Ατζέντα στα κάρβουνα!

του Μάκη Πολίτη

Ο φοιτητής, η φοιτήτρια, το φοιτητό. Κι αυτό δεν το λέει ο τρελός του χωριού, αλλά η πανεπιστημιακή κοινότητα με όλη της την επισημότητα, γιατί υπάρχουν, λέει, και άνθρωποι που δεν θέλουν να εκφραστούν μέσα από τα δύο φύλα, αρσενικό-θηλυκό, αλλά προτιμούν κάτι το ουδέτερο. Ωραία! Κι αν εγώ τώρα προβάλλω το «δικαίωμα» μου να μη με εκφράζει ούτε το αρσενικό, ούτε το θηλυκό, ούτε το ουδέτερο, τι πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα, αν θέλει να μην καταπιέσει τον αυτοπροσδιορισμό μου; Να επινοήσει και τέταρτο φύλλο, ας πούμε το πράσινο; Και ως πού μπορεί να πάει αυτό; Ώσπου να εξαντλήσουμε τα χιλιάδες χρώματα και τα χιλιάδες σχήματα; Ε, όχι του κερατά. Έλεος πια!

Λοιπόν… για να μην τρελαθούμε, ας παραδεχτούμε ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Το είδος άνθρωπος, όπως και τα θηλαστικά, για να μην πω και σύμπασα η συνομοταξία των σπονδυλωτών, έχει δύο φύλα… και τέλος. Το αρσενικό και το θηλυκό, ο άντρας και η γυναίκα. Ακόμα και τα άτομα που επέλεξαν να υποστούν την επέμβαση της αλλαγής φύλου (σε όποιο βαθμό είναι αυτό δυνατό) εκεί θα καταλήξουν. Άντρες ή γυναίκες. Δεν θα γίνουν κερασιές, φασολιές ή φυστικιές.

Κι όπως υπάρχουν άντρες και γυναίκες που έλκονται από άτομα του άλλου φύλου, έτσι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που έλκονται από άτομα του ιδίου φύλου.

Άντρες και γυναίκες, το ξαναλέω. Τότε γιατί όλος αυτός ο παραλογισμός; Διότι απλά όλες αυτές οι παπάτζες είναι το πολιτισμικό απόσταγμα του νεοφιλελευθερισμού. Μην κάνετε όμως το μοιραίο λάθος να υποθέσετε ότι αυτή η ηθική κλίμακα από δεύτερο χέρι, αυτός ο δικαιωματισμός χωρίς αντίκρισμα έλαχε εκεί και ως έτυχε. Όχι, βέβαια! Είναι αυστηρά μελετημένα τα πράγματα και στοχευμένα για την μέγιστη αποτελεσματικότητα. Ας δούμε με ψυχραιμία ποιοι είναι οι στόχοι και πώς ωφελείται απ’ αυτούς όλη αυτή η γλίτσα του νεοφιλελευθερισμού.

Στόχος 1: Η έξωθεν καλή μαρτυρία

Ποτέ δεν είχε ο νεοφιλελευθερισμός την έξωθεν καλή μαρτυρία. Από τη δεκαετία του 70 που εμφανίστηκε επισήμως ως Ειδική Οικονομολογική Ακαδημία στο Σικάγο συνέδεσε τις δραστηριότητες του με την άρνηση παντός δικαιώματος των

ανθρώπων της δουλειάς καθώς και με την προσφορά υπηρεσιών στους σφαγείς των λαών της Λατινικής Αμερικής. Ο μέγας διδάσκαλος τους ο νομπελίστας M. Friedman διατέλεσε ο εξ απορρήτων του χασάπη της Χιλής Πινοσέτ. Αυτή η ομάδα πούλαγε επιστημοσύνη στη βάση των εξής καταπληκτικών αξιωμάτων:

1) Τα λεφτά στους πλούσιους και

2) Όλες οι εξουσίες στα τζάκια.

Τι πέμπτο αξίωμα του Ευκλείδη, τι τρίτος νόμος του Νεύτωνα… Πάνε αυτά. Εδώ μιλάμε για επιστήμη τώρα, όχι για μπουρμπούτσαλα!

Το 1975 απολογούμενος ο Friedman για την στήριξη του στην κυβέρνηση δολοφόνων της Χιλής, είπε το εξής αμίμητο:

«Ο φασισμός είναι προτιμότερος από τον κομμουνισμό, γιατί ο φασισμός θα κρατήσει λίγα χρόνια και θα επανέλθει στην φυσική κρατική του υπόσταση, ενώ ο κομμουνισμός ενδέχεται να κρατήσει για πάντα».

Πού τα δίνετε, ρε μαλάκες, τα νόμπελ;

Την ίδια χρονιά και βλέποντας αυτή τη δήλωση ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Γιάννης Κακουλίδης, με το αθάνατο χιούμορ του, έβαλε μέσα σε μια γελοιογραφία τού περιοδικού «ΑΝΤΙ» τον Αουγκούστο Πινοσέτ να δίνει μια φιλική σφαλιάρα στο σβέρκο του Friedman και να του λέει: «κι εγώ τα ίδια λέω, ρε μπαγάσα Μίλτο, αλλά εσύ παίρνεις τα νόμπελ». Είχε άδικο;

Αλλά ας μην ξεμακρύνουμε από το θέμα. Γιατί έχει ανάγκη αυτή η διεθνής γλίτσα την έξωθεν καλή μαρτυρία; Γιατί έχει ανάγκη να δημιουργήσει παράπλευρο σύστημα ανθρωπιστικών αξιών;

Μήπως για να μαζέψει ψηφαλάκια; Όχι, ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κίνημα, δεν είναι κόμμα. Είναι κάτι χειρότερο. Είναι ιδέα! Ένα ιδεολογικό άπλωμα συγκοινωνούντων δοχείων που χωράει άνετα στην Αγγλία από τους Torries μέχρι τους Εργατικούς και τους Κουάκερους κι ας τρίζουν τα κόκαλα του Έντινγκτον.

Χωράει επίσης άνετα στην αμερικάνικη μήτρα του ιμπεριαλισμού από τους Νεοταξίτες της οικογένειας Μπους μέχρι και τους προοδευτικούληδες (τρομάρα τους) του λεγόμενου Δημοκρατικού Κόμματος.

Χωράει ακόμα στη Γερμανία του τέταρτου Ράιχ από τους φανερά αντιδραστικούς χριστιανοδημοκράτες, ως τους σαλτιμπάγκους σοσιαλδημοκράτες μέχρι και τους πράσινους ακόμα που, όπως λέει και ο Ηλίας Πετρόπουλος, σου μιλάνε για οικολογία και ξαφνικά σου ρίχνουνε μια πετριά στο κεφάλι με φράσεις όπως «αλλά δυστυχώς το 1945 χάσαμε τον πόλεμο». Τι να πω;

Χωράει ακόμα και στη Γαλλία με τις ξεθωριασμένες πια Γαλλικές Ιδέες και βρίσκει στοργικές αγκάλες από τους ξεφωνημένους φασίστες της Λεπέν μέχρι τους λεχρίτες πολεμοκάπηλους του Μακρόν. Μύλος!

Παντού απλώνεται λοιπόν φροντίζοντας να μην δένει τη μοίρα του με οργανώσεις εφαρμοσμένης πολιτικής και ηγέτες που σήμερα δοξάζονται κι αύριο καίγονται. Είναι η άυλη κοσμοθεωρία της ανισότητας. Είναι η αίρεση της ανυπόκριτης παραδοχής και παράδοσης στο καπιταλιστικό ιδεολογικό οικοδόμημα.

Τώρα εσείς αυτή την «ανυπόκριτη παραδοχή» μπορείτε να την πείτε και ωμή, κυνική, θρασεία, απάνθρωπη… ότι θέλετε. Μια φορά ανυπόκριτη είναι. Έρχονται και σου λένε «ξέρεις κάτι… τα θέλουμε όλα για την άρχουσα τάξη και για σένα δεν αφήνουμε τίποτα. Ξέρεις και κάτι άλλο; Αν δεν τα πάρουμε όλα, θα καταστραφούν τα πάντα. Πρέπει να τα πάρουμε όλα… πόρους, προϊόντα, υπηρεσίες, αρχές, εξουσίες, δυνάμεις, εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά… γιατί μόνο η άρχουσα τάξη μπορεί να τα διαχειριστεί». Είναι καινούργιο αυτό; Να θυμηθούμε τη Θεσσαλία μετά την Οθωμανική της κατοχή; Οι Κωνσταντινουπολίτες και οι Αθηναίοι που αγόρασαν τα χωριά από τους αγάδες τι έκαναν; Έκαναν τέτοια πράγματα που οι φτωχοί καραγκούνηδες άρχισαν να νοσταλγούν την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας. Οι Τούρκοι τους άφηναν να έχουν την οικιακή τους οικονομία με τις κοτούλες, μερικά προβατάκια, ένα-δυο γουρούνια καθώς και τη δική τους οικοτεχνία με το κέντημα, την ξυλογλυπτική, την αγγειοπλαστική και προπαντός τον αργαλειό. Τον αργαλειό με τον οποίον έφτιαχναν τις περίφημες καραγκούνικες ενδυμασίες καθημερινές και γιορτινές, ένα είδος απαράμιλλης τέχνης.

Τι έκαναν οι νέοι αγάδες εξ Ισταμπούλ και εξ Αθηνών; Πέταξαν έξω από τα φτωχοκάλυβα αυτούς τους αργαλειούς που χειρίζονταν αιώνες οι κάτοικοι της Θεσσαλίας και τους έβαλαν φωτιά. Ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν; «Θέλουμε κάθε σταγόνα του ίδρωτά σου. Κάθε στιγμή του χρόνου σου, την ξεκούραση σου, τον ύπνο σου, δεν σου

επιτρέπουμε άλλη ζωή πέρα από εκείνη που θα κάνεις για μας στο χωράφι». Νομίζετε ότι σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάτι άλλο;

Φυσικά και όχι. Όμως αν δεν βρει ερείσματα, αν δεν βρει κώδικες ηθικών αξιών να προβάλλει θα έχει το ίδιο τέλος με την αστικοτσιφλικάδικη νοοτροπία του περασμένου αιώνα. Και μην νομίζετε ότι αυτή η νοοτροπία ήταν μόνο ελλαδικό φαινόμενο.

Έτσι λοιπόν σήμερα έχει δημιουργήσει την ατζέντα woke. Την έξωθεν καλή μαρτυρία που κάθε άλλο παρά έξωθεν είναι αφού είναι σαρξ εκ της σαρκός του και οστούν εκ των οστέων του. Κερδίζει λοιπόν αφού εξασφαλίζει ένα άλλοθι ότι υπερασπίζεται έναν κώδικα αξιών, ένα σύνολο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ν’ ανθίσουν αυτά τα πραγματικά αγκάθια του κακού σε ανθρώπινες καρδιές που πέρα από το φαινόμενο είναι ανίκανες να αναλύσουν το αίτιο και το αιτιατό αυτής της απάτης. Ακριβώς πρόκειται περί απάτης. Όλη αυτή η ατζέντα όχι μόνο δεν αμφισβητεί κανένα προνόμιο της αριστοκρατίας του χρήματος, αλλά ακόμα χειρότερα είναι αποκομμένη από την ίδια την κοινωνία, χωρίς ρίζες στο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι, μια πυραμίδα αξιών όπως είπα από δεύτερο χέρι, χωρίς αντίκρισμα, χωρίς διάχυση στις ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτά θα τα εξετάσουμε στο δεύτερο στόχο αυτής της ατζέντας που είναι η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός. Εν τούτοις αυτή η κολοβή και αποστειρωμένη κλίμακα αξιών λειτουργεί ως άγκυρα, ως χιλιάδες σημεία σταθεροποίησης και διεκδίκησης συνειδήσεων γι αυτή την απάνθρωπη και δολοφονική κοσμοαντίληψη.

Στόχος 2: Σύγχυση και αποπροσανατολισμός

Κι ας δούμε τώρα το δεύτερο κατά σειρά στόχο. Πώς καλύπτονται άτομα, συλλογικότητες και κοινωνικά στρώματα όταν έχουν παγιδευτεί ιδεολογικά και πολιτικά από τον νεοφιλελευθερισμό ο οποίος δεν είναι κάτι εύκολα προσδιορίσιμο και συνεπώς αποτάξιμο. Διαπερνάει νόες και συνειδήσεις όπως ο υδροφόρος ορίζοντας το έδαφος. Κολλάνε κυριολεκτικά στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό. Και το χειρότερο; Εκπαιδεύονται. Ναι, εκπαιδεύονται να τηρούν ένα σύστημα αρχών και αξιών που αφήνει στο απυρόβλητο όλα τα αρπακτικά και τα παράσιτα. Τη σαπίλα και το έμπυον του κόσμου τούτου. Και το άτομο θα εκπαιδευτεί μ’ αυτόν τον ιδεολογικό μπούσουλα.

Θα σκανδαλίζεται όταν λένε χοντρό τον χοντρό και ψηλή την ψηλή, αλλά δεν θα ξέρει γιατί ο γιος του πρέπει να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ και να φέρνει στο σπίτι ένα μισθό πείνας. Προφανώς όλη αυτή τη δυστοπία θα την αποδώσει σε μια κακή συγκυρία όπως η ξηρασία ή το χαλάζι.

Θα λυπάται για ένα πεινασμένο γατάκι μέσα στο δρόμο, αλλά θα προσπερνάει τον πλειστηριασμό στη διπλανή πόρτα, όταν ο γείτονας του θα χάνει το σπίτι του για ένα δάνειο τριών χιλιάδων ευρώ.

Θα αγανακτεί και θα διαπληκτίζεται με κάποιον που άναψε τσιγάρο μέσα στο δρόμο, αλλά θα συγκατανεύει απολύτως με τις σφαγές των αμάχων και των παιδιών της Παλαιστίνης, γιατί, διάβολε, οι μεγάλες δυνάμεις φροντίζουν για το καλό όλης της ανθρωπότητας κι αυτός εκπαιδεύτηκε να στέκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Σιγά-σιγά όλον αυτόν τον ελεεινό αξιακό κώδικα θα τον ξεχάσει. Θα ξεχάσει ακόμα και την εγκληματικά επιλεκτική του ευαισθησία. Θα ‘ναι σίγουρο πιο εύκολο να συγκατανεύσει στην απόλυτη υποταγή. Πιο εύκολο και πιο ξεκούραστο από κάθε άποψη. Στο τέλος αυτός ο αρχικά αγνωστικιστής, ο αμφισβητίας, ο κήρυκας και προφήτης των πανανθρώπινων αρχών και αξιών θα καταντήσει ένας ακόμα υποδουλωμένος υπήκοος, ποτέ πολίτης, ποτέ ελεύθερος, μια αξιοθρήνητη ανθρώπινη ρεπλίκα. Πού ήτανε το λάθος του; Εντάξει, μπορεί και να σας σοκάρει αυτό που θα πω, αλλά εκεί καταλήγω και θέλω να πιστεύω ότι τουλάχιστον είμαι ειλικρινής. Ο αλλοτριωμένος, ο αποξενωμένος χαρακτήρας αποδέσμευσε την ηθική του οικοσκευή από το δίκιο της τάξης του. Τα υπόλοιπα ήρθαν φυσικά και με απόλυτη αιτιότητα.

Να λοιπόν ο δεύτερος στόχος. Η φθορά των συνειδήσεων όπως έλεγε τη δεκαετία του 70-80 ο Έντουαρντ Ρόζενταλ. Αργά και σταθερά.

Στόχος 3: Άνοιξε πόρτα της Ακροδεξιάς!

Νεοφιλελευθερισμός. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον πιο ακραίο φασισμό, αλλά με οικονομικά μέσα. Εδώ κρέμονται οι νόμοι και οι προφήτες. Αλλάζει όλο το προσκήνιο βέβαια. Οι δυνάστες εδώ ζητούν επιβεβαίωση, όχι γιατί δεν μπορούν να εξουσιάσουν διαφορετικά, αλλά γιατί μέσω της μαζικής αποδοχής εξαγοράζουν χρόνο. Άπειρη αποδοχή, άπειρο χρόνο. Η κατάληξη των ναζιστών έχει γίνει από καιρό μάθημα και μάθημα πικρό. Ο ψευδεπίγραφος «κοινωνικός δαρβινισμός» εκείνων έχει εξελιχτεί τώρα σ’ έναν υλισμό του πιο χυδαίου ατομικισμού. Γιατί άραγε; Γιατί όχι, θα έλεγα. Γιατί ν’ αφήσουν την αριστερή κουίντα της θεατρικής σκηνής να καταληφθεί από τον διαλεκτικό υλισμό; Κορόιδα είναι; Δεν είπαμε ότι τα θέλουνε όλα; Κι αυτά δικά τους λοιπόν. Μια άκριτη αθεΐα κι ένας υλισμός μηχανιστικός που όζει ιδιοτέλεια και μοχθηρία.

«Άνοιξε πόρτα του κυρ Παντελή και πόρτα του τραμπούκου, κι η πόρτα από το φόβο της ανοίγει μοναχή της», θα μπορούσα να παραφράσω ένα γνωστό στα Επτάνησα δημώδες άσμα.

Θεέ μου, πόσο έχουν ανάγκη αυτοί οι άθεοι του ατομικισμού, οι Μάρτιν Ήντεν, όχι στην τραγική τους μορφή κατά Τζακ Λόντον αλλά στην πιο χυδαία έκφανση που μπορούμε να φανταστούμε, τους χυδαίους της απέναντι κουίντας, τους κάπηλους των κοινωνικών ιδανικών; Δεν φαντάζεστε πόσο!

«Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Και να τι σημαίνει:

«Ξεπουλάμε την πατρίδα, στους Τούρκους και στους Γερμανούς παλιότερα, στους Αμερικάνους και Ευρωπαίους τώρα… δε βαριέσαι ο πλειοδότης να βρεθεί και η πώληση θα γίνει.

Κοροϊδεύουμε την θρησκεία, την πίστη των ανθρώπων, τι ωραία τι καλά, αυτοί να πιστεύουν στο Θεό και να μας αφήνουν εμάς το χρήμα. Αυτοί ακόλουθοι της πνευματικής πίστης κι εμείς της Εμπορικής Πίστης. Πίστη η μία, πίστη και η άλλη. Και φτάνουμε στο τρίτο μέρος του τρίπτυχου.

Αγαπάμε τη γυναίκα και τα παιδιά μας, αλλά αν χρειαστεί δεν θα διστάσουμε να ξεκινήσουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση, ακόμα και την άσκηση βίας μέσα στην ίδια μας την οικογένεια. Ε… από κάπου πρέπει ν’ αρχίσουμε στο κάτω-κάτω».

Ο νεοφιλελευθερισμός με τη γελοία ατζέντα του έχει κι αυτό το στόχο. Να προβοκάρει τους κυρ Παντελήδες, που θ’ ακούσουνε για γονέα ένα και γονέα δύο και θα πάθουνε έμφραγμα, λες κι όλο αυτό έχει καμιά σπουδαία σημασία μέσα στην κοινωνία μας.

Να προκαλέσει κάτι ανεγκέφαλα ούγκανα, κάτι homo erectus της εποχής μας που είναι έτοιμοι να τραβήξουν παλιοσουγιάδες γιατί απλώς και μόνο δεν έχουν άλλο τρόπο επικοινωνίας.

Να εξοργίσει κάτι χριστιανοταλιμπάν, κάτι καλόγερους και κοσμοκαλόγερους του μεσαίωνα που χάσανε την ευκαιρία να γεννηθούν καμιά δεκαριά αιώνες νωρίτερα και να κάνουν καριέρα ως ιεροεξεταστές. Και φυσικά όλα αυτά στο όνομα του Χριστού, λες και τον συνάντησαν στο δρόμο και τους έδωσε άδεια να σφάζουν και να καίνε στο όνομα του.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι ναι μεν όλοι αυτοί προκαλούνται από τη δήθεν ανθρωπιστική ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά στο φινάλε δεν τα βάζουν μαζί του. Από τη μια ο κάθε ηλίθιος ακροδεξιός δεν μπορεί να κοιτάξει πάνω από τον ορίζοντα των ματιών του, παρά μόνο στο πλάι και πιο κάτω από το πλάι για να εντοπίσει κάποιους σε αθλιέστερη απ’ αυτόν κατάσταση και να τους ρίξει το ανάθεμα του εξιλαστήριου θύματος, του αποδιοπομπαίου τράγου. Γνωστά αυτά! Κι από την άλλη το σύστημα των συγκοινωνούντων δοχείων, όλος αυτός ο σάπιος υδροφόρος ορίζοντας θα δουλέψει για τους πρίγκιπες του νεοφιλελευθερισμού. Είναι σίγουρο. Αρκεί να ανοιχτεί μια τρύπα στο έδαφος και θα μαζευτούνε τέλεια γύρω από τα συμφέροντα αρπακτικών και παρασίτων. Το είδαμε. Δεν κουράστηκαν να καταθέτουν ερωτήσεις και επερωτήσεις για τους καημένους τους εφοπλιστές και βιομήχανους που αδικούνται από το σύστημα. Τα ούγκανα με τις σβάστικες στα μπράτσα μέχρι γραφείο ευρέσεως εργασίας είχαν φτιάξει στο Πέραμα, κανονικό σκλαβοπάζαρο με είκοσι ευρώ μεροκάματο. Είπαμε… ανοίγεις μια τρύπα κι όλη η σαπίλα αναβλύζει μπροστά σου. Και δεν είναι τώρα η δεκαετία 70-80 που όλοι αυτοί οι σαλτιμπάγκοι δεν είχανε καν ρόλο να παίξουνε. Που στη Γαλλία κάτι υποψήφιους πραξικοπηματίες, κάτι γελοίους συνταγματαρχούληδες τους πετάγανε πυξ-λαξ από τις σκάλες των υπουργείων. Που στην Ιταλία γελούσε το παρδαλό κατσίκι από τα γιαούρτια και τις ντομάτες που πέταγε ο κοσμάκης στον Έλιο Μασαγκράντε. Δεν είναι σήμερα η εποχή που μαζευόμασταν σε κάθε ομιλία του χουντικού κατάλοιπου Πέτρου Γαρουφαλλιά (υπουργός κάποτε εθνικής αμύνης του Γεωργίου Παπανδρέου) να του φωνάξουμε

«Πέτρο, πεινάμε, κατέβα να σε φάμε». Δεν θέλουνε τέτοιους φασίστες οι νεοφιλελεύθεροι. Κι αφού οι ίδιοι τους τροφοδοτούν πρώτα με προκλήσεις στη βάση τους (είπαμε, ούγκανα, κυρ Παντελήδες και λοιπούς κόπανους) στη συνέχεια μέσα από ιδιωτικές λέσχες και μαζώξεις θα ανοίξουν και τα πορτοφόλια τους.

Ενδέχεται βέβαια κάποιες φορές να χάσουν τον έλεγχο πάνω στα κτήνη αυτά που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Τι θα γίνει τότε; Τίποτα. Αν δεν μπορούν να τους μειώσουν το ρόλο επί σκηνής ή να τους αφομοιώσουν στον κεντρικό κομματικό κορμό τότε θα συνεργαστούν μια χαρά μαζί τους. Ούτε η πρώτη φορά θα ήταν, ούτε η τελευταία. Θυμάστε πως η κυβέρνηση Σαμαρά είχε ορίσει επίσημους διαμεσολαβητές μεταξύ αυτής και των νεοναζί; (Μπαλτάκος, Κρανιδιώτης, Μπογδάνος και λοιποί συγγενείς…). Θυμάστε ένα σίχαμα δημοσιογράφο που αναζητούσε μια σοβαρή Χρυσή Αυγή για να συνεργαστεί η κυβέρνηση της αρεσκείας του;

«Άνοιξε πόρτα της ακροδεξιάς», αν χρειαστεί και με τη δική μας προβοκάτσια για να δημιουργήσουμε έναν δυνατό μπαμπούλα, έτσι ώστε ο πραγματικός δικαιωματισμός, ο πραγματικός κώδικας των πανανθρώπινων αξιών να καταλήξει αζήτητος και στο ράφι.

Λοιπόν, άνθρωπε, πρωτεύον θηλαστικό έτσι που σε κατάντησαν, ποια κλίμακα ηθικής θα ακολουθήσεις; Να μην πεις μόνο το χοντρό χοντρό κι αν η κοιλιά του έχει τουμπανιάσει από την πείνα, εσύ δεν έχεις πρόβλημα, έτσι; Αρκεί που δεν τον αποκάλεσες χοντρό. Αυτό αρκεί και περισσεύει.

Τι μπορείς να κάνεις; Πρωτίστως να ρίξεις αυτόν τον κώδικα καλής συμπεριφοράς, αυτό το άκρον άωτον υποκρισίας και ναυτίας στη φωτιά όπως και όλα τα πολιτισμικά προϊόντα του νεοφιλελευθερισμού. Ότι παράγει η γλίτσα και η σαπίλα. Ύστερα μπορείς να αναζητήσεις τις παλιές αξίες τις πανανθρώπινες. Ένας λόγος παραπάνω αν προδόθηκαν, διαστρεβλώθηκαν ή θάφτηκαν. Δεν χρειάζεσαι την ψεύτικη ηθική των αρπακτικών και παρασίτων.

Liberté, Egualité, Fraternité. Μας έρχονται από τη μάνα των κοινωνικών επαναστάσεων. Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Πάντα ξεχασμένα και γι αυτό πάντα επίκαιρα. Εσύ αν θέλεις πρόσθεσε και το Κοινωνική Δικαιοσύνη. Δεν πρόκειται να το βρεις στην ατζέντα των ταξικών σου εχθρών. Τέτοια λάθη δεν τα κάνουν.

Να σέβεσαι τη ζωή, τα συναισθήματα και την ιδιαιτερότητα του άλλου.

Να έχεις βαθειά επίγνωση ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Κι όσο για τα υπόλοιπα ξέρεις…

Απόψε έχουμε Ατζέντα στα κάρβουνα