Έφυγες κι εσύ φίλε παλιέ. Ήσυχα, χωρίς βουή, χωρίς περιττές λέξεις. Κι άφησες πίσω κενό, θλίψη αλλά και μνήμες ανεξίτηλες.

Μνήμες φοιτητικών χρόνων στο δωμάτιο με τον Τσε, μνήμες ενός προμηθεϊκού ζεϊμπέκικου στην παλιά πλατεία, μνήμες ξενυχτιού και αγωνίας σε κάποιες εκλογές, μνήμες φιλοσοφικών ενατενίσεων τα υγρά βράδια των καλοκαιριών, μνήμες αστείρευτου γέλιου στο σπίτι του φίλου μας, μνήμες των αδιάλλειπτων οραματισμών σου για το νησί, μνήμες ατελεύτητων συζητήσεων, μνήμες από τους αγώνες μας, νικηφόρους και μη, κυρίως μνήμες ποίησης.

Και μετά άλλες μνήμες, επώδυνες, όταν πάλευες με τους δαίμονές σου κι έβγαινες νικητής. Θέλει θάρρος κάτι τέτοιο σύντροφε, θέλει κότσια και τα είχες. Κατόπιν, σαν κεραυνός εν αιθρία, ήρθε το αναπόδραστο, μια μάχη στην οποία δεν κερδίζεις. Ίσως μόνο μερικές ύστατες σταγόνες περηφάνιας ότι παρέμεινες γενναίος. Αυτό σου είχα πει την τελευταία φορά, κι ήμουν σίγουρος ότι θα το κάνεις, ότι θα μείνεις γενναίος μέχρι το τέλος. Κι έτσι θα σε θυμάμαι.

Καλό ταξίδι ποιητή. Καλή αντάμωση.

ΥΓ. Για όσους δεν θυμούνται και για όσους θέλουν να θυμούνται