Ο γνωστός και μη εξαιρετέος λαϊκός στιχουργός Ντίνος Μαρκεζίνης μας έστειλε μερικά στιχάκια, σαν ύστατο αποχαιρετισμό στον αγαπητό εν ζωή και αξιομνημόνευτο Παναγιώτη Δάγλα (Πάκη).

Το μόνο που θα ήθελα προσωπικά να συμπληρώσω με αυτή την αφορμή είναι ότι ο Πάκης -όπως και άλλοι της γενιάς του που έφυγαν νωρίτερα- δεν ήταν απλά ένας καλωσυνάτος και γαλαντόμος άνθρωπος . Ήταν ένα σημείο αναφοράς για την δική μου γενιά, ήταν κατά κάποιον τρόπο, φορέας μιας εποχής αγνής, άδολης, σχεδόν ρομαντικής και ταυτόχρονα φορέας ενός αλλιώτικου ήθους και φιλοσοφίας. Κάθε φορά που φεύγει ένας τέτοιος άνθρωπος φεύγει και ένα μεγάλο κομμάτι από την ίδια εκείνη εποχή και δεν υπάρχει τίποτα πια για να το αναπληρώσει…

Το ποίημα:

ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΑΚΗ

ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ

1) Φίλε Πάκη έφυγες, ετών 83

αλλά η ψυχή σου έμοιαζε σα να ΄ταν 13

2) Στο μαγαζί σαν έμπαινα να πιω ένα κρασί

στη θύμησή μου ερχότανε η εποχή η χρυσή.

3)Παλιές φωτογραφίες, αναμνήσεις στο μαγαζί

μου έμειναν εικόνα μέσα στην ψυχή.

4)Μα κι αυτή η φωτογραφία που ήταν φάτσα σου μπροστά

δεν φεύγει απ’ το μυαλό μου: η ΕΒΓΑ με τα παγωτά!

5) Όλα ήταν Παράδοση, στολίζαν το μαγαζί

μα πιο πολύ το στόλιζες Πάκη μου εσύ!

6)Εδώ θα τελειώσω με τούτο το στιχάκι,

στους λίγους φίλους που έκανα, γράφτηκες στο μπλοκάκι…

7)Καλό ταξίδι εκεί που πας, σίγουρα στον Παράδεισο

Καλύτερα από τούτη την γειτονιά που ζει μέσα στην Άβυσσο!

(«Είμαι κι εγώ παθών…»)

Ντίνος Μαρκεζίνης (Τσομποτός)