Κι εκεί που πίστευα ότι τελικά οι «Στιγμές» είχαν κουράσει  και έμπαινα σιγά σιγά στην διαδικασία να επιστρέψω με κάτι διαφορετικό, άκουσα και διάβασα πολλά παράπονα  σχετικά με την απουσία της στήλης από το site.

Για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής η περίοδος που πέρασε κουβαλούσε αρκετή  προσωπική κούραση  από υποχρεώσεις οικογενειακές κυρίως, που με  έθεταν  εκτός  «επικοινωνιακής»… λειτουργίας . Κι ύστερα το έριξα στο περπάτημα. Κάτι σαν απόδραση.

Έτσι ο ελεύθερος προσωπικός μου  χρόνος αλλά και ο  χώρος του μυαλού μου …περιορισμένος.

Είμαι υποχρεωμένη όμως να επανορθώσω, γιατί  εσείς το ζητήσατε,  και με συγκινείτε πραγματικά. Με e-mail, με μηνύματα στο κινητό, στο instagram κ.λ.π.

Επανέρχομαι λοιπόν και επανορθώνω  για τους «φαν» της στήλης.

Όλες μας οι Στιγμές παρακάτω  είναι τι άλλο, χειμωνιάτικες.

Με πολλές εικόνες και λιγότερα λόγια . Το υλικό εξάλλου το συγκεντρώνω έτσι και αλλιώς  κάθε μήνα.

Χειμώνας  λοιπόν στο νησί  που μετράει μόνο λίγες μέρες ακόμα.

Ένας  χειμώνας που μπήκε ομαλά και αθόρυβα μπορώ να πω , με ένα ζεστό καλοκαιρινό σχεδόν Φθινόπωρο. Τόσο ζεστό που ως τον Οκτώβρη κάναμε μπάνια, μαζεύαμε πεταλίδες, τρώγαμε παγωτό και ανάβαμε στο κρύο το air-contition.

Το νησί  έμπαινε σταδιακά σε χειμερινή περίοδο . Οι δύο πρώτοι μήνες  μπορεί να κρατούσαν αρκετούς τουρίστες εδώ αλλά η μέρα που μίκραινε, τα σχολεία που είχαν αρχίσει, οι θέσεις στο λιμάνι που άδειαζαν  και η κίνηση που λιγόστευε,  μας έφερναν όλο και πιο κοντά στον χειμώνα.

Και ήρθε. Φουριόζος ,βαρύς και μοναχικός περισσότερο από ποτέ.

Και φέτος λιγοστέψαμε όπως  κάθε τελευταίο χειμώνα.  Κι αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που  σιωπηλά το αποδεχόμαστε ,  το αφήνουμε στην άκρη  και προσπαθούμε απλά να προσαρμοστούμε. Μας ενοχλεί, μας τρομάζει, μας επηρεάζει, μας στεναχωρεί.

Δεν ξέρω αν  είναι η ανάγκη για καλύτερη ποιότητα ζωής  αυτό που τους κάνει όλους να φεύγουν…

Αν είναι  οι περισσότερες δυνατότητες για μόρφωση, και οι δραστηριότητες που λείπουν από τα παιδιά.

Αν είναι η   ανάγκη  επικοινωνίας με άλλους  κόσμους ή απλά η νέα τάση σε ένα μεταναστευτικό ρεύμα των τελευταίων χρόνων. Η ή ερήμωση προκύπτει από την εγκατάλειψη , την έλλειψη βασικών υποδομών και παροχών το χειμώνα.  Δεν γνωρίζω επίσης αν αυτός ο δρόμος έχει επιστροφή. Αυτό μπορούν καλύτερα να μας το πουν πιο ειδικοί αφού όμως εντοπίσουμε πρώτα από όλα τι φταίει. Αλλά κι εδώ οι απόψεις διαφέρουν. Δεν μπορεί όμως, κάποια λύση θα υπάρχει. Κάποιοι θα ξέρουν να μας πουν. Αρκεί να παραδεχτούμε το πρόβλημα και να ασχοληθούμε με αυτό. Γιατί δυστυχώς προς το παρόν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και περιμένουμε απλά να περάσει ο χειμώνας για να ξαναγίνουμε πολλοί. (Μα ούτε τα Σαββατοκύριακα ρε παιδιά;;;)

Αυτό που βλέπω όμως είναι ότι  θα κλειδώσει το νησί σε λίγα χρόνια. .. Και θάναι αργά…

Ήδη τα λουκέτα στα πορτόνια  και οι έρημες αυλές  βαραίνουν πολύ  σαν  εικόνα. Τα ελάχιστα παιδάκια στις κούνιες και τα σβησμένα φώτα. Οι λίγοι μαθητές που ροβολάνε στο σχόλασμα για να μπουν στο λεωφορείο. Από την  άλλη το φερι μποτ γεμίζει κάθε μέρα από εργάτες. Οι οικοδομές εξακολουθούν να ξεφυτρώνουν η μια μετά την άλλη στη μέση του πουθενά. Όποιον δρόμο χωματόδρομο ή μη και να πάρεις θα δεις κι από μία.

Και  μόνο το ντάπα ντούπα από τα σφυριά που χτυπάνε τις πρόκες στα καλούπια χαλάνε την απόλυτη ησυχία. Καμιά φωνή μεταξύ των  μαστόρων αλλά κι εκείνη με σπαστά ελληνικά στην καλύτερη.  Μόνο τις  Κυριακές μπορείς να ακούσεις  τον παφλασμό του κύματος, κανένα τιτίβισμα μικρού πουλιού ή ακόμα και το σύρσιμο  της σαύρας όταν τρυπώνει στο λόγγο φοβισμένη από τα βήματα.

Όμως τα χρώματα ζωντανεύουν . Οι ανθισμένες αμυγδαλιές  είναι κάτασπρες και οι  ροδακινιές ροζ βαθύ. Το πολύχρωμο ουράνιο τόξο και τα απίθανα ηλιοβασιλέματα.

Χρώματα που το καλοκαίρι ξεθωριάζουν ή σκουραίνουν και ατονούν. Αυτά είναι τα καλά του χειμώνα.

Φέτος βέβαια το κτηματολόγιο βοήθησε λίγο την κατάσταση αφού αρκετοί  πηγαινοέρχονταν για να τακτοποιήσουν αυτή την υποχρέωση. Κι έτσι  έσπαγε λίγο η μοναξιά.

Τη μοναξιά τους οι νέοι  την  έκαναν ταξίδια. Μακρινά κοντινά συχνά ή μόνιμα. Εξωτερικό και εσωτερικό. Και καλά κάνουν τα παιδιά . Να γεμίσουν μπαταρίες. Και να αδειάσουν τσέπες θα μου πείτε, αλλά δε βαριέσαι. Νάναι καλά μόνο. Σε λίγο θα επιστρέψουν και θα ανασκουμπωθούν. Να στρωθούν στη δουλειά και να ξεχάσουν μπάνια, βόλτες διακοπές.

Κι εμείς όμως ταξιδέψαμε. Λίγο Αθήνα, λίγο Πάτρα . Και για καλό και για  τρέξιμο.

Τη ν πήραμε  την δόση μας από πολιτισμό και φέτος.

Και φτάσαμε στα Χριστούγεννα που κάπως αυξήθηκε η κίνηση χωρίς ιδιαίτερα πράγματα όμως. Και η διάθεση άλλαξε. Τα φώτα άναψαν και μουσικές δυνάμωσαν .

Ο καιρός από την άλλη αγρίευε.  Συχνά πυκνά αποκλειστήκαμε  , κρυώσαμε και βραχήκαμε . Βαρύς χειμώνας με τα όλα του. Είδαμε και χιόνι. Ξανά μετά από δυο χρόνια.

Ανάψαμε τα τζάκια  μας, τα καλοριφέρ και τις σόμπες και λουφάξαμε στα σπιτάκια μας.

Ελιές δεν μαζέψαμε φέτος. Δεν είχε σοδιά. Από ότι λένε οι ειδικοί τις έκαψε ο καιρός.

Κι όσες σωθήκανε τις κάναμε κολυμπάδες.

Ούτε λάχανο υπάρχει πουθενά. Μόνο σε κανένα φρεσκοσκαμμένο δρόμο σε νέες οικοδομές. Εκεί θα βρεις  μεγάλα χεροβότανα. Και ζώχους  σωρό στους δρόμους. Ειδικά εκεί που είναι λαγκάδι και σουρώνει το νερό.

Άσκαφτη απεριποίητη , παρατημένη η γη. Τι να σου κάνει. Τι να σου δώσει… Κρίμα γιατί ο χειμώνας είναι πάνω από όλα μυρωδιές. Λυόσμος, λαχανοζούμι από κοκοτό, και μαρίδα στη θράκα. Ξύλο που καίει στο τζάκι και  λαχανόπιτα που τσιτσιρίζει στο ταψί.

Ανθίζουν από την άλλη τα παρτέρια των πολυτελών κατοικιών με ντόπια ευτυχώς μυρωδικά. Τίγκα στην μερτσίνα, τη δάφνη, τη λεβάντα και την ασφάκα. Καλοκουρεμένα και με  αυτόματο πότισμα χειμώνα καλοκαίρι.

Σε μια διαδρομή  θα τα δεις όλα. Τους τελευταίους μήνες κάνω καθημερινά πολλά χιλιόμετρα και με έκπληξη ανακαλύπτω ένα άλλο Μεγανήσι. Σε δρόμους που ποτέ δεν περπάτησα και σημεία που ποτέ δεν πρόσεξα με το αυτοκίνητο. Αυτή είναι η  δική μου ψυχοθεραπεία και την προτείνω σε όλους. Αν και οι ήχοι μέσα στην απόλυτη σιωπή είναι γνώριμοι, γίνονται μελαγχολικοί  γιατί με γυρνάνε χρόνια πίσω. Ένα μπουρίνι και μια χαλασμένη εξάτμιση που μυρίζει πετρέλαιο λίγο πριν δύσει ο ήλιος με γυρνάει χρόνια πίσω σε κάτι απογεύματα  που ο πατέρας μας έπαιρνε παιδάκια στη βάρκα . Τα πεταμένα φελά και τα μπερδεμένα νάυλα που έχουν ξεβραστεί στις παραλίες  μου θυμίζουν τις κόφες με το παραγάδι που κουβαλούσαμε στο κεφάλι κοριτσάκια μικρά ακόμα.

Τα χόρτα μέσα στα μπάζα και στο χαλίκι των οικοδομών που ξεφυτρώνουν ,γίνονται  παλιές εικόνες με την γιαγιά που μας έσερνε στα χωράφια και μας έδειχνε τα λάχανα που μάζευε. Για να τα μάθουμε .

Τα γκρεμισμένα κοτέτσια και αχούρια ,απομεινάρια της εποχής που κάθε σπίτι είχε την κότα, το πρόβατο το τυρί και το γάλα. Και να πώς το χώμα έδινε καρπούς και η ελιά είχε σοδιά. Κοπριά και ασβέστιο από τα ζώα.

Μνήμες που ξυπνάνε σε κάθε διαδρομή. Ώσπου να συναντήσεις μπροστά σου την τεράστια λιθόχτιστη μάντρα που προστατεύει την πολυτελή βίλα. Κι επανέρχεσαι στο σήμερα. Και  ξεχνάς το χτες. Και ανησυχείς για το αύριο που όλα θα είναι αλλιώς.

Παρασύρθηκα πάλι …

Χειμώνας είναι λοιπόν  με τα καλά και τα κακά. Κι οι μέρες μικρές, μια σταλιά, γρήγορα φεύγουν.  Οι καθημερινότητα ίδια όπως κάθε χειμώνα.

Μαγαζιά κλειστά . Κι αυτά που έμειναν ανοιχτά  κρατάνε την σταθερή τους πελατεία. Με τους θαμώνες του το κάθε ένα. Πρωινό καφέ, και στις 12 ουζάκι και τσίπουρο. Φαί και ύπνο το μεσημέρι, καφέ και χαρτάκι το απόγευμα. Με κάνα ποτάκι στους αγώνες, και στο τσακίρ κέφι σε καμιά γιορτή.

Η  νεολαία φτιάχνει το δικό της στέκι κι οι γέροι κυνηγάνε τον ήλιο όπου ζεσταίνει πιο πολύ.

Θέμα συζήτησης τον φετινό χειμώνα οι εκλογές που έρχονται. Το νησί έχει μπει πια σε προεκλογική περίοδο.

Πολλοί αυτοί τη φορά οι υποψήφιοι. Περισσότεροι από δύο οι συνδυασμοί. Μικρός ο τόπος μεγάλο το ενδιαφέρον. Πέρασαν κι όλας  τέσσερα χρόνια και άντε ξανά τα ίδια.

Αυτή τη φορά όμως το νησί δεν είναι στα δύο. Πολύ καλό για όλους  αφού διασπάται και μοιράζεται η πίτα άρα και η πόλωση.

Οι υποψήφιοι παρουσιάζονται ένας ένας. Οι εκλογικοί κατάλογοι ξεφυλλίζονται προσεκτικά. Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. Κι εκεί που είχες να μιλήσεις με τον άλλον τέσσερα χρόνια τον ξαναθυμάσαι. Προτάσεις για υποψηφιότητα έχουν σχεδόν γίνει  στα τρία τέταρτα των ψηφοφόρων. Σε λίγο θα αρχίσουν και οι καταμετρήσεις. Σπίτι σπίτι ,χωριό χωριό. Ποιοι πέθαναν να τους σβήσουμε , ποιοι δεν  ψηφίζουν εδώ να τους φέρουμε, ποιοι μας έφυγαν να τους πείσουμε, ποιοι ψηφίζουν για πρώτη φορά να τους μετρήσουμε.

Και μετά… Ποιος μίλησε με ποιόν, ποιος πήγε που, ποιος είπε τι. Και ανάλογα με τα συμπεράσματα και τα κουτσομπολιά διαμορφώνεται και το αποτέλεσμα της καταμέτρησης.

Δυο από εκειό το σπίτι, φου από το άλλο, μονοκούκι από το παράλλο.

Δημόσιες εμφανίσεις, μεγαλοστομίες, υποσχέσεις,  συναντήσεις, ταξίδια. Αυτά τα ταξίδια παιδιά εγώ δεν τα μπορώ. Έχω θέμα σας λέω… ζαλίζομαι. Με το ζόρι και με ψέματα με βάλανε  στο μετρό και κόντεψα να πάθω ασφυξία. Και με έβαλαν και στο face book μετά.

Και το τακούνι που το πας; Δεν τόχω λέμε κοπελιά… δεν τόχω.

Σειρά έχουν τα προσόντα τα χαρίσματα τα ελαττώματα και τα προτερήματα των υποψηφίων. Προσωπικά επαγγελματικά κοινωνικά οικογενειακά δεδομένα.,όλα στο φως.

(Στο διαδίκτυο καλύτερα)

Παρέες, πηγαδάκια, ομάδες… Συναντιούνται και δρομολογούν  στρατηγικές. Ο καθένας για την νίκη.

Κι ο κόσμος  ακούει, κρίνει και αποφασίζει.  Αφού μπερδεύεται, ανακατεύεται εκτίθεται προβληματίζεται, τσακώνεται, παθιάζεται, πωρώνεται, στο τέλος πείθεται και  ψηφίζει αυτό που τελικά τον κάνει να νοιώθει σιγουριά. Ο καθένας με το δικό του κριτήριο  για την επιλογή του.

Κι όλα αυτά ευτυχώς για τους περισσότερους κρατάνε μέχρι την κάλπη. Λίγο καιρό μετά ξεχνιούνται όλα . Το μόνο που μένει ανοιχτό είναι η  αναμονή για την επιτυχία της επιλογής. Μόνο για λίγους ευτυχώς οι εκλογές με ότι αυτό συνεπάγεται κρατάνε όσο και η θητεία του δημάρχου.

Το καλό  είναι πάντως ότι θα ζωντανέψουμε. Θα ζωηρέψουμε, θα μαζευτούμε ξανά. Κι  ύστερα καλοκαίρι και τα κεφάλια μέσα.

Ως τότε όμως έχουμε ακόμα καιρό. Ακολουθούν άλλα events.Τσικνοπέμπτη, Γιορτή της Γυναίκας, Απόκριες,   Πάσχα.

Καλά νάμαστε …

Οι  γυναίκες πάλι  έσωσαν το χειμώνα. Με μια σειρά δράσεων έδωσαν και φέτος το παρών. Ξεκινώντας από την θεατρική παράσταση» Οίκος ενοχής»   που μετά την μεγάλη επιτυχία στο Μεγανήσι  και στην δεύτερη παράσταση, παρουσιάστηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβρη . Ίσως η πιο επιτυχημένη εκδήλωση των τελευταίων χρόνων , θύμισε σε πολλούς παλιές εποχές του Μέντη. Και για μας που συμμετείχαμε όμως η εμπειρία ήταν μοναδική. Ιδιαίτερα για μένα που έπαιζα  με τα παιδάκια μου και νοιώθω πολύ τυχερή για αυτή την ευκαιρία. Και πολύ περήφανη για όλη την ομάδα μου φυσικά. Νομίζω ότι το αποτέλεσμα το απέδειξε. Και το χειροκρότημα επίσης… Άντε και του χρόνου πάλι.

Στο μεταξύ το χορευτικό του συλλόγου συνεχίζει και φέτος με νέους παραδοσιακούς χορούς ενώ δημιουργείται και τμήμα χορωδίας που θα συμμετέχει και στον επιτάφιο.

Στην ετήσια γενική συνέλευση κόπηκε η πίτα του συλλόγου με σχεδόν πλήρη απαρτία μελών .Η επόμενη δράση  έχει να κάνει με την στείρωση των γατών , εκδηλώσεις για την μέρα της γυναίκας και της Αποκριάς.

Από την άλλη εκλογές  πραγματοποίησε ο Αγροτικός συνεταιρισμός και ο σύλλογος Αλιέων   ετοιμάζεται για την ανάδειξη νέου Δ.Σ.

Και ο Μέντης  από την άλλη μετά την κοπή της πίτας  έκανε τον ετήσιο χορό στην Αθήνα μέσα στον Φλεβάρη. Από ότι έμαθα ετοιμάζονται κι εκείνοι για εκλογές.

Σε mood (ατμόσφαιρα)  εκλογών το Μεγανήσι…

Και λίγο πριν βγει ο Χειμώνας  μας έφερε όλη την αλφαβήτα   σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Από το Άλφα  έχουμε φτάσει στο Ωμέγα. Αλήθεια πώς ξέρουν οι μετεωρολόγοι ότι τελειώσαμε με τα φαινόμενα και έφτασαν στο ωμέγα; Αρχή;

Κι αν έρθουν κι άλλα θα ξαναρχίσουμε την αλφαβήτα  από την αρχή; Ποιος ξέρει;

Δυστυχώς  όμως μετράει και πολλές άσχημες στιγμές δυστυχώς.

Τα πένθη πολλά στο νησί και φέτος και κάποια από αυτά  ξαφνικά και πολύ νωρίς για κάποιους ανθρώπους.  Επειδή έχει περάσει πολύς καιρός δεν θα αναφερθώ σε όλους γιατί φοβάμαι  μήπως παραλείψω κάποιον και παρεξηγηθώ. Θα σταθώ όμως  στη  Γιάννα και στη Λόλα που έφυγαν νωρίς και άφησαν πίσω τους μεγάλο κενό , στο  Νίκο το  Φαναριώτη που γνώρισα φέτος καλύτερα, και δεν πρόλαβα να του πω ευχαριστώ ,   και στο μπάρμπα Θωμά, που έφυγε πρόσφατα και θα λείψει  σε όλους. Το χιούμορ το καλαμπούρι και η αγαθοσύνη του. Συλλυπητήρια σε όλες τις οικογένειές .

Λιγότερες οι χαρούμενες στιγμές  που ξεκινάν από το γάμο της  Μαρινέτας και του Γιώργου το Σεπτέμβρη στην Αθήνα. Για να ακολουθήσει ο Λάμπρος και η Βάσω και να κλείσει ο Ζώης και η Ελένη. Πολιτικοί οι δύο τελευταίοι  λόγω …ανωτέρας  βίας, εγκυμοσύνης δηλαδή.

Λίγο αργότερα το πρώτο ζευγάρι , ο Λάμπρος και η Βάσω απέκτησαν γιό.

Γιούς ακι μια κόρη περιμένουμε  και από άλλες εγκυμονούσες που ευτυχώς είναι αρκετές για να συμπληρώσουν  σχολική τάξη.

Αν έχω παραλείψει κάποιους συγχωρέστε με και… ενημερώστε με.

Κάπου εδώ  ο χειμώνας μας τελειώνει. Σε λίγες μέρες φεύγει και επίσημα.

Ας τον αφήσουμε πίσω μας  και ας καλωσορίσουμε την άνοιξη.

Εύχομαι  να είναι λουλουδάτη και ολάνθιστη  στις ζωές μας και στις Στιγμές μας. Πιο ζεστές, με χρώμα,  και καλή διάθεση να  είναι όλες οι επόμενες από δω και πέρα. Το νησί θα αρχίζει και αυτό να ανθίζει να ζωντανεύει  και να φωτίζεται σιγά σιγά και εμείς δεν έχουμε παρά να ετοιμαστούμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε ότι όμορφο και χαρούμενο μας φέρει. Μην στέκεστε στα άσχημα.  Όλα περνούν…

Απολαύστε το βίντεο με τις εικόνες του φετινού χειμώνα και ταξιδέψτε  κοντά μας. Εμείς σας περιμένουμε.

Και μέχρι να τα πούμε ξανά…

Να είμαστε όλοι καλά…

Από Μεγανήσι… Καλό βράδυ!!!

 

 

 

.