Ο Μεγανησιώτης Ασθενής- μέρος 3ο
Ο ΜΕΓΑΝΗΣΙΩΤΗΣ ΑΣΘΕΝΗΣ (Μέρος Γ’)
Ο Μεγανησιώτης ασθενής, το τονίσαμε ήδη, είναι γλωσσικά ανεξάντλητος. Αντιμετωπίζει πάντα την ασθένεια με χιούμορ, εφευρετικότητα, ενίοτε και μια αφοπλιστική απλούστευση, με ιδιωματισμούς γλαφυρούς και απολαυστικούς. Ας δούμε μερικούς ακόμα.
Εξυπακούεται ότι πολλάκις η νόσος συνδέεται με τη θεϊκή βούληση και γιατρεύεται «άμα θέλει ο Θέος». Γι’ αυτό και ο Μεγανησιώτης θεωρεί εαυτόν τυχερό αν τη σκαπουλάρει από την παλιαρρώστεια ή δεν του ’ρθει κάνα φαστίδιο (εγκεφαλικό). Παίρνει βέβαια τα μέτρα του και φροντίζει να είναι βατσιναρισμένος (εμβολιασμένος) όπου και όποτε μπορεί. Παρ’ όλα αυτά, συχνά αναγκάζεται να παίρνει ένα απλοχέρι χαπάκια. Χώρια που αυτά που είναι στο μασούρι σώνονται εδιγέτσι.
Από τα συχνότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι αυτά του γαστρεντερικού. Έτσι μπορεί να τον σπορίσει και να ξεπλυθεί (διάρροια) και να χρειαστεί να πάρει από κειές τσι κάψολες. Ή αντίθετα να μην μπορεί να ξεφράξει και να χρειάζεται λάδι για το στομάχι, το οποίο το ζητάει και ως του-μπο-φλο (Duphalac). Αν το πρόβλημα εστιάζεται στο ανώτερο γαστρεντερικό τότε του ‘ρχεται το φαί απάνου (παλινδρόμηση), λιγώνεται, λιγκεύεται (λόξυγκας) ή τον πονεί η μπούκα του στομαχιού. Αν τώρα το πρόβλημα έχει να κάνει με το ουροποιητικό τότε ίσως χρειάζεται ένα ποτηράκι για να κάνει εξέταση ούρων. Τα τελευταία χαρακτηρίζονται και ψιλά ή λιανά (σε αντιπαραβολή με τα…χοντρά), ενώ δεν αποφεύγεται και ο σαφέστερος όρος κάτρο. Ίσως κάποτε εμφανιστεί και ερεθισμός στην ευρύτερη περιοχή των γεννητικών οργάνων ή στα λιμπά, απ’ κάτου δηλαδή.
Συχνότατα είναι και τα μυοσκελετικά προβλήματα. Αυτά κυμαίνονται από ένα απλό ξάφνιασμα ή ένα ξύλιασμα μέχρι του σημείου να μην έχει ο ασθενής ανάκαρα να κουνηθεί ή να φτάσει να γίνει σατράκαλο. Τότε μάλλον χρειάζεται μια περπατούρα («πι») εκτός κι αν έχει πολλή τρεματούρα, οπότε πάει για κλινάρι. Ακόμα κι αν δεν κουρβουλιαστεί τελείως, ο γηραιός κυρίως ασθενής υποφέρει στο κρεβάτι αφού συχνά ακούω ότι «τρύπησε» ή και «σάπηκε» (κατακλίσεις). Από την ύπτια θέση μπορεί να προκληθεί ρόχος από την συσσώρευση πτυέλων, με κίνδυνο να υποστεί πλεμονικό ίδρυμα (πνευμονικό οίδημα). Σε πολύ προχωρημένη κατάσταση ο υπέργηρος Μεγανησιώτης ασθενής υποσιτίζεται, αφού δεν περάει τίποτα μέσα του και ίσως μείνει και μούτος (άλαλος), λες και τον χτύπησε λέφας. Δεν είναι ασφαλώς όλες οι περιπτώσεις τόσο σοβαρές. Πιο συνηθισμένα είναι τα απλά χτυπήματα. Κι εκεί όμως χρειάζεται προσοχή να μην κάτσει και ξεγαιματιστεί ή να μείνει κανένα χέρι αγκλιδέρα (αγκύλωση).
Μια πληθώρα άλλων μικροπροβλημάτων δεν παύουν να του ταλανίζουν την υγεία. Για παράδειγμα μπορεί να βγάνει μοιξίτες ή να πρηστούν τα χείλια του και να γίνουν τζούρνες ή να πετάξει γρουμπούλια στις αμασκάλες. Η υπέρταση είναι ένας ακόμα ενοχλητικός παράγοντας, αλλά ευτυχώς υπάρχει και το «Όλα παν» (Olartan) που κάνει καλή δουλειά. Είναι και μικρό χαπάκι, όχι σα μερικά άλλα που δε γλωσσάζουνται. Καλό είναι βέβαια να παρακολουθεί κάποιος την κατάστασή του και στους καρδιολόγους. Αυτοί θα τον βάλουν στην τηλεόραση (υπέρηχος) ή θα του ζητήσουν να τρεχάξει στη λουρίδα (τεστ κόπωσης) για να τον τσεκάρουν. Σε άλλες παθολογικές περιπτώσεις αναγκαία είναι η λαμπαδοσκόπηση (λαπαροσκόπηση).
Γενικά πάντως ο Μεγανησιώτης ασθενής φροντίζει την υγιεινή του, τόσο διατροφικά («ανάθεμά το και τρώου τίποτα») όσο και σωματικά. Δεν παραλείπει να ανεβεί στην πλάστιγγα να πάρει το ζύι του, να σκανταγιαριστεί. Φροντίζει την καθαριότητα των αυτιών του με μπαμπακόροκες και των δοντιών του με οδοντόγνεμα. Έχει και κλιματιστικό για να μην καψώνει και πνίεται στον ίδρωτα. Γιατί και κουρλός να’ ναι, φλοέρα δηλαδή, δε θέλει να βγει στο τριανέμι και ν’ αρπάξει καμία πόντα (να κρυώσει). Όχι τίποτα άλλο, αλλά μετά μπορεί να ματακυλήσει.
Δεν πρέπει να παραλείψω ότι ο Μεγανησιώτης ασθενής, σα να μην του φτάνουν τα δικά του, έχει και ζώα που αρρωσταίνουν. Μια παλιοπροβάτινα μπορεί να είναι μαρμάρα (στέρφα) ή το κριάρι να θέλει μουνούχισμα (ευνουχισμό). Μπορεί τα ζωντανά να τα χτυπήσει το λιοβόρι, ή ο άθρακας ή να τα πιάσει κολιάντσα. Το πιο συχνό πρόβλημα στα μαρτίνια (πρόβατα) είναι η μαστίτιτα, ενώ οι πλακίδες (κότες, πουλάδες) ενίοτε μπερδικλώνουνε τα ποδάρια τους λες και φάγανε μωλυμερίδα (από το μώλυ, αρχαία ονομασία δηλητηριώδους βοτάνου).
Αν μετά απ’ όλα αυτά πιστεύετε ότι ο Μεγανησιώτης ασθενής πάσχει, είστε γελασμένοι. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές διατηρεί την ευθυμία του, μια τάση αισιοδοξίας που χαρακτηρίζει θαρρώ τους νησιώτες. Είναι μάλιστα ικανός να αυτοσαρκάζεται μέχρι που να του λυθεί τ’ αφάλι απ’ τα γέλια. Και τελοσπάντων, είπαμε, «αυτά τα στέλνει ο Θέος»! Χώρια που, μέχρι ν’ ανημπορέψει, ο Μεγανησιώτης είναι πάντα νταβρί!
Παναγιώτης Κονιδάρης