζομένων, που ακόμα κι αν έχουν συγκυριακά αντικειμενική βάση, εκδηλώνουν τα όρια της καπιταλιστικής παραγωγής και οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας στο σύνολό της. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, πρέπει να επαγρυπνούν, να μην επιτρέψουν διάφορα αντεργατικά μέτρα (όπως μέτρα «ευελιξίας», εκ περιτροπής εργασία, εντατικοποίηση εργασίας από το σπίτι, απαγορεύσεις συνάθροισης, μέτρα καταστολής ενάντια στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση κ.λπ.) να παγιωθούν σε βάρος τους.
• Είναι οι αλλεπάλληλες καταστροφές από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, και πάλι λόγω έλλειψης ανάλογης κρατικής και όχι απλά της μίας ή της άλλης κυβερνητικής μέριμνας.
• Είναι οι συνέπειες από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και από τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, το πρόβλημα των εγκλωβισμένων προσφύγων.

Όλα αυτά πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα για την ταξική αφύπνιση, για τη μαχητική στάση ζωής απέναντι στην ανάγκη του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας των σύγχρονων και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Το βασικό συμπέρασμα όλων των επαναστάσεων της Ιστορίας, μαζί και της Ελληνικής του 1821, για τις απαιτούμενες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ανατροπές είναι: Τίποτα δεν αλλάζει προς την κατεύθυνση της κοινωνικής προόδου, αν ο λαός δεν πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

24-3-2020