Τα φθινοπωρινά -2. (Μεγανήσι)

Στον κόρφο της ομορφιάς και της ολιγάρκειας, το Σπαρτοχώρι, θάλασσα, βουνό, πέτρα, αλισφακιές, θάμνοι και λιόκλαρα μ’ασθενικό καρπό, που η βροχή θα δυναμώσει.

Γιορντάνι απο λιόφυλλα και μυρτιές και σκουλαρίκια
απο μυρωδάτα κικλάμινα, φορά η φύση.

Στο διάβα μας, κοπάδια με φοβισμένα πρόβατα και γίδια. Γέμισαν οι πόλεις φοβισμένες ψυχές. Σαν τις αφήσεις πίσω, αυτές τις πόλεις με την εγκληματικότητα και την ανέχεια θα αισθανθείς πλούσιος -δίχως χρήματα- εδώ, στο Μεγανήσι, με τον έναστρο ουρανό, τη γόνιμη σιωπή, την ευλογημένη συναναστροφή με τους ηλικιωμένους λόγιους, απόφοιτους του δημοτικού σχολείου.

Πόση καλλιέργεια, πόση λεπτότης και χιούμορ, στις ψυχές τους. Να τους κουβεντιάζεις, ορισμένους, και να μην τρως ψωμί, και να τους αγαπάς, βαθιά έτσι ώστε να λές: -τι κάνεις ; είναι 93 ετών, όταν σιμά-κοντα θα φύγει, θα πονέσεις. Όμως, ευτυχισμένες είν’ οι ψυχές π’αγάπησαν και ας πόνεσαν, χαλάλι.

Όσοι ηλικιωμένοι πιστεύουν στον Θεό, έχουνε βλέμμα ζωηρό, γεμάτο ελπίδα. Οι υπόλοιποι, νιώθουν το λάδι στο καντήλι να λιγοστεύει επικίνδυνα και σκοτεινιάζουν. Με την κουβέντα ζωηρεύουν, καθώς γυρίζουν πίσω στα αθώα χρόνια της νιότης τους.

Ανάψαμε το τζάκι, λειάναμε τον πόνο της ξενητιάς των παιδιών μας.

Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά 5-11-2017.