Ένα ποίημα αφιερωμένο στις παλιές Μεγανησιώτισσες γυναίκες έτσι όπως τις έχει κρατήσει στις παιδικές της μνήμες  η φίλη μου Γιωργία της οποίας τους υπέροχους στίχους θα φιλοξενούμε κατά καιρούς στο site.

«Νεράιδες του Μεγανησιού»

Ομορφονήσι μου..
Που κλέβεις τις καρδιές  των γυναικών σου
και τις παίρνεις σκλάβες σου
στην απεραντοσύνη του ουρανού σου..

Στο Φανάρι..
Με τα γλυκά λογάκια της ησυχίας..
Να κατασκηνώνουν
τα νοσταλγικά χρόνια, στις φυλλωσιές..
Και όλα να ανεμίζουν,
και όλα να αλλάζουν..
H να μένουν ίδια και ακριβά.

Και τα αστέρια,
μυστική συναγωγή..
Να κανονίζουν χρυσάφι και λύτρα,
να γυρίσουν καρδιές πίσω..
Να τις χαρίσουν στα χωριά.
Να χωρέσουν στις ομορφιές του τόπου,
να γίνουν πειρατές του καλοκαιριού..
Με καΐκια και δίχτυα,
κουρασμένα από το κότολο.

Με δόντια λευκά
και δυο χρυσά στην μέση..
Ετούτα τα κορίτσια
σου χαμογελούν
με ποδολόγα στο κεφάλι.
Αγέρωχες και καμαρωτές
γλεντάνε τον δρόμο τους,
Με λιγοστή σόλα από κορμί.
Ξύλα,Νερό,Δίχτυα..

Βλέπουνε το αύριο τους
μια μεγάλη βόλτα
και ονειρευονται..
Στον έροντα διάουλο
τα αφήνουνε ούλα..
και τις κλορεμένες σκέψεις.
Μεράαζουν τα χαμόγελα,
και με κλεφτές ματιές,
καμπίζουνε την μέρα τους.
Με τις ελιές και με τα αμπέλια,
να κουραστούνε,
να τεμπελιάσουνε τιςέεννοιες τους.
Να νυστάξουνε τα θέλω τους..
Και με ένα λινάρι στρώμα
και μια μπουκιά ψωμί
να ξημερωθούνε.

Μεγανήσι μου..
Οι δαντελωτές ακτές σου,
είναι η δαντέλα,
απο το φθινοπωρινό κουβερλί
της μάνας μου της Νίτσας.
Που’κανε αργαλειό
και ραντεβού με τους μαντράδες,
να κάμει νοικοκυριό,
να ασβεστώσει τον καιρό..

Παλιές γυναίκες, θυληκές  απουσίες

στο χρόνο, στο αδράχτι, στον αιγιαλό που τις αποζητά…

Στο απαλό κύμα που τις γυρίζει πίσω.

Ωραίοι ίσκοι που επιστρέφουν απ΄το ψες…

Ετούτες οι κοπέλες,
γράψανε το Μεγανήσι,
στους χάρτες του κόσμου.

Μια πανέμορφη πεταξά ουρανού..
που οι Νεράιδες
ζητούν συγκατοίκηση με τα αστέρια.

Γιωργία Κατοπώδη.