Με αφορμή το 19^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ:

  << Αριστερά Ζιζάνια >> από Δεξιούς  << επαναστάτες >> σε οπορτουνιστικό κρεσέντο,

του Θ. Κονιδάρη.

Άστραψαν και βρόντηξαν το << Ζιζάνιο >> και ο φίλος του ο Στάθης προ ημερών στο << Meganisi News >> για το σεχταριστικό , αριστεριστικό και δογματικό ΚΚΕ που σε λίγο καιρό ο λαός θα το προσπεράσει, γιατί δεν το χρειάζεται, επειδή δεν θέλει να συγκυβερνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ένας ανέλαβε την κριτική για το 19^ο συνέδριο του ΚΚΕ και τις εσωτερικές ‘τριβές’ και ο άλλος για το ζήτημα των συμμαχιών και της γενικότερης πολιτικής του. Και αυτά από …αγάπη για το 50% των ψηφοφόρων που έφυγε στις προηγούμενες εκλογές ή για το ‘αμετανόητο’ άλλο 50% που παρέμεινε.

Επειδή δυστυχώς ή ευτυχώς ανήκω σ’ εκείνο το ξεροκέφαλο σεχταριστικό 50% που έμεινε, και έχασα την ευκαιρία να συγκυβερνήσω με τον κ. Μητρόπουλο, στην νικηφόρα (αν είχαμε μυαλό) ειρηνική επανάσταση που ετοίμαζε ο Σύριζα ας μου επιτραπεί να κάνω ορισμένα σχόλια :

Είναι θετικό το ότι (παρά την ανωνυμία τους) οι αρθρογράφοι επικαλούνται κάπου και τον Λένιν και διατείνονται ότι υπήρξαν κομμουνιστές κάποτε , αν και προς το τέλος ο ένας απ’ τους δυο παρασύρεται, σε ανεπίτρεπτες για πολιτικό διάλογο, εκφράσεις, δείγμα ενός υφέρποντος << γενιτσαρισμού>> ή έντεχνα καλυμμένου θυμωμένου και συμπλεγματικού μικροαστικού αντικομμουνισμού.

Επί της ουσίας τα ζητήματα που αναφέρουν σαν σημεία πιθανής συνεργασίας του ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ (Νόμος περί ευθύνης υπουργών, ρύθμιση των χρεών των νοικοκυριών, δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες, ανάπτυξη και έξοδο από την ύφεση), δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση προοδευτική αριστερή συνεργασία, υποβαθμίζουν ή αγνοούν τον στρατηγικό στόχο ενός κομμουνιστικού κόμματος, αγνοούν ακόμα την μαρξιστική θέση βάσης-εποικοδομήματος, και τσουβαλιάζουν μαζί δυνάμεις απέναντι στις οποίες το ΚΚΕ αντιτίθεται μιας και τα ίδια αιτήματα έχουν όλα σχεδόν τα αστικά κόμματα.

Γιατί σύμφωνα με τους Μαρξ – Έγκελς << η σύμπτωση της αλλαγής των συνθηκών με την αλλαγή της ανθρώπινης δράσης, η αυτομεταβολή, μπορεί να θεωρηθεί και να κατανοηθεί μονάχα σαν επαναστατική πρακτική>>.

Ένα κομμουνιστικό κόμμα  που έχει στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού ακόμα και σε περίοδο κρίσης -και κυρίως σε περίοδο κρίσης- δεν βοηθά τον καπιταλισμό να ξεπεράσει την κρίση του αλλά οργανώνει τις μάζες, τις κάνει να συνειδητοποιήσουν τα αδιέξοδά του, γιατί η όποια ανάπτυξη (καπιταλιστική) πάλι σε βάρος του λαού θα επιτευχθεί δεδομένου ότι και σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης πάλι ο λαός πληρώνει τα σπασμένα. (Βλέπε περίοδο Σημίτη!! στη χώρα μας, σημερινή ανάπτυξη της Βραζιλίας της Κίνας κτλ.)

Ο δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες (μιας και σήμερα η ναυαρχίδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα) , δεν είναι προοδευτική άποψη είναι του ΚEYNS , έχει εφαρμοσθεί πολλές φορές στο παρελθόν.

Όταν ο καπιταλισμός ζορίζεται το αστικό κράτος (το κράτος του) του δίνει χείρα βοηθείας να ξεπεράσει την κρίση του.

Με τις κρατικοποιήσεις το κράτος << από ιδεατός καπιταλιστής μετατρέπεται σε συλλογικό καπιταλιστή, μ’ άλλα λόγια οι κρατικές επιχειρήσεις λειτουργούν σαν κρίκοι μεταβίβασης αξίας από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα >> Καρλ Μαρξ.

Τώρα όσο για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών είναι αστείο να υποστηρίζει κανείς ότι η αλλαγή του (την οποία βεβαίως και υποστηρίζει το ΚΚΕ) , θα χτυπήσει την διαφθορά , θα βελτιώσει την θέση του εξαθλιωμένου λαού ή είναι επαναστατικό αριστερό μέτρο.

Κι εκεί που υπάρχουν αυστηροί νόμοι, και στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες οι υπουργοί, πρωθυπουργοί, και διάφορα άλλα λαμόγια δεν εμποδίστηκαν στο να καταχραστούν, να κλέψουν, ούτε η διαπλοκή είναι φαινόμενο μόνο ελληνικό.Και δεν είναι αυτός ο λόγος της κρίσης.

Ο τζίρος της διαφθοράς παγκοσμίως είναι 0,5% του  παγκόσμιου πλούτου πόσο αμελητέο μπροστά στη <<νόμιμη>> κλοπή που γίνεται σε βάρος των εργαζομένων .Τα παλιότερα παραδείγματα των πρωθυπουργών της Γαλλίας (Μπερεγκαβουά), της Ιταλίας (Κράξι), τα νεότερα (κατηγορίες ενάντια στον Σαρκοζί), αποκαλύψεις για ξέπλυμα χρήματος στην Γερμανία, δείχνουν αναμφίβολα ότι κανένας νόμος και καμία αλλαγή νόμου στα πλαίσια του συστήματος δεν αλλάζει την αρπακτική και εκμεταλλευτική του φύση.

Άρα η όποια συμμαχία- συνεργασία αριστερών δυνάμεων πρέπει να έχει ριζοσπαστική επαναστατική προοπτική.

Ο αγώνας για τα καθημερινά προβλήματα του λαού πρέπει κατά την Μαρξιστική – Λενινιστική άποψη να συνδέεται άρρηκτα με τον στρατηγικό στόχο , τον σοσιαλισμό , αλλιώς καταντάει << οικονομισμός >>, αφοπλίζει την εργατική τάξη και τον λαό και δημιουργεί ψευδαισθήσεις , ότι μπορούν να λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων με την αλλαγή κυβέρνησης και μόνο ή το χειρότερο ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιο και αναντικατάστατο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα.

Άρα, λένε οι κατήγοροι του ΚΚΕ να περιμένουμε τον σοσιαλισμό για να λυθούν τα προβλήματα του λαού!

Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, όχι μόνο τις θέσεις της ΚΕ για το 19^ο συνέδριο δεν έχουν διαβάσει ,όπως και κανένα ντοκουμέντο του ΚΚΕ , αλλά ούτε παρακολουθούν στοιχειωδώς την επικαιρότητα , τις προτάσεις νόμου στην βουλή, αλλά κυρίως την καθημερινή δράση και τους αγώνες του ΚΚΕ για τα καθημερινά, φλέγοντα ζητήματα και τώρα και πριν απ’ την κρίση.

Και το υποστηρίζουν , διανθισμένο με περισπούδαστες αναλύσεις  για τη θεωρία των σταδίων , για το ρόλο του κοινοβουλίου, για το ειρηνικό ή μη πέρασμα στον σοσιαλισμό και με νομοθεσίες προς το ΚΚΕ να γίνει ένα <<σύγχρονο>>, <<μαζικό>> ανανεωτικό κόμμα, δηλαδή ένα συστημικό κόμμα  παρασυρμένοι από την αύξηση ή μείωση των εκλογικών του ποσοστών λες και η ορθότητα μιας πολιτικής γραμμής εξαρτάται πάντα απ’ τα εκλογικά τους ποσοστά.  Βεβαίως μια τέτοια προσέγγιση απέχει παρασάγγας από τη διαλεκτική και φανερώνει είτε άγνοια είτε υπολογισμό.

Για τα περίφημα στάδια του επαναστατικού μετασχηματισμού:

Η πολιτική πρακτική ξεκινάει από την επιστημονική ανάλυση. Μεταξύ καπιταλισμού λοιπόν και σοσιαλισμού (και δεν το λένε μόνο οι μαρξιστές) δεν υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα.

Αυτό που οι αρθρογράφοι ονομάζουν πεμπτουσία του Λενινισμού είναι η προεπαναστατική θέση  των μπολσεβίκων που άλλαξε όμως με τις ’’θέσεις του Απρίλη’’ και αφορούσε τις συνθήκες που επικρατούσαν στην μισοφεουδαρχική, μισοκαπιταλιστική Ρωσία.

Η θέση αυτή λοιπόν είχε προσδιορίσει έναν ενδιάμεσο στόχο ανάμεσα στην φεουδαρχική και την εργατική εξουσία και όχι ανάμεσα στην αστική και την εργατική. Έναν ενδιάμεσο στόχο με τη μορφή της <<Επαναστατικής Δημοκρατικής Δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς>> ή μιας <<προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης>> κυρίως των αγροτών μικροαστών, στην οποία δεν απέκλειε υπό όρους τη συμμετοχή εκπροσώπων (πληρεξούσιων) του κόμματος των μπολσεβίκων.

Όταν όμως ξέσπασε η επανάσταση του Φλεβάρη του ’17 και στην κυβέρνηση μετά του Λβοφ , ήρθε ο Κερενσκυ (μενσεβίκος) ο Λένιν δεν την στήριξε αλλά με την βοήθεια των σοβιετικών και παρά τις αντιρρήσεις ακόμα και των συντρόφων του, προχώρησε, κήρυξε την προλεταριακή επανάσταση, ανέτρεψε τον Κερενσκυ και εγκαθίδρυσε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο.

Στην κυβέρνηση Κέρενσκυ, ο Λένιν δεν συμμετείχε παρά τις ‘’συμβουλές’’ του Τρότσκυ για μετεξέλιξή της σε εργατική. Όπως δεν συμμετείχε 2 φορές στις εκλογές για τη Δούμα (Βουλή) από το 1905 εως το 1907, ενώ συμμετείχε μια , δείγμα της μεγαλοφυΐας του να αλλάξει την τακτική του σύμφωνα με τις εξελίξεις. Μάλιστα σ’ αυτές που συμμετείχε μαζί με τους Μενσεβίκους εξέλεξαν 15 βουλευτές σε σύνολο 437. Αυτό (το ότι ήταν μειοψηφία) δεν τον μπόδισε μετά από 10 χρόνια περίπου να πραγματοποιήσει την μεγάλη σοσιαλιστική επανάσταση.

Είναι μια απάντηση σ’ αυτούς που μυθοποιούν τα εκλογικά ποσοστά και αναγορεύουν το κοινοβούλιο σε ναό της Δημοκρατίας.

Ο Λένιν που επικαλούνται οι αρθρογράφοι δεν υποτίμησε ποτέ την συμμετοχή των κομμουνιστών στα αστικά κοινοβούλια και τους άλλους θεσμούς, αλλά πουθενά  (απ’ όσο ξέρω) δεν έγραφε ότι μέσω του κοινοβουλίου θ ’αλλάξει η κοινωνία.

Έλεγε.. είμαστε υποχρεωμένοι να μπούμε στους στάβλους του καπιταλισμού..και  αλλού

….μέσω του κοινοβουλίου πρέπει να ξεσκεπάζουμε τους αστούς και τους μηχανισμούς τους…

Ούτε ο Μαρξ απέρριπτε την συμμετοχή των κομμουνιστών στο κοινοβούλιο. Το δε ειρηνικό ή μη πέρασμα στον σοσιαλισμό είναι ένα θεμελιακό ζήτημα της ενδομαρξιστικής συζήτησης το οποίο από την εποχή του Γκραμσι που το απολυτοποιούσε (το ειρηνικό), μέχρι την εποχή του Αλλιέντε που το έκανε πράξη,η ιστορία έδειξε ότι αν τα κοινοβούλια ήταν επικίνδυνα για τον καπιταλισμό θα τα είχαν καταργήσει εντελώς (όπως το κάνουν πολύ συχνά όταν οι κοινοβουλευτικοί δεν …κάνουν καλά τη δουλειά τους.)

Έδειξε ακόμα ότι ο οποιοσδήποτε δρόμος περάσματος στον σοσιαλισμό θα  απαιτήσει βία αλλιώς η βία του αντιπάλου θα σε τσακίσει. Την κομούνα του Παρισιού την τσάκισε ο στρατηγός ΜΑΚ-ΜΑΟΝ (ο συνθηκολογημένος και νικημένος από τους Γερμανούς που χρησιμοποίησε τον στρατό του άριστα εκπαιδευμένο, (130.000 και βαριά πυροβόλα) ενάντια σε ελάχιστους επαναστάτες που άντεξαν μια <<Ματωμένη εβδομάδα>>) αντί να αντισταθεί στους Γερμανο-πρωσσους.

Τον Αλλιέντε και την λαϊκή ενότητα, τον έριξε ο αστικός στρατός και όχι ο λαός που δεν φρόντισε να εξοπλίσει μαζί με τους Αμερικάνους και τα <<παιδιά του Σικάγου>> , παρά τις αποζημιώσεις που έδωσε για τις εθνικοποιημένες εταιρίες, την αναμφισβήτητη δημοκρατική του ευαισθησία και το ηρωικό του τέλος. Όμως καμία επανάσταση δεν στέκεται με 36 μαχητές , (τόσους είχε ο Αλλιέντε όταν βομβαρδιζόταν το προεδρικό μέγαρο από τον Πινοσετ.)

Οι μπολσεβίκοι δε, χρειάστηκαν 2 χρόνια για να αντιμετωπίσουν τους <<λευκούς>> αντεπαναστάτες στον εμφύλιο , που υποστηρίζονταν από στρατεύματα 14 χωρών μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Συμπέρασμα 1^ον …Από στόμα βγαίνει η δύναμη και όχι από τα στόματα.

Συμπέρασμα 2^ον

Η κοινοβουλευτική οδός (Λεγκαλισμός) δεν είναι άποψη του Λένιν αλλά της 2^ης  Διεθνούς , που τόσο πολύ πολέμησε ο Λένιν (βλέπε κείμενα για τον αποστάτη Καούτσκι).

Οι αρθρογράφοι στους οποίους απευθύνομαι μ’ αυτό το σημείωμα ας αποφασίσουν που θα κατατάξουν το ΚΚΕ. Είναι «Σταλινικό» ή «Τροτσκιστικό»; …γιατί Λενινιστικό δεν είναι όπως στα άρθρα τους… «απέδειξαν».

Επίσης και με την κληρονομιά του ΕΑΜ φλερτάρουν αφού δεν αποφάσισαν ακόμα ποιοι σταλινικοί έφταιγαν που δεν πέτυχε η επανάσταση τότε αλλά και τον κομμουνιστή ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ ξεθάβουν για να αποδείξουν τον δογματισμό του ΚΚΕ, τον σύντροφο του Κάστρο, τον υπουργό της σοσιαλιστικής Κούβας. Ο οπορτουνισμός έχει και τα όρια του!!

Την Ρόζα Λούξεμπουρκ, στην εποχή της, την έλεγαν αριστερίστρια, τον Τολιάτι, πράκτορα των Ρώσων.

Σήμερα συμμετέχουν σε εκδηλώσεις για την Ρόζα, αναρωτιούνται πως το μαζικό κόμμα του Γκράμσι εξαφανίστηκε και κάνει παιχνίδι ο Γκρίλο και ο Καβαλιέρε, υμνούν τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του Λαμπράκη, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις καταθέσεις περεστροικανών απογόνων του Γιέλτσιν και στήνουν στο τοίχο το ΚΚΕ και μάλιστα με ύβρεις για ανθρωποφαγία, ιδεολογική τρομοκρατία, εκπαίδευση χούλιγκανς και … καταισχύνη της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ.

Αν είναι αριστερά αυτή που τα γράφει αυτά για το κόμμα του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη, τότε αυτή την αριστερά θα απαξιώσει ο λαός και όχι το ΚΚΕ. Αυτή η αριστερά είναι επιζήμια για τα λαϊκά συμφέροντα, αυτή η αριστερά δεν είναι αριστερά.