Οταν αποφασίστηκε λόγω μνημονίου ο  Καρνάβαλος να είναι δικής μας κατασκευής κανείς δεν περίμενε τέτοιο αποτέλεσμα. Κάποιοι όμως όταν έχουν πείσμα και υπομονή καταφέρνουν θαύματα…

Ο κατασκευαστής και εμπνευστής του θέματος πήρε πολύ στα σοβαρά το ρόλο του καλλιτέχνη.

Φαντάστηκε το άρμα, παρήγγειλε τα υλικά και με βοηθό τον Νίκο και τον εργάτη του έκαναν θαυματα.

Δεν ήταν εύκολο. Η γουρούνα έπρεπε να σμιλευτεί, να πάρει σχήμα.Τα ανθρωπάκια επίσης. Υστερα να περαστούν με γύψο μετά με αστάρι και τέλος με μπογιά.Τα υλικά τέλειωναν και ηπρομήθειά τους από την Λευκάδα καθυστερούσε το έργο.Εβρεχε και το σκέπαζαν, ξέπιανε και το ξεσκέπαζαν.

Και το φελιζόλ σκόρπαγε με τον αέρα και ο γύψος κόλαγε στο παπούτσι με τη βροχή.

Η ουρά φιλοτεχνήθηκε από τον εξωτερικό συνεργάτη της ομάδας τον Αρη.

Ο χρόνος πίεζε και εμείς οι απέξω που μόνο κριτική κάναμε, βάζαμε στοίχημα ότι δεν θα προλάβουν. Ο καιρός δεν βοηθούσε, ούτε και εμείς άλλωστε.

Οι καλλιτέχνες όμως έβαλαν τα δυνατά τους και την Κυριακή το πρωί εγέννετο…Τρόικα.

Τα ανθρωπάκια εξίσου δύσκολα.Ειδικά η μουσούδα του δικού μας Γιωργάκη, ήθελε ιδιαίτερη προσοχή.Τα χεράκια και το πρόσωπο ήταν οι λεπτομέρειες που ήθελαν ψιλοδουλειά.

Και τέλος η τελική τοποθέτηση στο άρμα όπως και η προσθήκη της φόδρας που θα το έντυνε. Ολα αυτά Κυριακή πρωί με πολλούς περαστικούς κριτές. Αλλοι θαύμαζν και άλλοι θάμαζαν  το τελικό αποτέλεσμα που δικαίωσε τελικά τους δημιουργούς. Ευτυχώς που βρέθηκαν δυο τρεις και σηκώσαν τη γουρούνα Μερκελ γιατί από το γύψο έγινε ασήκωτη.

Οι λεπτομέρειες δημιουργούσαν διάφορα εμπόδια που τελικά ξεπεράστηκαν όλα και το αποτέλεσμα δικαίωσε τους δημιουργούς.

Και ύστερα ήρθαν και οι αλανιάρηδες.  Γύρω στις δώδεκα οι καλογυμνασμένοι πετεινοί έτοιμοι να θυσιαστούν για να αναβιώσουν το έθιμο των πειρατών, τοποθετήθηκαν στο μεγάλο κοτέτσι. Στην αρχή μας είχε βγεί λίγο μικρό. Μάλλον σε καπονιέρα έφερνε παρά σε κοτέτσι. Μας είχε τρομάξει και ο Φλίππος με τα θερία που θα μας έφερνε και έτσι προμηθευτήκαμε μεγαλύτερο.

Ισως και να το παρακάναμε λίγο …

Η αλήθεια είναι ότι ο Ντίνος δυσκολεύτηκε τελικά να τους ξετρυπώσει. Οι αλανιάρηδες τρόμαξαν  μπροστά στην θέα ενός «βουνού» να σκιάζει το κοτέτσι , και χρειάστηκε  η επέμβαση του μικρού Βασίλη που τελικά τους οδήγησε στα χέρια του Ντίνου κι αυτός με την σειρά του στα χέρια των πιο γρήγορων.

Από την διαδικασία δεν έλειψαν και οι παρατηρητές που ως συνήθως έδιναν οδηγίες και …την κοπανούσαν .

Και τα άρματα βγήκαν στους δρόμους και εκείνη τη στιγμή ξεχάστηκαν όλα. Το άγχος και ο κόπος της προετοιμασίας ανήκαν στο παρελθόν.

Αυτό που έμεινε τελικά είναι οι ευχάριστες στιγμές που μένουν απο τέτοιου είδους συνεργασίες και ο χαβαλές που χαρακτηρίζει αυτές τις ομαδικές δράσεις.

Εμεινε και το άρμα να θυμίζει ότι τελικά άμα θέλει ο άνθρωπος όλα τα κάνει…

Μπράβο στον καλλιτέχνη και στην ομάδα του.

Και του χρόνου… τρένο.