Οι καταρράκτες του Δημοσάρι στο Νυδρί είναι ένα μνημείο φυσικής ομορφιάς

Οι Καταρράκτες του Δημοσάρι βρίσκονται μόλις 4 χιλιόμετρα από την θάλασσα, κι όμως η περιοχή θυμίζει ηπειρωτική Ελλάδα, είναι δίπλα στο πιο τουριστικό και κοσμοπολίτικο μέρος του νησιού το Νυδρί, κι όμως η ηρεμία και η γαλήνη του τοπίου είναι μοναδική.

Το φαράγγι Δημοσάρι, η περιοχή στην οποία βρίσκονται οι καταρράκτες, συγκεντρώνει τα νερά του στο ρέμα Δημοσάρι, που διασχίζει ακολούθως τον κάμπο του Νυδριού και καταλήγει στη θάλασσα.

Είναι χωρίς υπερβολή το σημαντικότερο φυσικό αξιοθέατο του νησιού, ένας μικρός θησαυρός. Η επίσκεψη στους καταρράκτες μπορεί να αποτελέσει μια συγκλονιστική εμπειρία, ακόμα κι αυτή την εποχή που το νερό είναι ελάχιστο.

Η πρόσβαση είναι εύκολη και το περπάτημα ελάχιστο. Υπάρχει κατατοπιστική πινακίδα στα δεξιά του περιφερειακού δρόμου Νυδριού. Στη συνέχεια διασχίζοντας μια όμορφη διαδρομή ανάμεσα σε περιβόλια από λεμονιές, πολύ σύντομα φτάνουμε στο σημείο που πρέπει ν’ αφήσουμε το αυτοκίνητο.

Απ’ εκεί θα ξεκινήσει μια εικοσάλεπτη πεζοπορία στο φαράγγι Δημοσάρι που σε όλη της τη διαδρομή κρατάει όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση. Ο πρώτος ήχος είναι το κελάρυσμα του νερού. Η βλάστηση είναι πυκνή. Τα χρυσοκίτρινα χρώματα που παίρνουν τα φύλλα από τα πλατάνια αυτή την εποχή, δημιουργούν πολύχρωμες φωλιές ανάμεσα στο πράσινο. Οι βράχοι στην κοίτη του ποταμού, λείοι και λαξεμένοι αστράφτουν.

Ο πρώτος καταρράκτης που συναντάμε είναι ο μικρότερος, ονομάζεται ρονιές και σχηματίζει μια όμορφη γαλαζοπράσινη λιμνούλα. Τόσο αυτός όσο και ο επόμενος είναι λες κρυμμένοι ανάμεσα σε πελώριους βράχους. Στην είσοδο τους υπάρχει ένα σχεδόν «τοξωτό» άνοιγμα από το οποίο έχει αποκοπεί ο βράχος, που ενώ μας επιτρέπει την είσοδο, κρατεί καλά κρυμμένο ένα θέαμα, που καθηλώνει.

Ο επόμενος καταρράκτης ύψους περίπου 12 μέτρων συμπληρώνει την μοναδική εμπειρία. Η μικρή ποσότητα του νερού που υπάρχει αυτή την εποχή δεν λιγοστεύει τη μαγεία. Ακόμα μια γαλαζοπράσινη λίμνη σχηματίζεται μπροστά σου. Ο ήχος του νερού, τα βράχια τόσο ψηλά και επιβλητικά ολόγυρά σου, προκαλούν δέος.

Για τον καταρρακτώδη χείμαρρο του φαραγγιού ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, έγραψε το ποίημα «Το ξεριζωμένο δέντρο», εμπνευσμένος από την ορμητικότητα του χειμάρρου.

«Κατά τον Ιανουάριον τού 1886 διαμένων εν Μαδουρή, παρεστάθην θεατής φοβερωτάτης τρικυμίας. Έβλεπα την απέναντι πεδιάδα του Ελλομένου υποβρύχιον και καταστρεφομένην, τα δε καλλιμέτωπα όρη της Ελάτης και των Κάρων πυρπολούμενα υπό των κεραυνών.

Η θάλασσα βρυχώμενη συνεστρέφετο εντός στενωτάτων πορθμών και εφαίνετο δυσανασχετούσα, ωσεί λέαινα εν τω κλωβίω….,

Αλλά εν μέσω των μυκηθμών τού πελάγους διεκρίνετο ή βροντώδης φωνή τού χειμάρρου, όστις, πηγάζων από των αποτόμων ακρωρειών της Εγκλουβής και κρημνιζόμενος από χαράδρας εις βάραθρον, λάβρος και καταστρεπτικός φθάνει δια των κλεισωρειών και κατακλύζει την πεδιάδα σύρων παμμεγέθεις λίθους και προαιώνια δένδρα. Ο χείμαρρος ούτος καλείται Δημοσάρι.

Εν εκείνη τη ημέρα τοιαύτη υπήρξεν η δύναμις και ή ορμή των υδάτων του, ώστε από των εκβολών αυτού το ρεύμα, διασχίζον τα θαλάσσια κύματα, έφθανε μέχρι τής Μαδουρής και έρριπτεν επι του αιγιαλού μου τα λάφυρα της αρπαγής και του πολέμου του. Μεταξύ δε τούτων και δένδρον πελώριον εκ τού γένους των δρυών, κοινώς καλούμενον ρ ο υ π ά κ ι, διακρινόμενον διά τε το αγροίκον και την ρωμαλεότητα τής φύσεως του…»

(από τα Άπαντα του Βαλαωρίτη)

Βιολέττα Σάντα (www.kolivas.de)