Η Ελένη, η Ωραία Ελένη, αποτελεί ένα από τα πιο αρχετυπικά ανθρώπινα σύμβολα από την αρχαιότητα κι εδώ. Από τον Όμηρο μέχρι σήμερα οι εικόνες της, οι αναπαραστάσεις, οι συμβολισμοί και οι εκδοχές που έχουν φιλοτεχνήσει οι κάθε λογής καλλιτέχνες και ποιητές την καθιστούν ένα κάθε άλλο παρά επίπλαστο και εφήμερο πρότυπο ομορφιάς. Την τοποθετούν μάλλον στον χάρτη των τεχνών σαν ένα μυστηριώδες και πολυπρισματικό σύμβολο. Οι ερμηνείες όσες και οι άνθρωποι. Το νέο ποίημα του Μάκη Πολίτη, παίρνει μια απρόσμενη τοποθέτηση και φωτίζει μια από τις ιδεαλιστικές εκφάνσεις της. Ο πίνακας είναι «Η αρπαγή της Ελένης» του Τιντορέτο (1580)

Ελένη

Πέθαναν, λένε, για σένα χιλιάδες παλληκάρια,

Αργείοι και Αιτωλοί και Μυρμιδόνες και νησιώτες

κι από τους Τρώες τους καημένους άλλοι τόσοι,

Έλληνες κι αυτοί της Ανατολής.

Κάηκε η πόλη του Πριάμου, κουρμπάνι στο παραμιλητό της Τρέλας

και πιο πριν ο Αίαντας κι ο Έκτορας νεκροί, δυο αδερφιών παιδιά

που συγκρούστηκαν με τις ασπίδες στη σκόνη.

Άξια όλα ετούτα για σένα, όλοι οι νεκροί,

οι σπασμένοι τροχοί και οι ματωμένοι χαλινοί των ίππων.

Άξιες όλες οι κουρσεμένες πόλεις,

όλες οι δάδες της καταστροφής.

Τόσοι κι άλλοι τόσοι ακόμα σου πρέπανε,

κόρη της Λήδας, κι αλήθεια τι θ’ άξιζαν τα παλληκάρια μας

αν δεν πέθαιναν για μιαν Ελένη;

Τι θ’ άξιζαν όλα μαζί τα νιάτα αυτής της ράτσας,

αν περνούσαν τον Αχέροντα

όχι για σένα,

μα για το χρυσάφι και το πλιάτσικο;

Ευλογημένη που μας πότισες των ιδανικών τα νάματα.

Μάκης Πολίτης