Η Στέρηση είναι σπουδή
Περίμενα χειμώνα και ήρθες καλοκαίρι μου διπλή η απρόσμενη χαρά

Διψούσα και με πότισες της στάμνας δροσερό νερό Πεινούσα και με φίλεψες απ΄την κερήθρα μέλι και ψωμί σπιτίσιο.

Νειρεύτηκα πως μ’άνοιξες στην Αμοργό αυλόπορτα κι άνοιξα τα φτερά μου!
Νειρεύτηκα -στη Σάμο- τ’αμπέλια φορτωμένα με γλυκύ καρπό.

Το Μεγανήσι όπου η θάλασσα μας πρόσμενε ναζιάρα απέραντη και δροσερή. Το ταπεινό το σπίτι μας, και την ευλογημένη ώρα του ερχομού που βάζεις το κλειδί στην πόρτα, και τ’άψυχα,πλέον σε υποδέχονται…

Τη Σαντορίνη, εκεί οι φίλοι μας οι εκλεκτοί, στρώναν τραπέζι με σερβίτσια και για μας!

Όπου κι αν πάμε, η Ελλάδα μας θαμπώνει.

Τη λαβωμένη απ’τη φτώχια Αθήνα -που καλά κρατεί – και μας σηκώνει όλους με τις αμαρτίες και τα όνειρά μας! Γιατί εμείς, όπλα δεν παραδίνουμε, μηδέ γη και ύδωρ. Παλεύουμε κι ονειρευόμαστε, τα δύσκολα μας θρέφουν, τ’όνειρο σε τούτη εδώ τη χώρα που βρεθήκαμε, πού’ναι παράδεισος και ζούμε και πατούμε. Όποιος ορέ γεύεται τον παράδεισο, μπορεί και κόλαση ολέθρια να νικήσει!

Φωτεινή Παπασταματίου- Καββαδά
27 -12 -2017

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Τα συναισθήματα που ένιωσε η Δέσποινα όταν τους είδε ένα κουβάρι στο διπλό κρεβάτι –η αηδία, η ντροπή–, της έδιναν την αίσθηση ότι η ίδια ήταν βρόμικη. Επειδή μόνο και μόνο ανήκε στο ανθρώπινο είδος. Ήθελε να μπει σε μία μπανιέρα να τρίβεται με το σφουγγάρι και το σαπούνι με τις ώρες. Και να ξεπλένεται με άφθονο νερό να φύγει η μπόχα…

Σε άλλο χρόνο, ο Παύλος βρήκε τη Λέλα καθισμένη στο κρεβάτι τους να κλαίει, είχε ντυθεί. Δεν είχε τη δύναμη να τον κοιτάξει ή ν’ αρθρώσει κάποιες λέξεις. Σήκωσε το περίστροφο, της έριξε τρεις φορές. Την ώρα που περνούσε την πόρτα της αυλόπορτας και έφευγε ο Κίμωνας, βάζοντας τις κάλτσες του στην τσέπη. Άκουσε τους πυροβολισμούς και δε σκέφτηκε καθόλου να επιστρέψει. Όταν το πλοίο βυθίζεται, πρώτα το εγκαταλείπουν τα ποντίκια!

Ένοχα μυστικά, πάθη, λάθη και παράτολμες ενέργειες συμπλέκονται στο βιβλίο και νοηματοδοτούν τις ζωές ανθρώπων που γίνονται ήρωες ενός μυθιστορήματος γεμάτου ένταση και μαγεία.

Η συγγραφέας

H Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά γεννήθηκε στο Αιγάλεω Αττικής το 1959. Κατάγεται από τη Σάμο με μικρασιατικές ρίζες. Είναι κόρη του ζωγράφου-αγιογράφου Σταμάτη Παπασταματίου. Έζησε στο Παρίσι τέσσερα χρόνια, όπου σπούδασε τη γαλλική γλώσσα και παιδοψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre. Είναι νηπιοβρεφοκόμος. Εργάστηκε επί 24 χρόνια στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Ιλίου. Είναι παντρεμένη με τον Ανδρέα Καββαδά (Αντρίκο) και έχουν δύο παιδιά. Έχει λάβει βραβείο μυθιστορήματος πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα από το «Καφενείο των Ιδεών» για το έργο της «Αγρυπνία» και το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος για το έργο της «Ο κόσμος της απώλειας», από τον ίδιο φορέα. Ποιήματά της έχουν βραβευτεί απ’τη ΔΕΕΛ και δημοσιευτεί σε σαμιακές και λευκαδίτικες εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και σε ανθολογίες. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της ΔΕΕΛ.