Φυσά τ’ αγέρι και δροσίζει τον τόπο καθώς μαζί του κουβαλά την μεθυστική μυρωδιά της θάλασσας.

Και αναρωτιέμαι τι κάνω ακόμα εδώ;

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και κατηφόρισα στην αγαπημένη μου θάλασσα. Κάθισα οκλαδόν στην άμμο και πήρα λίγη στη χούφτα του χεριού μου. Την κράτησα τόσο σφιχτά, σαν να ‘ταν το πολυτιμότερο πράγμα που κράτησα ποτέ.

Χαμογέλασα και πήρα βαθιά εισπνοή, μια εισπνοή γεμάτη όνειρα κι αναμνήσεις, γεμάτη καλοκαίρια και φεγγάρια, γεμάτη αγάπη κι έρωτα κι έπειτα ήρθε η εκπνοή μέσα στη φαντασία και στην ελπίδα, μέσα στη λησμονιά και στο παράπονο, μέσα σε μένα και στο Μεγανήσι.

Ναι, με αυτό μπορώ να παρομοιάσω πλήρως το νησί μου, με την ανάσα μου και μόνο.

Κοιτώ και χάνομαι στα αγαπημένα μου χρώματα, το πορτοκαλί κάνει τρελούς συνδυασμούς με το κίτρινο, γλυκά παιχνίδια με το κόκκινο και σε παρασύρει στο να ξεχάσεις για λίγο το μπλε του κόσμου.

Τα κύματα βρέχουν τα πόδια μου στην ακροθαλασσιά και μέσα στη μαγεία αυτή ένιωσα πως όλα τ’ άστρα που μόλις είχαν αρχίσει να αχνοφαίνονται στον ουρανό έλαμπαν μόνο για μένα. Κρατούσα όλο τον κόσμο στα χέρια μου, τον είχα φυλακίσει στα μάτια μου, ζούσε και ζούσα εκεί.

Δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω τον λόγο και τον τρόπο που μεταμόρφωνα πάντα τον ήλιο σε σελήνη κάθε φορά που βρισκόμουν στο νησί μου. Ούτε κατανόησα ποτέ πως είναι δυνατόν ακόμα κι ο ουρανός να διαφέρει εδώ.

Στο Μεγανήσι πάντα ο κόσμος έμοιαζε με ζωγραφιές παιδιών, με όνειρα γραμμένα σε ένα φύλλο χαρτί τόσο αρμονικά μεταξύ τους, που πάντα θα έβρισκες λευκό μέσα στα σκοτάδια αρκεί να κοιτάξεις τη θάλασσα, θα ανακάλυπτες την αλήθεια μέσα στο ψέμα αν ύψωνες τα μάτια στον ουρανό κι αν όλο το νησί εξερευνούσε το βλέμμα σου, θα έβλεπες τη ζωή.

«Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα…Μεγανήσι» Μονολόγησα κι άφησα την άμμο να γλιστρήσει από το χέρι μου.