Αξιότιμε κ. Δήμαρχε,

Αξιότιμοι  κ. Δημοτικοί Σύμβουλοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης 

Θα ήθελα με αυτή την επιστολή να εκφράσω τη θλίψη και την αγανάκτηση μου για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Σπαρτοχώρι.

Κάποιοι αδιαφορούν, κάποιοι δεν βλέπουν ή έχουν ανταλλάξει τη σιωπή τους, κάποιοι έχουν αφεθεί, εμείς όμως οι « αλλοδαποί», όπως μας χαρακτήρισαν κάποιοι σε κάποιο Δημοτικό Συμβούλιο, που αγωνιζόμαστε για το Μεγανήσι με συνέπεια μέσα στο χρόνο, από όποιο μετερίζι βρισκόμαστε ,και που γίναμε η φωτιά για να μαγειρέψουν κάποιοι τα σημερινά ακριβά φαγητά τους, θέλουμε να βροντοφωνάξουμε ότι δεν πάει άλλο!!

Και ξεκινώ να αναφέρω αναλυτικά τα προβλήματα τα άμεσα, τα καθημερινά, που κάνουν τη ζωή από ανιαρή έως δυσβάσταχτη στην πλειοψηφία των συντοπιτών μου.

Παραλίες: Η παραλία στα Αρμυρά – στα Σπήλια- φιλοξενεί επιχειρηματικές δραστηριότητες άρα είναι απαγορευτική για τους μη πελάτες. Σεβαστό αφού έχουν τηρηθεί όλες οι νόμιμες διαδικασίες.

Η άλλη στη Ρόκα το  ίδιο. Ως εκ τούτου έχει μείνει για μπάνιο, για  τους προλετάριους Σπαρτοχωρίτες ,οι οποίοι δεν διαθέτουν όχημα, η μισή παραλία στη Ρόκα.

Εκεί καθημερινά στοιβάζονται άνθρωποι και ζώα. Εκεί καθημερινά παίζεται το κεφάλι των λουόμενων από τους καμικάζι των θαλασσών.   Εκεί τίθεται  καθημερινά σε κίνδυνο η υγεία μας από το άδειασμα των βόθρων των σκαφάτων celebrities.

Αναρωτιέμαι αν ο Άι –Γιώργης κάποια μέρα είναι απασχολημένος και θρηνήσουμε θύματα, σε ποιον θα ρίξουμε ευθύνες; Στον πάρεδρο, στους Δημοτικούς Συμβούλους , στον Δήμαρχο ή στο κεφάλι το κακό μας;

Επίσης η διαμόρφωση του χώρου θυμίζει τριτοκοσμική χώρα. Πόσο δύσκολο, άνθρωποι του Θεού, ήταν να φυτευτούν πέντε δέντρα παραπάνω να έχει ισκιάδα, να κοπούν τα κλαδιά των υπαρχόντων μη βγάλει κάποιος αφηρημένος το μάτι του, να μπει μια ντουζιέρα τη στιγμή που το νερό ρέει άφθονο για τα μπουλούκια με τα κότερα, να φτιαχτεί  μια καμπίνα αλλαγής ρούχων, ένας προφυλακτικός φράκτης για την παιδική χαρά που τα παιδάκια κάνουν κούνια ανάμεσα σε βάτα και αυτοκίνητα, να κτιστούν  2-3 παγκάκια πέτρινα, να κοπούν  ή να καλυφθύν τα φονικά σίδερα κοντά στο κτίριο-φάντασμα που θα έπρεπε  να είναι το στολίδι της Ρόκας;

Και όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής από τις  πολυτελείς  ενοικιαζόμενες βίλες.

Σκάλες για τα Σπήλια: Εγκατάλειψη.Η κουπαστή της 1^ης σκάλας έχει καταστραφεί. Τα ξύλα κρέμονται σαν ηττημένες σημαίες και αν φυσήξει δυνατός αέρας ο θεός να φυλάει τον τυχερό, όπως επίσης και όποιον αποσταμένο θέλει ν΄ακουμπήσει πάνω της.

Το παγκάκι ήταν πεταμένο. Κάποιος το μάζεψε και κάποιοι το μετέτρεψαν σε κούνια παιδικής χαράς, αφού δεν έχει στερεωθεί.

Οι  πευκοβελόνες έχουν κάνει στρώματα και τα κλαριά από τα πεύκα προσκυνάνε τη γη. Πυρασφάλεια ανύπαρκτη και όμως είναι γνωστό σε όλους ότι τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται.

Η μπόχα πεντάστερη. Και κάπου στην αρχή της άλλης σκάλας ο βόθρος κάποιου πατριώτη γεμίζει άρωμα τον αέρα και συνεπαίρνει τους τουρίστες που έχουν πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής τους, για να δουν το πολυδιαφημισμένο Μεγανήσι.

Στεφάνι:Η μοναδική διέξοδος για τον Σπαρτοχωρίτη το βράδυ, αν δεν θέλει ή δεν έχει να πάει σε κάποιο από τα νυχτερινά στέκια .Κι όμως πρέπει να περάσει ομορφοντυμένος  ανάμεσα από το φράκτη των  παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Άραγε πόσο δύσκολο είναι γι α ένα μήνα να απαγορευτεί το παρκάρισμα στο Στεφάνι;

Παλιό Δημοτικό Σχολείο: Έγινε λέει Μουσείο και αν ρωτηθούν οι ντόπιοι το 80% το αγνοούν.Ας κάνουμε επιτέλους τα εγκαίνια ή ας το ανοίξουμε ώσπου να γίνει μουσείο να λειτουργήσει ως πολυχώρος δραστηριοτήτων. Είναι κοινό μυστικό ότι τα κτίρια που δεν λειτουργούν στοιχειώνουν.

Οδόστρωμα:Το οδόστρωμα είναι γεμάτο λακκούβες-τάφους .Κι όμως τα μηχανάκια κάνουν αγώνες δρόμου-ελπίζω με άδειες-και τα γερόντια το σταυρό  τους.

Μνημείο αντίστασης: Το μνημείο αντίστασης έχει γίνει πάρκινγκ. Πόσο δύσκολο είναι να τοποθετηθεί ένα διαχωριστικό ώστε οι αρχοντοχωριάτες να μην αναγκάζουν  τα αυτοκίνητα να φιλιώνται με τους αντιστασιακούς. Τα μάρμαρα έσπασαν.Να υπενθυμίσω ότι το μνημείο αυτό φτιάχτηκε με έρανο, με πρωτοβουλία αγωνιστών και σύσσωμη συμμετοχή των Σπαρτοχωριτών και όχι μόνον.Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΕΔΩ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ.

Γυμνάσιο: Φτιάχτηκε η σκεπή και ως εκπαιδευτικός και πρώην πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής χαίρομαι ιδιαίτερα για ό,τι βελτιώνει  τη λειτουργία των σχολείων. Όμως εκείνα τα παιδάκια που κάθε βράδυ ως κεραμειδόγατοι αλωνίζουν πάνω στη σκεπή κάποιος πρέπει να τα μαζέψει. Και αυτό βέβαια είναι χρέος των γονιών τους, οι οποίοι κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Συνεταιρισμός: Ένα ακόμη πεθαμένο κτίριο στο έμπα του χωριού. Πόσα χρόνια χρειάζεται να αποφασιστεί η τύχη του;

Βράδυα αξημέρωτα: Με δεδομένο ότι οι αυλές δεν υπάρχουν πια, η διέξοδος για το βράδυ για όσους δεν έχουν χρήματα,  μεταφορικό  μέσο ή παρέα είναι η τηλεόραση, το φαγητό, το ποτό, τα αντικαταθληπτικά, ο ύπνος αν το επιτρέψουν φυσικά η ζέστη και τα κουνούπια. Μετά τις 10 το βράδυ στις απόκεντρες γειτονιές ακούς τα βήματά σου και σκιάζεσαι.

Κάποτε γίνονταν πανηγύρια, χοροί τώρα δεν ακούγεται ούτε ραδιόφωνο.

(Σημ.:Και τ΄απογεύματα ο πιο πολυσύχναστος δρόμος είναι του νεκροταφείου.)

Με βάση τα παραπάνω ποια είναι τα κρατήματα που θα κρατήσουν κάποιον πάνω από μία εβδομάδα στο νησί, ντόπιο ή ξένο εάν έχει εναλλακτική επιλογή; Και δεν έχω αναφέρει τα προβλήματα της υγείας, της οικονομίας, της συγκοινωνίας κ.λ.π

Αξιότιμοι κύριοι,  Αξιότιμες κυρίες

Το Μεγανήσι είναι δώρο Θεού, ένα στολίδι της πλάσης κατά κοινή ομολογία. Κάνω έκκληση. Ας κάνουμε κάτι ,πριν να είναι αργά, να το κρατήσουμε, να το χαρούμε εμείς και να το κληρονομήσουμε ακόμη ομορφότερο στα παιδιά μας.

Η ασχήμια, η εγκατάλειψη, η αδιαφορία, η φιμωμένη συνείδηση, δεν είναι σε καμμιά περίπτωση προϋποθέσεις για ευοίωνο μέλλον. Δεν είναι παρακαταθήκη ούτε για τις τωρινές ούτε για τις μελλούμενες γεννιές. Δεν είναι μαγνήτης της ποιότητας.

Εμείς οι αλλοδαποί εκπέμπουμε SOSπριν να είναι αργά. Πριν να γίνουμε άποικοι στον τόπο μας.

Η απαξίωση, η   υποτίμηση, η ασέβεια στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, η μπραβούρα δεν αξίζει στον Μεγανησιώτη που αλώνισε όλες τις θάλασσες του κόσμου για καλύτερη μοίρα, δεν αξίζει στον γονιό που έβαλε ενέχυρο τη ζωή του για να σπουδάσει τα παιδιά του και εμείς σήμερα καμαρώνουμε που κάθε σπίτι έχει τον δικό του επιστήμονα.

Είμαστε ένας μικρός τόπος όμως με υψηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο. Δεν μας αξίζει να ζούμε στην αθλιότητα που κάποιοι ντόπιοι και ξένοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν.

Δεν υποτιμώ τις προσπάθειες που γίνονται. Και πάντα προβάλλω στις σελίδες μου κάθε τι θετικό .Όμως οι καιροί απαιτούν γρήγορες αποφάσεις, γρήγορες κινήσεις, άμεσα χειροπιαστά αποτελέσματα.

Είναι χρέος όλων μας να βρούμε αυτά που μας ενώνουν και να δράσουμε άμεσα,με στρατηγική και στόχο.Το Δημοτικό Συμβούλιο αν θελήσει να κάνει κίνηση ,εκεί στην Αθήνα και στην Πάτρα υπάρχουν πολλοί που είναι έτοιμοι να βοηθήσουν για το κοινό καλό αρκεί να τους ζητηθεί.

Από σήμερα κιόλας που το γράμμα μου θα διαβαστεί, ελπίζω  να γίνουν κάποιες μικρές βελτιωτικές κινήσεις. Γιατί η επίλυση κάποιων  προβλημάτων δεν είναι θέμα οικονομικό. Είναι θέμα θέλησης, προγραμματισμού και καλού συντονισμού των υπηρεσιών του Δήμου αλλά και όσων θέλουν εθελοντικά να βοηθήσουν.Και στην τελική αν κάποιοι δεν μπορούν να είναι υπηρέτες δύο αφεντάδων και εννοώ των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων και των υποχρεώσεών τους απέναντι στον Δήμο, είναι έντιμο να το δηλώσουν και να παραιτηθούν.

Αξιότιμοι κύριοι, αξιότιμες κυρίες,

Ας ανασκουμπωθούμε να νοικοκυρέψουμε τον τόπο μας, γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, σε λίγο θα έρθουν άλλοι νοικοκυραίοι και τα παιδιά μας θα γίνουν τα πληρωμένα δουλικά τους .

Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Δείκτης είναι η τουριστική περίοδος η οποία συρρικνώνεται και οι ακυρώσεις στις κρατήσεις.Δείκτης είναι τα παιδιά μας που τους τάζουμε λαγούς με πετραχείλια για να έρθουν στα σπίτια τους. Γι΄αυτό  ότι μπορεί ο καθένας ας προσφέρει για το κοινό καλό. Προχθές ένας τουρίστας μάζευε τα σκουπίδια στη Μισοή. Εμείς ας ξεκινήσουμε να μαζεύουμε τουλάχιστον τα σκουπίδια τα δικά μας , να σεβόμαστε τα βασικά δικαιώματα των διπλανών μας και να είμαστε περισσότερο ευγενείς.

Ο κόσμος αλλάζει μόνο αν αλλάξουμε εμείς.

Μ΄εκτίμηση κι ελπίδα για το καλύτερο

Κατερίνα Καββαδά (Αντρίκου)