<Τα Ναυτικά>
Και με την απογείωση ξεκόλλησε η ψυχή μου και πέταξε μαζί σου όπου ανασαίνεις και υπάρχεις, μοναχογιέ μου. Και στο κατάρτι τ’αψηλό όπου εργάζεσαι και κάνεις τ’όνειρό σου πράξη ,κρεμάστηκ ‘η καρδιά μου, σαν το πουλάκι στην ξόβεργα. Μάτια υγρά ,στόμα στεγνό ,βαριά η ανάσα . Ένα άδειο σακί το σώμα μου, δίχως ψυχή, δίχως καρδιά.

Η καρδιά μου χτυπά με την μοναχοκόρη μου στη Γαλλία. Η ψυχή μου είναι δοσμένη σ’εσένα, στο πέλαγος.

Για μια γυναίκα
το μακρινό δύσκολο μπάρκο του συντρόφου της, είναι πικρό παράπονο,

του γιού της, μαχαίρι μαυρομάνικο και κοφτερό!

Μοναχογιέ μου
στης γέφυρας του καραβιού, περήφανο αγέρι δύσκολης δουλειάς εισπνέεις και μεσ’ στ ‘αμπάρια , ασφυκτικά μοχθούν οι ναυτεργάτες. Να είστε ίσοι κι αδελφοί με τους εργάτες. <Κάθε πουλί, κάθε παιδί, να φάει και να χορτάσει> ίσοι κι αδελφοί, για νά ‘χεις την ευχή μου, και πρώτ’ απ’ όλα νά ‘χεις στη γέφυρα, το πιο γλυκό χαμόγελο του Άη -Νικόλα, που μεσ’ απ’ τ’ ασημένια γένια του προβάλλει!

Φωτεινή Παπασταματίου -Καββαδά 15 -9 2017