Ας βγάλουμε το Μεγανήσι από τη ναφθαλίνη

Το άρθρο αυτό, έχει σαν σκοπό να αποτυπώσει μερικές σκέψεις μου σχετικά με την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση για τον δήμο μας, που πιθανώς να έχουν γεννηθεί και στο μυαλό άλλων συνδημοτών μου. Με γνώμονα την κοινή παραδοχή για την καλή πρόθεση όλων των φίλων συντοπιτών, θα προσπαθήσω να μην αδικήσω κανέναν από τους άρχοντες του τόπου διαχρονικά, δεχόμενος εκ προοιμίου τις αγαθές και ανιδιοτελείς προθέσεις όλων όσων πέρασαν από το τιμόνι του δήμου μας.

Παρακολουθώ χρόνια τα αυτοδιοικητικά θέματα του τόπου, έχοντας μνήμες από την εποχή των κοινοτήτων, όταν τα «σύνορα» μεταξύ των τριών χωριών ήταν πολύ πιο ευδιάκριτα από σήμερα, από κάθε άποψη. Οι διαχωριστικές γραμμές και οι τοπικισμοί που χώριζαν το Μεγανήσι στα τρία κάποτε όμως ξεθώριασαν και στη συνείδηση όλων μας εδραιώθηκε η πεποίθηση μιας ενιαίας αυτοδιοικητικής ενότητας με κοινή μοίρα και κοινές προοπτικές ανάπτυξης. Κάποιοι  άστοχοι χειρισμοί ορισμένων δημάρχων, αν και στιγμιαία φάνηκαν να αναζωπυρώνουν τα τοπικιστικά πάθη των πάλαι ποτέ κοινοτήτων, ευτυχώς αμβλύνθηκαν από τις συνθήκες που επιβλήθηκαν εξαιτίας της ανόδου του πολιτιστικού και πνευματικού επιπέδου της νέας γενιάς των Μεγανησιωτών, ή τουλάχιστον της μεγαλύτερης πλειοψηφίας της.

Έτσι, ο δήμος μας, μετρώντας κιόλας δυόμιση δεκαετίες ζωής και ενώ κανείς θα περίμενε να βρίσκεται σε ένα υψηλό επίπεδο ποιότητας υπηρεσιών προς τους δημότες του, αντιμετωπίζει ακόμα, υπαρξιακής φύσης προβλήματα.  Δυστυχώς, η ευκολία της πρόσβασης στην πληροφορία, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η επιστημονική εξειδίκευση ανά τομέα της διοίκησης, η αποδυνάμωση των προκαταλήψεων, η δημοσιονομική ενίσχυση μιας ενιαίας πια αυτοδιοικητικής οντότητας, οι ευρωπαϊκές προοπτικές οικονομικής ενίσχυσης,  η ανάδειξη της ιδιαίτερης ομορφιάς του μεγανησιώτικου τοπίου, η αλματώδης αύξηση του τουρισμού και τόσοι άλλοι παράγοντες που θα μπορούσαν να καταστήσουν τον δήμο μας θετικό πρότυπο, ανάμεσα σε ανάλογου μεγέθους δήμους της χώρας, δεν αξιοποιήθηκαν ούτε κατ’ ελάχιστον. Αντίθετα, η άσκηση της πολιτικής στην τοπική αυτοδιοίκηση σήμερα, φαίνεται να εφαρμόζεται εντελώς ευκαιριακά, χωρίς κανένα απολύτως προγραμματικό πλάνο, δίχως στόχευση, και κυρίως στερούμενη του βασικού εκείνου στοιχείου που λέγεται «σεβασμός στον πολίτη». Το δημαρχοκεντρικό μοντέλο, όπου εφαρμόστηκε, αφενός «έπνιξε» κάθε παραγωγική πρωτοβουλία ή διάθεση προσφοράς των συμμετεχόντων στο δημοτικό συμβούλιο και αφετέρου «οδήγησε στα βράχια» κάθε απόπειρα χρηστής και ευδόκιμης διοίκησης, γιατί απλούστατα,  κανείς δεν μπορεί να διοικήσει μόνος του καλύτερα από τη συνισταμένη του συνόλου, όσο κακή κι αν είναι αυτή.

Η εικόνα του νησιού (ειδικά) σήμερα, είναι αναμφίβολα, αποκαρδιωτική: Το περιβάλλον υποβαθμισμένο, η δημόσια υγεία σε άμεσο κίνδυνο από τα βουνά των σκουπιδιών και τη λαθραία ρίψη αποβλήτων στη θάλασσα, το οδικό δίκτυο μισογκρεμισμένο και προβληματικό, η περίθαλψη των μονίμων κατοίκων εγκαταλελειμμένη στην τύχη της, η συγκοινωνία τριτοκοσμική, ο τουρισμός ανεξέλεγκτος, οι ηλικιωμένοι παραμελημένοι χωρίς διέξοδο απασχόλησης με οργανωμένες δομές, οι θερινές πολιτιστικές εκδηλώσεις παρηκμασμένες και ευκαιριακές. Το βασικότερο όμως είναι ότι έχει πεθάνει κάθε ίχνος αισθητικής, φαντασίας και οράματος για ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Όλα τείνουν να συμμορφωθούν σε ένα επίπεδο συμβιβασμού με τη μετριότητα, την κακογουστιά και την εφήμερη διακπεραίωση ευκαιριακών μικροεξυπηρετήσεων πελατειακού χαρακτήρα.

Κοντολογίς, και για να μην μακρυγορήσω και χαθεί η στόχευση του κειμένου, θεωρώ ότι αναμφισβήτητα μπορούμε και καλύτερα. Και μάλιστα πολύ καλύτερα.

Για τον λόγο αυτόν και αφού ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να εμπλακώ στις ερχόμενες εκλογές ως υποψήφιος, θέλω να μοιραστώ με όποιον τυχαίνει να διαβάζει ετούτες τις αράδες τα εξής:

Το περασμένο καλοκαίρι, ζήτησε να με δει η κ. Κατερίνα Καββαδά, την οποία γνώριζα εξ όψεως, χωρίς όμως να έχει τύχει ποτέ να γνωριστούμε ή να μιλήσουμε. Μου ανακοίνωσε την πρόθεσή της να διεκδικήσει τον δήμο Μεγανησίου και μου ζήτησε να βοηθήσω χωρίς απολύτως καμία δέσμευση, στην κατάρτιση του προγράμματος της παράταξής της, και ειδικά στον τομέα της υγείας, μαζί με άλλους συνδημότες που ασκούν υγειονομικά επαγγέλματα και έχουν σχετική εμπειρία. Η αλήθεια είναι ότι η προσέγγισή της αυτή με ξάφνιασε ευχάριστα,  ειδικά όταν πληροφορήθηκα από την ίδια, ότι είχε αρχίσει να κάνει παρόμοιες προσεγγίσεις με επιστήμονες και επαγγελματίες όλων των χώρων (αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς, δασκάλους, ηλεκτρολόγους μηχανικούς, δικηγόρους κτλ), για να αξιοποιήσει την τεχνογνωσία του καθενός στο ανάλογο αντικείμενο. Μέχρι τότε, η αλήθεια είναι ότι είχα κάποιες οχλήσεις για να βοηθήσω τον δήμο, αλλά τελείως αποσπασματικά και ευκαιριακά, για εφήμερες και έκτακτες ανάγκες κυρίως σε υγειονομικό υλικό, χωρίς ποτέ να τεθεί ζήτημα σχεδιασμού μιας πρότασης ενίσχυσης της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που για το νησί μας αποτελεί όνειρο, που όμως ποτέ δεν επιδιώχθηκε να υλοποιηθεί.

Έτσι, αποφάσισα να βοηθήσω, μαζί με τους άλλους συντοπίτες που έχουν δράση και εμπειρία στον χώρο μας, για να διεκδικηθεί συντεταγμένα και σοβαρά, η δημιουργία ενός εύρωστου Κέντρου Υγείας στο νησί μας, με όλες τις βασικές ειδικότητες και το κατάλληλο προσωπικό, ώστε να μην χρειάζεται να δοκιμάζεται κάθε τόσο η υγεία και η αξιοπρέπεια των μανάδων και των πατεράδων μας, πάνω σε καρότσες αγροτικών αυτοκινήτων και πάνω σε ακινητοποιημένα σκάφη μεσοπέλαγα με κίνδυνο να πνιγούν πριν διακομιστούν στο νοσοκομείο…

Η κ. Καββαδά λοιπόν δεν έκανε τίποτα άλλο, παρά το αυτονόητο: Ρώτησε να μάθει κάτι που δεν ήξερε. Προσπάθησε με πλουραλισμό και κατόρθωσε να φτιάξει μια αποτελεσματική ομάδα και όχι να πορευτεί με προχειρότητα και αδικαιολόγητη οίηση. Και βέβαια, επειδή ο τόπος μας είναι μικρός και λίγο πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας, διαβεβαιώνω ακόμα και τον πιο κακοπροαίρετο ότι θα έσπευδα να βοηθήσω οποιαδήποτε δημοτική αρχή ζητούσε τη βοήθειά μου, για να βάλω ένα μικρό λιθαράκι στην αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας (κι όχι μόνο) του νησιού μας, όπως κι έγινε κατ’ επανάληψη, αλλά εντελώς αποσπασματικά και ευκαιριακά όπως προείπα.

Έτσι, σταθμίζοντας όλα τα παραπάνω κι επειδή θέλω τα παιδιά μας, να αγαπήσουν το νησί μας και να το θεωρούν κομμάτι του εαυτού τους κι όχι έναν απλό καλοκαιρινό προορισμό, με ευοίωνες προοπτικές που θα βασίζονται στο ιδιαίτερο πολιτιστικό στοιχείο του τόπου μας και στο σεβασμό στην πανέμορφή του φύση, θεωρώ ότι έχω την υποχρέωση να συμβάλλω στην αλλαγή της γκρίζας και θλιβερής εικόνας που βλέπουμε σήμερα, στηρίζοντας την προσπάθεια της κυρίας Κατερίνας Καββαδά και της ομάδας της, που ολοένα διευρύνεται με άτομα χωρίς επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά  που έχουν ως γνώμονα το καλό του Μεγανησιού.

Γιατί η φαντασία, η συμμετοχικότητα, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, η αισθητική και η συναντίληψη δε μπορεί παρά να είναι οι βάσεις του μέλλοντος  του υπέροχου νησιού μας.