Το τέλος Οκτώβρη του 1933 μια ισχυρή καταιγίδα με χαλαζόπτωση θα πλήξει τη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού της Λευκάδας και το Μεγανήσι. Θα καταστρέψει ένα μεγάλο μέρος της ελαιοπαραγωγής, αφού η καταιγίδα έριξε «τα 2/3 του αώρου ελαιοκαρπού». Ένα ζήτημα ζωής και θανάτου για τους αγρότες των νησιών μας που το λάδι κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος του ετήσιου εισοδήματός τους. Για τους κατοίκους της νότιας Λευκάδας το κακό ήταν διπλό, αφού πριν λίγο καιρό είχαν σημειωθεί ραγδαίες βροχοπτώσεις στον κάμπο της Βασιλικής κατά την περίοδο συγκομιδής της σταφίδας, με αποτέλεσμα να πολτοποιηθεί η παραγωγή και να αναγκαστούν οι σταφιδοπαραγωγοί, «εκόντες άκοντες», να παραδώσουν την παραγωγή τους στην αποθήκη της Εταιρείας Οίνων και Οινοπνευμάτων.

Δεν αναφέρεται αν έφτασε ποτέ στη Λευκάδα η ειδική Επιτροπή για την εξακρίβωση των ζημιών που είχε εξαγγείλει ο τότε υπ. Γεωργίας Θεοτόκης. Ο συντάκτης όμως τοπικής εφημερίδας θα επισκεφτεί με αφορμή, μάλλον, τη χαλαζόπτωση την «νήσον Τάφον» (Μεγανήσι) για να εξακριβώσει το μέγεθος της καταστροφής. Έτσι, υποθέτουμε, ότι προέκυψε το πιο κάτω ρεπορτάζ που καταπιάνεται και με άλλα ζητήματα που απασχολούσαν την εποχή εκείνη τους οικισμούς του Μεγανησίου.

Από την νήσον Τάφον
Η ΕΛΛΕΙΨΙΣ ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ, Η ΕΝΣΚΥΨΑΣΑ ΘΥΕΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΑΥΤΗΣ

ΒΑΘΥ. Γυρολίμενον ως είνε και χθαμαλόν, δεν κατώρθωσεν να αποκτήση σχετικήν αποβάθραν. Τα Βενζινόπλοια της συγκοινωνίας για να αποβιβάσουν τους συπμπλωτήρας των θέτουν σανίδα. Εις το βάθος της πυκνοκατοικουμένης παραλίας διατηρούνται έλη και τέλματα πρωτογόνου εποχής. Το οίκημα του Αστυνομικού Σταθμού Βαθέως μάλλον για φυλακή είνε κατάλληλον, και μάλιστα φυλακή των παλαιών χρόνων. Είνε δε απορίας άξιον πως εκρίθη κατάλληλον παρά των αρμοδίων, και μάλιστα εις την περίοδον αυτήν του 1933.

Εις την βαθείαν κοιλάδα την χωρίζουσαν το Βαθύ από το Κατωμέρι η ενσκύψασα θύελλα εξερίζωσεν αρκετά ελαιόδενδρα κατάφορτα καρπού. Το χωριό, πλέει στο τρισκότιδο τη νύκτα και οι Τάφιοι χρησιμοποιούν φανούς, δια να εποικοινωνίσουν μεταξύ των. Ο δια πρώτην φοράν επισκεπτόμενος το χωριό νομίζει πως ευρίσκεται εις εκτεταμένην σήραγγα φωτιζομένην δια του αμυδρού φωτός των φανών. Κατά τας εσπερινάς ώρας, τα προαύλια των οικιών φωτοβολούν από τας πυράς τας οποίας ανάπτουσιν αι οικοδέσποιναι δια να μαγειρεύσουν.

Ο άρρην πληθυσμός του χωρίου, ασχολείται ως επί το πλείστον με την αλιείαν και το εμπόριον των ιχθύων η δε καλλιέργεια της γης αφέθη μάλλον, εις το έτερον φύλλον, το οποίον επιδίδεται μετά ζήλου. Όρθρου βαθέως το χωριό ευρίσκεται επί ποδός, δια να επιληφθή των ημερησίων εργασιών του. Δεν διημερεύει όπως άλλοτε εις τα Καφφενεία για να πολιτικολογήση και να πίνη τον όχι άριστον Τάφιον οίνον. Αι συνθήκαι της ζωής ήλλαξαν αφαντάστως. Και η βιοπάλη άλλα επιτάσσει.

Ο κ. Ευστάθιος Μάντζαρης Εμποροπλοίαρχος, αεικίνητος και φιλόξενος συνεχίζει την πατροπαράδοτον ξενίαν των Ταφίων, εφάμιλλον του πρώτου οικιστού της Τάφου.

ΣΠΑΡΤΟΧΩΡΙ. Αιωνία συζήτησις εις το Σπαρτοχώρι για το νερό. Έχουν δίκαιον μέγιστον. Ένα άλλο ζήτημα τους απασχολεί. Το σχολείον τους αριθμεί 125 μαθητάς και όμως υπάρχει ένας και μόνος δημοδιδάσκαλος

Και δια το ζήτημα αυτό έχουν παραπάνω δίκαιον, διότι τι μπορεί να πρωτοκάμη ένας και μόνος διδάσκαλος σε 125 μαθητάς; Οι αρμόδιοι ας απαντήσουν. Οι οικούντες στο Σπαρτοχώρι είνε όπως δήποτε οικονομικώς πλειό καλά, από τας γείτωνάς των Κατωμερίτες. Τα Σπήλια η μονάκριβη αποβάθρα των Κατωμεριτών, έγεινε κάπως προσιτοτέρα. Η οικογένεια του κ. Ανασ. Θιακοδημίτρη, δεν υστερεί εις ξενίαν και περιποίησιν των εκείθεν διερχομένων.

Πηγή: Λευκαδίτικα Νέα