Χριστουγεννα 2016 Στιγμές

 

Ήσυχα ξεκίνησε ο Δεκέμβρης  με την αναμονή των διακοπών, των γιορτών, του κόσμου που θα έρχονταν στο νησί και  της διασκέδασης…. Ο καιρός  κρύος  και  ο ήλιος σχεδόν κάθε μέρα παρών, χωρίς όμως να είναι ικανός να καλύψει το κρύο και την υγρασία. Οι μέρες περνούσαν κι η αναμονή μίκραινε διαψεύδοντας σιγά-σιγά τις προσδοκίες μας. Οι γεμάτες βαλίτσες  έφευγαν αντί να έρχονται και τίποτα δεν έδειχνε τα συνηθισμένα παλαιότερα Χριστούγεννα. Ούτε οι στολισμοί, ούτε η διάθεση , ούτε οι προετοιμασίες.  Σαν  να μας  πήρε κάποιος το πνεύμα των Χριστουγέννων, κ ι όλα γίνονταν μηχανικά, έτσι για να βγει η υποχρέωση.

Καθημερινός ο αγώνας όλων μας και μεγάλος προβληματισμός για  το 17 και για τις μέρες του, που ακολουθούν. Γιατί από ότι φαίνεται τελικά το ζητούμενο αλλά και το κίνητρο όλων μας είναι δυστυχώς η οικονομική δυνατότητα που μειώνεται συνεχώς.

Και φαίνεται από το άδειο φέτος νησί  για πρώτη φορά, που γιόρτασε σχεδόν ανόρεχτα τις άγιες μέρες που πέρασαν.

Φαίνεται από τα πρόσωπα των λίγων παππούδων που έμειναν πίσω τις γιορτές κι έκαναν φειδωλά και συγκρατημένα τα ψώνια τους για να τους φτάσει κι η σύνταξη να βγάλουν το μήνα.

Όπως κι όλος ο κόσμος άλλωστε που δεν μπόρεσε να έχει εκείνα τα πλούσια τραπέζια των παλιών εποχών.

Φαίνεται από τα ελάχιστα σπίτια που άνοιξαν, και τα σχεδόν ανύπαρκτα αναμμένα λαμπάκια.

Κι εκείνοι που δεν είχαν οικονομικά ζητήματα προτίμησαν να περάσουν τις  γιορτές τους αλλού. Σε άλλα μέρη, ποιο φωτισμένα , πιο πολυσύχναστα. Γιατί… «Τι να κάνεις στο Μεγανήσι τις γιορτές; Εκεί είναι νεκροταφείο» όπως είπε και κάποιος  από εκείνους βέβαια που όφειλαν πρώτοι  να είναι εδώ. Γιατί το νησί νεκροταφείο το κάνουν  οι  άνθρωποι, και κυρίως εκείνοι που το βλέπουν μόνο σαν λάφυρο η σαν ευκαιρία να ‘κονομήσουν και να την κάνουν στα δύσκολα.  Γιατί δε λέω… ο χειμώνας είναι δύσκολος στο νησί. Μακρύς και μοναχικός.  Το νησί όμως  τότε έχει την ανάγκη της παρουσίας, της στήριξης, των εκδηλώσεων και του κινήτρου να ζωντανέψει. Κι εκεί φαίνεται η αγάπη . Όχι στα μεγάλα λόγια και στις βαρύγδουπες δηλώσεις για το θεαθήναι.

Επειδή φοβάμαι ότι θα παρεξηγηθώ δεν θα πω τίποτα άλλο. Γιατί το έχουμε πάθει κι αυτό τώρα τελευταία. Δεν ξέρεις τι και πώς πρέπει να το πεις. Η άποψη, η γνώμη και η αλήθεια μεταφράζονται κατά το δοκούν του καθενός και μετά  έρχονται οι ταμπέλες…

Η αλήθεια όμως είναι μία. Τελειώνουμε… Χανόμαστε. Αρχίζουν τα φώτα και σβήνουν ένα ένα και τα κλειδιά γυρνάνε το ένα μετά το άλλο με ανησυχητικούς ρυθμούς.

Τρομάζω στη σκέψη πώς θα είμαστε σε δυο- τρία χρόνια. Πόσοι θα έχουμε μείνει το χειμώνα εδώ πέρα;

Πόσα παιδιά θα είναι στα σχολεία και ποια σχολεία θα υπάρχουν ακόμα; Πόσα μαγαζιά θα παραμείνουν ανοιχτά; Θα έχουμε γιατρό; Θα υπάρχει συγκοινωνία; Πόσοι ντόπιοι  θα λέμε καλημέρα στο δρόμο;

Πόσοι γέροι θα έχουν ακόμα σύνταξη και πόσοι από αυτούς θα υπάρχουν ακόμα δίνοντας κι ένα παραπάνω κίνητρο στα παιδιά τους να επισκέπτονται το νησί μες στο χειμώνα;

Κι οι νέοι μας; Πόσοι θα αντέξουν τέτοιους  χειμώνες  εδώ;

Σήμα κινδύνου εκπέμπουμε, κι ας ταρακουνηθούμε λίγο. Όλοι μας. Γατί, για μένα μια λύση υπάρχει για να αλλάξει αυτή η φθίνουσα πορεία . Συνεννόηση, συνεργασία, συλλογικότητα και αγώνας. Μα πάνω από όλα ενδιαφέρον και αγάπη. Κι οι τρόποι θα βρεθούν.

Κι αν ξαναμαζευτούμε θα ξαναζωντανέψουμε. Κι αν αντισταθούμε δεν θα παραδοθούμε. Κι αν φωνάξουμε θα πάρουμε πίσω ότι μας ανήκει. Όλοι μαζί …

Αλλιώς να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά τους χειμώνες και να επιστρέφουμε τα καλοκαίρια . Να ανάβουμε τα φώτα για έξι μήνες, να περνάμε καλά, να δουλεύουμε να διασκεδάζουμε τότε που θα έχει και κόσμο το νησί, και να κλειδώνουμε τους υπόλοιπους έξι  που θα είναι ερημιά που δεν θα έχει δουλειά, που θα είμαστε λίγοι. Και μην ανησυχείτε… Υπάρχουν φύλακες για τα σπίτια μας, για τα χωράφια μας , για τους γονείς μας.

Πρέπει να ξαναβρούμε το κέφι μας, να  ξαναγίνουμε πολλοί. Και με λιγότερα λεφτά στην τσέπη. Δε χρειάζονται πολλά λεφτά στο νησί. Ίσως μόνο τα έξοδα του ταξιδιού … Κι εκεί υπάρχει τρόπος… Γι όλους  όμως υπάρχει κι ένα  σπίτι ανοιχτό κι ένα στρωμένο τραπέζι. Κι ένα air-condition  φυσικά (για σένα το λέω Πάνο που κρυώνεις  εύκολα) να το ζεστάνει.

Το Μεγανήσι φυσικά ακολουθεί την πορεία της χώρας και ζει τις συνέπειες μιας γενικότερης κατάστασης που μοιραία μας επηρεάζει. Και η σημερινή κατάσταση δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια. Προσωπικά όμως πάντα ήθελα να πιστεύω ότι όλο αυτό θα έχει και θετικά αποτελέσματα. Ότι οι δυσκολίες θα μας ξαναφέρουν κοντά , ότι θα ενισχυθεί η αλληλεγγύη μεταξύ μας, και ότι ο αγώνας για την επιβίωση τώρα πια, θα  είναι κοινός .Ότι ο κόσμος που υποφέρει στις πόλεις θα ξανασκεφτεί την επιλογή του νησιού, και οι δικές μας δυσκολίες θα γίνουν αφορμή να κάνουμε πράγματα για να ξεχαστούμε, για να καλυτερέψουμε τις ήσυχες μέρες μας και να διώξουμε άσχημες σκέψεις και προβληματισμούς από το μυαλό μας. Όπως παλιά….

Έπεσα έξω… Αντίθετα έχουμε απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο, έχουμε λουφάξει στα σπίτια μας  κι έχουμε κακέψει πιο πολύ. Μόνο μια σκέψη είναι κοινή. Η φυγή…

Και όλα έχουν αλλάξει.

Με τους μικρούς μισθούς, τις κομμένες συντάξεις και την ανεργία, τα μέτρα και την βαριά φορολογία να επηρεάζουν την ζωή μας καθημερινά , αλλά και τόσα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας, άλλαξαν οι σκέψεις μας τα όνειρα, τα ζητούμενα μας.

Άλλαξαν οι καιροί, αλλάξαμε κι εμείς … Άλλαξαν και τα ήθη και τα έθιμα μας.

Που είναι οι επισκέψεις στα σπίτια την πρωτοχρονιά και τα πιάτα που πηγαινοέρχονταν γεμάτα κουραμπιέδες, σύκα ξερά και γλυκό χωριάτικο;

Που είναι οι Αη Βασίληδες  και τα παιδάκια που έλεγαν τα κάλαντα και γέμιζε ο τόπος φωνές;

Που είναι οι νέοι που παίζανε Πάρτα -όλα, ρουλέτα, επιτραπέζια και χαρτιά στα σπίτια μέχρι να βγουν  να διασκεδάσουν τα βράδια;

Που είναι εκείνες οι οικογενειακές συγκεντρώνεις που κράταγαν  ανοιχτά τα σπίτια ως το πρωί;

Οι μπαναμάδες  έγιναν τζαμποπαίχνιδα… Οι  μυρωδιές από τους κουραμπιέδες και την πίτα  έγιναν μελομακάρονα και δίπλες…

Οι κουτσούνες  έγιναν ψεύτικα ρόδια και μπλε γυάλινα μάτια με κορδέλες.  Ο κόκορας  έγινε γαλοπούλα ή γουρουνόπουλο…

Και τα τραπέζια έγιναν ρεβεγιόν.

Και μέσα σε όλα αυτά το 2016 ήταν μια χρονιά που αποχαιρέτησε πολλούς και  νέους ανθρώπους βάζοντας την τελευταία ζοφερή πινελιά του σε μια ήδη δύσκολη και ζόρικη χρονιά. Το χαμόγελο η γιορτινή διάθεση και η χαρά έλειπε από πολλά σπίτια που μέτραγαν άδειες θέσεις στα χριστουγεννιάτικα τραπέζια τους που δεν στρώθηκαν καν

Κι αυτό από μόνο του ίσως θα έπρεπε να μας  κάνει να σκεφτούμε αλλιώς….

Και ο Δεκέμβρης δυστυχώς έγραψε κι αυτός τέτοιες στιγμές με ένα ακόμα νέο παιδί να  φεύγει λίγο πριν κλείσει ο χρόνος  σε ατύχημα και  μεγαλύτερους ανθρώπους να παραδίνονται στη μάχη της αρρώστιας τους. Ο Γιάννης Καλλίνικος (πατέρας του Φάνη) ο Διονύσης Ζαμπάτης , (πατέρας του Μαρίνου) και  ο Αντρέας Πολίτης (Τσιγάρας).

Μαζί τους και ο Τάσος Σολδάτος (Νικολάρας) , που έφυγε ξαφνικά. Ένας σημαντικός Μεγανησιώτης που πολλοί γνωρίζουν την προσφορά του και την βοήθεια του σε  συντοπίτες του όποτε του ζητήθηκε. Η πρωτοβουλία του για την δωρεά του Κοινωνικού Οδοντιατρείου στο νησί μέσω του Ροταριανού Συλλόγου, είναι μια ακόμα σημαντική προσφορά στον τόπο μας. Κι αυτό πρέπει να γίνει γνωστό σε κάθε Μεγανησιώτη. Η κηδεία του έγινε στη Καλαμάτα αμέσως μετά τα Χριστούγεννα. Συλλυπητήρια στις οικογένειες και καλή δύναμη.

Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που δεν ξέρεις τι να σκεφτείς, τι να πεις, τι να προσμένεις από το νέο χρόνο που έρχεται. Και φαίνεται τόσο δύσκολο και απραγματοποίητο  ότι και να ευχηθείς !

Και τότε συνειδητοποιείς ότι μόνο κοινότυπες  και τυπικές δεν είναι οι ευχές σου. Κι οι λέξεις Υγεία Αγάπη και Ευημερία αποκτούν ουσιαστικό  νόημα και γίνονται πραγματικά από καρδιάς. Τίποτα πια δεδομένο σήμερα…

Παρόλα αυτά προσπαθήσαμε να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα και να το κάνουμε γιορτινό  χαρούμενο και αισιόδοξο. Ο σύλλογος γυναικών , τα παιδιά του γυμνασίου, ο σύλλογος γονέων και τα μαγαζιά,  έδωσαν έναν τέτοιο χαρακτήρα με διάφορες εκδηλώσεις και πάρτι που διοργάνωσαν, κι ένα κίνητρο σε μικρούς και μεγάλους να βγουν .

Κι ενώ τα Χριστούγεννα ήταν σχεδόν καλοκαιρινά η πρωτοχρονιά ήρθε με έναν πρωτόγνωρο χιονιά. Τσάμπα κρύο όμως φάγαμε γιατί εδώ δεν είδαμε… άσπρη μέρα.

Κι αν το περιμέναμε!!! Λίγο χιόνι να ασπρίσει η ματιά, να αλλάξει το γούρι…

Έτσι   έφυγε κι  ο Δεκέμβρης παίρνοντας  μαζί  έναν ακόμα χρόνο. Έναν δύσκολο χρόνο που άφησε πίσω του λύπες, άγχος, αγωνία και  πολύ τρέξιμο, και ανασφάλεια σε ότι αφορά  την δουλειά και τις υποχρεώσεις μας . Μαζί του  αφήσαμε πίσω κι εμείς όλα τα άσχημα και περισσότερο αισιόδοξα, υποδεχτήκαμε  τη νέα χρονιά. Κόψαμε τις βασιλόπιτες μας, βγήκαμε έξω, παίξαμε και λίγο χαρτάκι για το καλό , και  μαζί με τους ιούς της γρίπης  κάναμε πρωτοχρονιά. Πολύς κόσμος στο κρεβάτι φέτος. Ιώσεις  που έκαναν ποδαρικό κι ακόμα επιμένουν. Επιμένουμε κι εμείς όμως  και προχωράμε διανύοντας τις πρώτες μέρες του χρόνου αντιμετωπίζοντας κάθε εμπόδιο  με χαμόγελο και τόλμη.

Πολύ τολμηροί και οι νεαροί πιστοί που αψήφησαν το κρύο και βούτηξαν να πιάσουν το Σταυρό τα Θεοφάνια που φέτος είχαν το λιγότερο  από κάθε άλλη χρονιά ο κόσμο.

Πολλοί κι εκείνοι που γιόρταζαν όλες αυτές τις μέρες. Και για να μην ξεχάσουμε κανέναν θα ευχηθούμε σε όλους χρόνια πολλά.

Κατά τα άλλα…

Ο Νικολάκης μας παραλίγο πρωταθλητής Ελλάδος στο Μπριτζ. Για λίγο έχασε την πρώτη θέση.Ο Ντίνος έστειλε ευχές και χαιρετίσματα στους φίλους και την συγχώρεση του στους εχθρούς , κι ένας επίμονος και συνειδητά μέχρι τώρα εργένης ετοιμάζεται να …παντρευτεί.

Ο Μπάρμπα Αντρέας κερδίζει επάξια και φέτος το βραβείο καλύτερου χριστουγεννιάτικου στολισμού. Προσπάθησε κι η μάνα μου να επιχειρήσει κάτι ανάλογο και κρέμασε τσιμπιδάκια για τα μαλλιά στο δέντρο, σ,τόλισε με αναμμένα φωτάκια το κάδρο και κάρφωσε τον Αη-Βασίλη σαν δεύτερο Ιησού επί ξύλου.

Οι  απογευματινοί καφέδες και τα βραδινά  ποτά χάθηκαν στα  πλήκτρα των κινητών που έδιναν κι έπαιρναν στα χέρια των νεαρών. Φαινόμενο συχνό και ανησυχητικό  πια στις παρέες. Δε μπα νάπαιζε ο Ντι-τζει;;; Εκεί αυτοί …με το κινητό στο χέρι. Άλλος στο viber , άλλη στο instagram άλλος στο face book. Ούτε το καλοκαίρι τόσο σερφάρισμα.

Κατά τα άλλα η παρέα βγήκε για να διασκεδάσει, να βρεθεί, να επικοινωνήσει!

Η γνωστή παρέα πιστή στην παράδοση μας τίμησε και φέτος με την παρουσία της (και τα επιτραπέζια του Σάββα).

Και » Η Ηλακάτη» ανέπτυξε για άλλη μια φορά τη φιλανθρωπική της δράση στηρίζοντας » Το χαμόγελο του παιδιού» με τη συμμετοχή όλων.

Πολλά και τα κατοικίδια που έχουν ξαμοληθεί στους δρόμους αναζητώντας τροφή , αντιμετωπίζοντας κι αυτά τις δυσκολίες της εποχής στο νησί . Γεγονός είναι και η επιστροφή της  αλεπούς στο «παζάρι» που οι απόψεις διίστανται για το αν πρόκειται για την Σαμάνθα , αφού η  συγκεκριμένη είναι αρκετά πιο μεγαλόσωμη κι ελαφρώς επιθετική.

Η τροφοδοσία της όμως εξακολουθεί και παρέχεται κανονικά. Τέλος οι κυνηγοί φόρεσαν στολές παραλλαγής όπλισαν τα δίκαννα και τις καραμπίνες, πήραν τα σκυλιά και βγήκαν στο καρτέρι για μπεκάτσες και κοτσύφια.

Και μια είδηση κυριολεκτικά… επί του πιεστηρίου. Αυτή την στιγμή( Δευτέρα 9 του μήνα και 9.00.μ.μ) στο νησί πέφτουν οι πρώτες χοντρές νιφάδες χιονιού. Φωτογραφίες έχουν ανέβει ήδη στο f.b. Φανταστείτε το κρύο!

Και  κάπως έτσι οι γιορτές τέλειωσαν κι εμείς επιστρέψαμε  σε γνωστούς καθημερινούς ρυθμούς. Γυρίσαμε στις δουλειές μας , ξεστολίσαμε τα δέντρα, και τα σχολεία άνοιξαν.

Έτσι τελειώνουν κι αυτές οι Στιγμές που πήραν και λίγο από Γενάρη, αρχίζοντας πια επίσημα και η αντίστροφη μέτρηση μέχρι το Πάσχα. Τέσσερις μείναν  όλες και όλες και γρήγορα θα περάσουν.

Το 2017 να είναι γεμάτο με όμορφες, δημιουργικές, ξένοιαστες , χαρούμενες Στιγμές. Να διώξουμε ότι μας βαραίνει και να γεμίσουμε τις καρδιές μας με αγάπη.

Να είμαστε όλοι γεροί και να παραμείνουμε δυνατοί στα δύσκολα. Καλή δύναμη και σε εκείνους που δίνουν τη δική τους δύσκολη  μάχη σε επίπεδα πιο σημαντικά.

Να έχουμε αισιοδοξία και να σκεφτόμαστε θετικά και  πιο ουσιαστικά .

Καλή  Χρονιά ….

Κι εμείς θα τα ξαναπούμε σύντομα… Και μέχρι τότε… Να είμαστε όλοι καλά…

Από Μεγανήσι…. Καλό βράδυ!