ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΜΠΑΛΟΥ, ΥΠΟΨΗΦΙΑΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ ΜΕ ΤΗ «ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ»

8 ΜΑΡΤΗ: »ΓΙΟΡΤΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ»

Ένα κόκκινο νήμα συνδέει τη σημερινή μέρα της Γιορτής της Γυναίκας με τις γυναίκες που ξεσηκώθηκαν στα 1909, στα 1908, στα 1857. Μια κόκκινη πορεία ενός αδιάκοπου ταξικού αγώνα, που γεννήθηκε μέσα στις πρώτες φάμπρικες του 19^ου αιώνα και συνεχίζεται σήμερα, στις σύγχρονες φάμπρικες του 21^ου.

Όσο κι αν προσπαθούν να απονευρώσουν τη σημερινή επέτειο από κάθε κοινωνική και ταξική της αναφορά, όσο κι αν προσπαθούν να μεταφέρουν το κέντρο βάρους τούτης της μέρας από το πεδίο του εργατικού κινήματος, στο πεδίο μιας ιλουστρασιόν, α-πολιτίκ εικόνας, τόσο εμείς θα τους θυμίζουμε ότι οι 20.000-30.000 γυναίκες που βγήκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης στα 1909, βγήκαν επειδή βίωναν την πιο βαθιά εκμετάλλευση ως εργάτριες στα υφαντουργεία και όχι απλά γιατί ήταν γυναίκες. Βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας βελτίωση των συνθηκών της δουλειάς τους, απέργησαν μαζί με τους άντρες και τα παιδιά τους, γιατί όλοι μαζί τροφοδοτούσαν με τις ζωές τους τα ασταμάτητα γρανάζια του αναπτυσσόμενου βιομηχανικού καπιταλισμού.

Από τότε μέχρι σήμερα το σύνθημά μας είναι πάντα το ίδιο, «Ψωμί και Τριαντάφυλλα». Πραγματισμός και Όραμα στη διεκδίκηση για δουλειά με αξιοπρέπεια, με ασφάλεια, με αμοιβή, με σεβασμό. Αναγνώριση στην κοινωνική προσφορά της γυναίκας, ενίσχυσή στους πολλαπλούς της ρόλους, προστασία της υγείας της εργαζόμενης, της άνεργης, της νέας, της ηλικιωμένης, της μάνας.

Δε γιορτάζουμε σήμερα το ωραίο, αλλά τυχαίο γεγονός, ότι γεννηθήκαμε γυναίκες.

Σήμερα, τιμούμε τις γυναίκες που υπερασπίστηκαν τη θέση τους στην κοινωνία και εμπνεόμαστε για να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τη δική μας θέση. Τη θέση που έχει η γυναίκα όταν διεκδικεί για ολόκληρη την κοινωνία Ψωμί, για ολόκληρη την κοινωνία Εργασία, για ολόκληρη την κοινωνία Ασφάλεια.

Αυτήν  την αγωνιστική μέρα δεν  γιορτάζουν οι γυναίκες που έχουν βρεθεί σε θέσεις εξουσίας υποστηρίζοντας με κάθε τους πράξη το σύστημα που επιτίθεται στις εργαζόμενες.

Δεν γιορτάζουν οι γυναίκες που  ενισχύουν  την εδραίωση ενός αντεργατικού θεσμικού πλαισίου που μας αφήνει ανυπεράσπιστες, απλήρωτες ή ανασφάλιστες.

Δε δικαιούνται να γιορτάζουν εκείνες που υπηρετούν τις πολιτικές της ΕΕ, των αστικών κομμάτων που στο όνομα της ισότητας επανέφεραν την βραδινή βάρδια για τις γυναίκες, αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης, αποχαρακτηρίζουν Βαρέα και Ανθυγιεινά επαγγέλματα,  νομιμοποιούν τις απολύσεις εγκύων, εκτοξεύουν την ανεργία των νέων γυναικών πάνω από το 63% επί του συνόλου των νέων ανέργων,  διαλύουν όσες κοινωνικές κατακτήσεις κατάφερε το εργατικό κίνημα και για τις γυναίκες τον τελευταίο αιώνα.

Σήμερα, γιορτάζουν οι σύγχρονες μαχήτριες, εκείνες που δέχονται να πάρουν τη σκυτάλη των γενεών από τις εργάτριες του εργοστασίου του Triangle Shirtwaist της Νέας Υόρκης. Γιορτάζουν οι γυναίκες που μεταφέρουν τα συνθήματα εκείνων των αγώνων στο πεδίο του σύγχρονου αγώνα.

Έχουν περάσει 110 χρόνια από την απεργία των 14 μηνών που ξέσπασε στα εργοστάσια της Νέας Υόρκης και τη Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. Περισσότερο από ένας αιώνας από τη δυναμική είσοδο των γυναικών στο εργατικό κίνημα και ακόμα οι γυναίκες μαχόμαστε για τα αυτονόητα.

Τότε, διαδήλωναν για να πετύχουν τη 10ωρη εργασία, σήμερα το ωράριο καταστρατηγείται καθημερινά και η υπερωριακή εργασία δεν πληρώνεται σχεδόν ποτέ.

Εδώ, στον τόπο μας οι περισσότερες γυναίκες εργάζονται εποχιακά σε ξενοδοχειακούς ομίλους, που συχνά καταγγέλλονται από σωματεία εργαζομένων, ότι οφείλουν μηνιάτικα ακόμα και από την περασμένη τουριστική περίοδο. Γυναίκες, που καλούνται με βασικό μισθό ή ακόμα και με αδήλωτη εργασία να αναθρέψουν παιδιά, να βοηθήσουν υπερήλικες γονείς, να καλύψουν ανάγκες προσωπικές και οικογενειακές. Εργαζόμενες, που τον μισό χρόνο δουλεύουν εξαντλητικά δίχως ωράριο και τον άλλον μισό προσπαθούν να επιβιώσουν με τα ελάχιστα του ταμείου ανεργίας, πολλές φορές χωρίς ούτε καν αυτό το βοήθημα του ταμείου. Γυναίκες, που καλούνται να αντέχουν αδιαμαρτύρητα την εντατικοποίηση της δουλειάς, για να αυξάνει η πολυπόθητη ανταγωνιστικότητα των ξενοδοχειακών ομίλων.

Γυναίκες στο μικρό αγροτικό νοικοκυριό που αγκομαχούν να  κρατηθεί  ζωντανό κόντρα  στην πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων που το αφανίζουν. Έτσι μια σεζόν είναι στο χωράφι και την άλλη στο ξενοδοχείο.

Δίπλα τους οι γυναίκες επιστήμονες, οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί που απολύονται κάθε Ιούνιο, δίχως να γνωρίζουν αν θα προσληφθούν ξανά τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Τα καλοκαίρια αποχαιρετούν τους μαθητές τους, γνωρίζοντας ότι μάλλον δεν θα τους ξαναδούν. Νηπιαγωγοί, δασκάλες και καθηγήτριες, που οι ίδιες δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη δική τους οικογένεια, αφού καλούνται να διατρέχουν τα σχολεία της ελληνικής επικράτειας από τα βορειότερα μέχρι τα νοτιότερα σύνορά της.

Στο πλάι τους οι χρόνια άνεργες γυναίκες, αυτές που απολύθηκαν από τη δουλειά τους λίγα χρόνια πριν τη συνταξιοδότηση κι από τότε παλεύουν να συγκεντρώσουν τα τελευταία ένσημα. Πάνω από το 64,5% των χρόνια άνεργων, όπως καταγράφονται από επίσημους φορείς, είναι γυναίκες. Γυναίκες ελεύθεροι επαγγελματίες, που προσπαθούν να επιβιώσουν σε συνθήκες και ωράρια εργασίας, όπως υπαγορεύονται από μεγάλους εμπορικούς ομίλους. Λες και μπορεί ποτέ ο μικρός επαγγελματίας να αντέξει τους εντατικούς ρυθμούς ή τον πόλεμο τιμών που του κάνει ο μεγάλος. Μια «ελεύθερη» αγορά που δεσμεύει κάθε ώρα της ημέρας τους, κάθε μέρα της εβδομάδας τους.

Δεν μπορούν να θολώσουν αυτήν την εικόνα γυναίκες πολιτικοί με το σύνθημα «ψηφίστε γυναίκες», προβάλλοντας ότι η προώθηση των γυναικείων υποψηφιοτήτων στις επικείμενες εκλογές είναι σημαντική αποκλειστικά λόγω φύλου.

Λερώνουν τη μέρα λέγοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, στις γυναίκες που ολημερίς παλεύουν για τις οικογένειές τους, να ξεχάσουν ποιες πολιτικές δυνάμεις ευθύνονται για τα εμπόδια που βγαίνουν στο δρόμο τους. Προσπαθούν να εγκλωβίσουν τις γυναίκες  να ψηφίσουν με βάση το φύλο των υποψηφίων και όχι την πολιτική τους ταυτότητα και αντίληψη. Κρύβουν, ότι δεν είμαστε όλες αντιμέτωπες με τα ίδια προβλήματα, δεν είχαμε όλες τις ίδιες δυνατότητες να τα αντιμετωπίσουμε, ούτε  έχουμε τα ίδια συμφέροντα, τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια ιδανικά. Ας μην ξεχνάμε ότι παγκοσμίως υπήρξαν ηγετικές γυναικείες μορφές που υπηρετώντας με πίστη την τάξη τους, κήρυξαν τον πόλεμο σε άντρες και γυναίκες του κόσμου της εργασίας.

Γυναίκα επιστήμονας, επαγγελματίας, υπάλληλος ή εργάτρια, αγρότισσα ή  καλλιτέχνης, όπου κι αν βρίσκεσαι, σήμερα γιορτάζεις γιατί επιλέγεις να  συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και να παλεύεις για μια καλύτερη ζωή.

Σε αυτόν τον αγώνα η ψήφος μπορεί να γίνει όπλο.  Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις νέες γυναίκες πιο δυνατές κόντρα στα κόμματα και σε όλους τους άλλους συνδυασμούς που με την πολιτική τους, μεγαλώνουν τα βάσανα τους. Να τις βρει  πιο έτοιμες να διεκδικήσουν τις σύγχρονες ανάγκες τους. Σε αυτό θα κατατεθεί  η εκλογική δύναμη της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Έτσι νοιώθουμε το χρέος μας, έτσι τιμάμε την 8^η του Μάρτη, έτσι υπερασπιζόμαστε τη γυναίκα.