ΕΡΓΑΤΙΚΟ   ΚΕΝΤΡΟ   ΛΕΥΚΑΔΑΣ – ΒΟΝΙΤΣΑΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ    ΟΤΑ   &   ΣΥΛΛΟΓΟΙ   ΠΕ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΚΑΙ    ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ   ΛΕΥΚΑΔΑΣ

Η 8η Μάρτη είναι αφιερωμένη στην απεργία των εργατριών της Ν. Υόρκης το 1857, στους μεγαλειώδεις αγώνες των εργαζόμενων γυναικών, που διεκδικούσαν ίση αμοιβή με τους άνδρες συναδέλφους τους, μείωση των ωρών εργασίας και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Η 8η Μάρτη είναι σύμβολο αγώνα, που καθιερώθηκε πριν από 109 χρόνια (το 1910), μετά από πρόταση της σοσιαλίστριας Κλάρας Τσέτκιν.

Οι αγώνες των εργατριών που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της, διεκδικώντας το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα της ψήφου, φωτίζουν και σήμερα την ανάγκη της οργάνωσης και πάλης των εργαζόμενων και άνεργων γυναικών.

Το Εργατικό Κέντρο Λευκάδας – Βόνιτσας, το Σωματείο  ΟΤΑ και οι Σύλλογοι  ΠΕ Εκπαιδευτικών και Νοσοκομείου Λευκάδας απευθύνουν κάλεσμα στην εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας για να συζητήσουμε για τα δικαιώματα των γυναικών στην εργασία, στην προστασία της μητρότητας, στην κοινωνική ασφάλιση, στον ελεύθερο χρόνο.

Η 8η Μάρτη αφορά όλες τις γυναίκες που βιώνουν τη σημερινή βαρβαρότητα.

Αφορά όλες τις γυναίκες που εργάζονται ανασφάλιστες, με μερική απασχόληση, με ολιγόμηνη σύμβαση, χωρίς κανένα δικαίωμα σε άδειες μητρότητας και επιδόματα, με τις λεγόμενες ευέλικτες εργασιακές σχέσεις.

Αφορά τις γυναίκες στο εμπόριο που έχουν βάλει στο στόχαστρο να τις στερήσουν ακόμα και την Κυριακάτικη αργία, την ξεκούραση, τον ελεύθερο χρόνο, την επαφή με τα παιδιά τους.

Αφορά όλες τις γυναίκες που περιπλανιούνται μεταξύ μακροχρόνιας ανεργίας και εργασίας με ημερομηνία λήξης, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Η 8η Μάρτη αφορά όλες τις γυναίκες που δεν μπορούν να αποφασίσουν ποτέ και αν θα γίνουν μητέρες, αφού η μητρότητα στήνεται στο απόσπασμα από το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Και ας χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι κυβερνήσεις για τη μείωση των γεννήσεων και τις δημογραφικές εξελίξεις.

Η 8η Μάρτη αφορά όλες τις γυναίκες που ασφυκτιούν στο μαγαζί ή στο χωράφι λυγίζοντας από τα βάρη των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών.

Όλες αυτές που είναι αναγκασμένες να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για τις ανάγκες της οικογένειας και των παιδιών τους.

Αφορά τις νέες γυναίκες, τις φοιτήτριες που σπουδάζουν με κόπους και θυσίες, χωρίς να ξέρουν πότε και αν θα βρουν δουλειά στο αντικείμενό των σπουδών τους ή με ζουν με την ανασφάλεια της μετανάστευσης στο εξωτερικό.

Αφορά όλες τις συνταξιούχους που δεν αντέχουν να μετρούν συνεχώς απώλειες στις συντάξεις, που αγωνιούν πως θα τα βγάλουν πέρα κάθε μήνα, πως θα καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες τους σε φάρμακα και εξετάσεις, πως θα στηρίξουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Η 8η Μάρτη αφορά όλες τις μετανάστριες και τις πρόσφυγες που ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους μαζί με τα παιδιά τους για να γλυτώσουν την κόλαση των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της φτώχειας.

Αφορά τις γυναίκες που βιώνουν τη βία στην οικογένεια ή στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά στερούνται τα αναγκαία μέτρα κοινωνικής στήριξης από το κράτος για να φύγουν και να γλυτώσουν από μια βίαιη σχέση.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες σήμερα έχουν κατακτήσει την ισότητα. Το γεγονός όμως ότι άρθηκαν μια σειρά αναχρονιστικές αντιλήψεις, ή ότι προωθήθηκε η νομική ισότητα, σημαίνει και πραγματική ισοτιμία στη ζωή;

Η απάντηση έρχεται από τις δεκάδες εργαζόμενες μητέρες που απολύονται μετά από την άδεια μητρότητας, αλλά και από τις χιλιάδες νέες γυναίκες που εκβιάζονται να υπογράψουν δήλωση ότι δε θα δημιουργήσουν οικογένεια προκειμένου να προσληφθούν. Γιατί η μητρότητα αποτελεί «κόστος» για την εργοδοσία και το κράτος.

Την απάντηση την δίνει η ζωή των γυναικών των λαϊκών οικογενειών, που επιφορτίζονται με τη φροντίδα του ατομικού νοικοκυριού, των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ, λόγω της υποβάθμισης ή ακόμα και της απουσίας κοινωνικών υποδομών για τη φροντίδα της οικογένειας και της εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας.

Την απάντηση την δίνει η πρωτιά των γυναικών στην ανεργία, στη μερική απασχόληση και την εκ περιτροπής εργασία, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Η διαφορά στους μισθούς, στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Όλες αυτές είναι διακρίσεις που αυξάνουν τα κέρδη των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των μεγαλοξενοδόχων, των τραπεζιτών, γενικά των επιχειρηματικών ομίλων.

Σήμερα ό,τι θα έπρεπε να είναι κοινωνικό δικαίωμα είναι ατομική – οικογενειακή μας υπόθεση. Οι γυναίκες ακριβοπληρώνουν την Υγεία, τα φάρμακα, τον προγεννητικό έλεγχο, τον παιδικό σταθμό, τη δημιουργική απασχόληση παιδιών, το εμβόλιο, τη λογοθεραπεία, τη φροντίδα των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ. Την εποχή της «ουσιαστικής ισότητας» στον 21ο αιώνα, το επίδομα τοκετού δίνεται μόνο σε όσες γυναίκες γεννάνε στο σπίτι.

Η γυναικεία ανισοτιμία λοιπόν ζει και βασιλεύει στη σημερινή κοινωνία. Είναι πρόβλημα κοινωνικό, με ταξική και φυλετική διάσταση. Έχει σημαδέψει την ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία, γιατί είναι γέννημά της και θα εξαλειφθεί πλήρως μόνο με την κατάργησή της.

Εργαζόμενη, νέα άνεργη, νέα μητέρα

Σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες να έχουμε όλες σταθερή εργασία με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, να εργαζόμαστε λιγότερες ώρες και με σταθερό ωράριο, να παίρνουμε σύνταξη στα 55 και στα 50 οι εργαζόμενες στα Βαριά και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, να καλύπτονται τα ασφαλιστικά ταμεία από το κράτος και την εργοδοσία, να έχουμε ολόπλευρη προστασία της μητρότητας από το κράτος.

Μόνο με τον οργανωμένο συλλογικό αγώνα μπορούμε να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας ανήκουν και μας τα στερούν ΕΕ και κυβερνήσεις για να πλουτίζουν μια χούφτα παράσιτα και να κερδίζουν διπλά και τρίδιπλα από την εκμετάλλευση της γυναικείας εργατικής δύναμης.

Διεκδικούμε:

• Μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλες τις γυναίκες.
• Δημόσια, δωρεάν, καθολική, Κοινωνική Ασφάλιση.
• Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες στα 55 και στα 50 για τα ΒΑΕ, επαναφορά της 5ετούς διαφοράς μεταξύ ανδρών και γυναικών.
• Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, μέτρα προστασίας του γυναικείου οργανισμού στους χώρους εργασίας.
• Άδεια και επίδομα μητρότητας για όλες τις μισθωτές, ανεξάρτητα εργασιακής σχέσης.
• Κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.
• Πλήρη κάλυψη των ασφαλιστικών ταμείων από κράτος και εργοδοσία.
• Υγεία – Πρόνοια, Παιδεία δημόσια και δωρεάν που να καλύπτει τις ανάγκες μας, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης.
• Ολόπλευρη προστασία της μητρότητας από το κράτος, φροντίδα και αγωγή της βρεφικής – παιδικής ηλικίας, των ΑμΕΑ και των οικογενειών τους, των ηλικιωμένων και των χρονίως πασχόντων, των πολύτεκνων και μονογονεϊκών οικογενειών.
• Επίδομα μητρότητας για τις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες στο ύψος του βασικού μισθού, 2 μήνες πριν και 6 μήνες μετά τον τοκετό, ανεξάρτητα από την κατοχή ασφαλιστικής ενημερότητας, από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Απαλλαγή των αυτοαπασχολούμενων γυναικών από την υποχρέωση καταβολής ασφαλιστικών εισφορών για διάστημα ενός έτους μετά τον τοκετό. Το ως άνω διάστημα καταβολής του επιδόματος μητρότητας να υπολογίζεται στα συντάξιμα χρόνια.