Συνέντευξη του Αρη Κανέλλου στο  «Επί σκηνής»

Ο Άρης είναι ένας νέος ταλαντούχος Μεγανησιώτης που δραστηριοποιείται στο χώρο του θεάτρου επαγγελματικά πια με πολύ αξιόλογες κριτικές.

Γιός του  Βασίλη Κανέλλου φέρει επάξια το χάρισμα που κληρονόμησε από τον ταλαντούχο πατέρα του που άνετα θα μπορούσε να είχε ξεχωρίσει στο χώρο του επαγγελματικού θεάτρου εαν το επέλεγε.

Παιδί χαμηλών τόνων, διεκδικεί μια θέση στο δικό του όνειρο με αργά αλλά σταθερά βήματα και αρχίζει να ξεχωρίζει στο χώρο με ήθος και πολύ δουλειά, χαρακτηριστικά που διακρίνουν την προσωπικότητα του.

«Επί σκηνής» … ο Άρης Κανέλλος

Απόφοιτος της δραματικής Σχολής «Δήλος- Δήμητρα Χατούπη» και του ΙΕΚ Marketing – Διαφήμιση, έχει παίξει, στα πλαίσια της σχολής, στις παραστάσεις: «Επικίνδυνες σχέσεις» Βασισμένη πάνω στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας (του Christopher Hampton) και στο βιβλίο του Choderlos De Laclos σε σκηνοθεσία Θεοδ. Εσπίριτου, «Ο θίασος» βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Θ. Αγγελόπουλου σε σκηνοθεσία Δημ. Χατούπη. Στην παράσταση « Κραυγές ζώσες» στα πλαίσια του φεστιβάλ «Μικρό Παρίσι των Αθηνών» βασισμένη σε ποιητικούς μονολόγους της Χριστίνας Κόλλια σε σκηνοθεσία Γιάννη Δρίτσα. Συμμετοχή στο φεστιβάλ «θεάτρου δρόμου» το 2011, στο «page 31» το 2014 και σε ταινίες μικρού μήκους. Από φέτος είναι μέλος της ομάδας θεάτρου «Δήλος» και παίζει στην παράσταση μιούζικαλ «Τα μάγια της πεταλούδας » του F.G. Lorca.

Ποιος είναι ο ρόλος σου στα «Μάγια της πεταλούδας»

Υποδύομαι τον Σκορπιό, ένα γήινο ενοχλητικό έντομο του οποίου οι μόνες απολαύσεις της ζωής του σχετίζονται με τα υλικά αγαθά. Φαγητό, πολύ ποτό, διατάραξη της ησυχίας και υπονόμευση της ευημερίας μέσα στην κοινωνία των σκαθαριών. Είναι ένα πρόσωπο το οποίο όλα τα άλλα έντομα φοβούνται και προσπαθούν να αποφύγουν, εκείνος το ξέρει και το χρησιμοποιεί σαν γιατρειά της, τελικά, ανίατης ασθένειας του. Της μοναξιάς του.

Τι είναι αυτό που σε έκανε να στραφείς στο θέατρο;

Η δυνατότητα- ευκαιρία της προσέγγισης και βίωσης χαρακτήρων, καταστάσεων σε διαφορετικές χρονικά εποχές καθώς επίσης και η διαδικασία εξερεύνησης και επαναπροσδιορισμού όρων που «ταλαιπωρούν» μια ανθρώπινη ψυχή όπως αλήθεια-ψέμα ή σωστό-λάθος είναι κάτι μοναδικό. Είναι ένα ταξίδι που προσφέρει η θεατρική τέχνη και που μέσα από αυτό βγαίνω πιο κερδισμένος και πιο πλήρης σαν άνθρωπος. Σίγουρα είναι σημαντικό και το γεγονός ότι μεγάλωσα σ ΄ ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου γονείς και στενοί συγγενείς ασχολούνταν ερασιτεχνικά με το θέατρο. Αυτό με επηρέασε αρκετά στο να κινηθώ προς αυτήν την κατεύθυνση.

Τι πιστεύεις για το θέατρο στη χώρα μας;

Υπάρχουν αξιόλογες παραστάσεις και μέτριες παραστάσεις, υπάρχουν θεατρικές ομάδες με ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν, με όραμα, με μεράκι και πάθος αλλά και ομάδες όπου παρατηρούνται φαινόμενα έπαρσης, ματαιοδοξίας, απουσίας ουσιαστικής καλλιτεχνικής πρότασης με νέους ανθρώπους που αρέσκονται στο να μιλούν περισσότερο απ’ το να ακούν και να πράττουν. Ο ανταγωνισμός, αν και θεμιτός, είναι τεράστιος σε μια χώρα με πολλές δραματικές σχολές, πολλές θεατρικές σκηνές και πολλές παραστάσεις κάθε χρόνο όπου συχνά αναρωτιέμαι κατά πόσο ανταποκρίνεται το ελληνικό κοινό ώστε να μπορούν να υποστηριχθούν όλα αυτά. Ο χρόνος θα δώσει απαντήσεις… Πάντως θεωρώ ότι είναι σημαντικό για έναν νέο ηθοποιό, ανάλογα με την προσωπικότητα του και τις αρχές του, να συνειδητοποιήσει νωρίς με ποιο τρόπο θέλει να υπάρξει και να δραστηριοποιηθεί σ ‘ αυτό το χώρο καθώς επίσης και κατά πόσο μπορεί να διαπραγματευτεί με τον εαυτό του κυρίως, αδικίες ή παράλογες καταστάσεις.

Ποιοι είναι οι βαθύτεροι φόβοι σου;

Η απώλεια αγαπημένων προσώπων κυριολεκτικά και μεταφορικά, επίσης με φοβίζει ότι με αφορά αλλά δεν περνάει απ ’το χέρι μου

Τι σε κάνει να νοιώθεις ασφαλής στη σκηνή;

Ο άλλος/οι επί σκηνής. Σίγουρα πιστεύω στην ευφυΐα, την ετοιμότητα, την συγκέντρωση του ηθοποιού όμως πιστεύω και στην διαδικασία της πρόβας, της συλλογικής προετοιμασίας για ν’ ανέβει μια παράσταση. Οι κώδικες επικοινωνίας, οι δεσμοί που σφυρηλατούνται μεταξύ των ηθοποιών, η συνεννόηση γύρω απ’ τα ουσιώδη που πραγματεύεται το εκάστοτε έργο σε συνδυασμό με την προσωπική δουλειά του κάθε ηθοποιού με τον ρόλο του. Λάθη επί σκηνής θα γίνονται όσο καλά «δουλεμένη» και αν είναι μια παράσταση, όταν όμως πληρούνται οι παραπάνω προδιαγραφές τότε το λάθος «σώζεται» αυτόματα ή εντάσσεται με έναν τρόπο τόσο αληθινό που το κάνει να δείχνει γοητευτικό.

Από πού αντλείς για να κτίσεις ένα ρόλο;

Κυρίως από προσωπικά βιώματα και μνήμες. Πιστεύω ότι κάθε ρόλος θα ‘πρεπε να έχει προσωπικά στοιχεία του ηθοποιού που πρόκειται να τον υποδυθεί, πρέπει να γίνει λόγος που να αφορά τον ηθοποιό κατά βάση και εν συνεχεία τον θεατή. Έτσι πιστεύω θα «πάρεις μαζί σου» αυτόν που σε βλέπει, ο οποίος είναι καχύποπτος και δεν ξεγελιέται εύκολα. Επίσης με βοηθάει πολύ να παρατηρώ το οτιδήποτε ή τον οποιονδήποτε. Η καθημερινότητα πολλές φορές μπορεί να δώσει απαντήσεις ή ιδέες που δεν φανταζόσουν αρκεί να εξασκείται κανείς στο ν’ ακούει και να βλέπει χωρίς να υποτιμά.

Πως ήταν η συνεργασία σου με την σκηνοθέτιδα της παράστασης;

Με την Νικολέτα γνωριζόμαστε από το 2011. Ήταν καθηγήτρια μου τρία χρόνια στην σχολή όπου δουλέψαμε πολύ πάνω σ’ έναν κώδικα που αφορά το σύνολο. Μέσα από πολλούς αυτοσχεδιασμούς, έχοντας το κάθε μέλος του συνόλου τις προτάσεις του, τις ιδέες του, τις ανησυχίες του ταξιδέψαμε ποικιλοτρόπως παραμένοντας όμως πιστοί σε μια βασική αρχή: Η συμβολή της μονάδας αναδεικνύει το σύνολο και το σύνολο αναδεικνύει την μονάδα. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που είμαστε όλος ο θίασος επί σκηνής καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης, είναι ο λόγος που σημαντικό στοιχείο είναι η ύπαρξη του χορού που λειτουργεί σαν κινητήριος μοχλός της παράστασης. Μετά από τρία χρόνια δουλειάς στη σχολή, σε καθημερινή βάση σχεδόν, δυσκολεύομαι ξαφνικά να χαρακτηρίσω την σχέση μου με την Νικολέτα «επαγγελματική». Γ ια μένα είναι μια άψογη συνεργάτης και φίλη.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου, τι θα ήταν αυτό;

Θα ‘θελα να σταματήσω να αναλύω τα πάντα και ειδικότερα τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν οδηγεί πουθενά.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου θεατρικοί συγγραφείς;

Μεταξύ άλλων αγαπημένοι μου είναι οι Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Ουίλιαμς, Έλιοτ, Λόρκα, Ξενόπουλος, Καμπανέλλης.

Ποια πιστεύεις πως είναι η σχέση του έρωτα και του θανάτου;

Είναι δύο αντίθετες και αντίρροπες δυνάμεις μέσα στην φύση. Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη δημιουργίας της ζωής, εμπεριέχει το μυστικό της ζωής σε όλα τα έμβια όντα. Στον αντίποδα βρίσκεται ο θάνατος, η δύναμη της φθοράς που καταλύει και αφανίζει την ζωή, είναι η άρνηση της ζωής σε αντίθεση με τον έρωτα που είναι η κατάφασή της. Ο έρωτας συχνά υπερισχύει του θανάτου καθώς πολλές δημιουργίες που προέρχονται απ’ αυτόν παραμένουν αθάνατες και αιώνιες. Η μόνη περίπτωση όπου οι δύο αυτές δυνάμεις συμπίπτουν είναι όταν ο έρωτας μετατρέπεται σε πάθος και εκδηλώνεται με καταστροφικές τάσεις και θανατηφόρα πλήγματα. Είναι οι περιπτώσεις που χάνεται το μέτρο και μέσα στην υπέρβασή του γίνεται αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι «ύβρις» και καταλήγει σε θάνατο. Δηλαδή η εξιλέωση και η κάθαρση έρχονται με θάνατο -π.χ. αυτοκτονία-.

http://www.episkinis.gr/2009-05-31-09-20-01/2009-11-26-07-41-39/1375-2015-02-21-12-04-56