Της Χρυσούλας Σκλαβενίτη

Χριστούγεννα ήρθαν πάλι και ακόμα και αν η οικονομική κρίση μας κυνηγά σαν κακός καλικάντζαρος, όλοι όσοι έχουμε παιδιά δικά μας, ανίψια, βαφτιστήρια ή παιδιά φίλων μας πάντα θέλουμε να τα ευχαριστήσουμε με ένα μικρό ή μεγαλύτερο δωράκι.

Η πιο εύκολη λύση είναι φυσικά η επιλογή ενός παιχνιδιού που θεωρούμε ότι θα ευχαριστήσει τα μικρά. Αλλά η ενασχόλησή μου με παιδιά αρκετά χρόνια τώρα μου έμαθε ότι συνήθως ένα παιχνίδι κάποτε θα πεταχτεί σε μια γωνιά και δεν θα ξαναχρησιμοποιηθεί ποτέ (εκτός ίσως από το ένα και μοναδικό αγαπημένο, που θα μείνει στην καρδιά και τη μνήμη του παιδιού).

Αντιθέτως, αυτό που προτείνω εδώ για γιορτινό δώρο των παιδιών, ένα βιβλίο, ακόμα και αν μείνει ανέγγιχτο για ένα διάστημα στην αρχή, θα έρθει η στιγμή που τα παιδικά χεράκια θα το αγγίξουν ξανά και ξανά και δεν θα πεταχτεί, αλλά θα συντροφέψει όλη την παιδική ηλικία και θα διαβαστεί ξανά και ξανά.

Θα ξυπνήσει την φαντασία τους, θα τα ηρεμήσει, θα τα ταξιδέψει πολύ καλύτερα και πολύ πιο δημιουργικά από οποιαδήποτε οθόνη και εικονική πραγματικότητα.

Ή ίσως απλά είμαι πολύ ρομαντική, μιας και κρατάω ακόμα, φθαρμένα πια (και σε πολυτονικό τα περισσότερα) τα βιβλία των δικών μου παιδικών χρόνων και κρυφά, ακόμα τα διαβάζω.

Οι προτάσεις μου εδώ, αφορούν βιβλία προσχολικής και σχολικής ηλικίας κυρίως. Κάποια ωστόσο διαβάζονται και αφορούν και στην εφηβική ηλκία.

Και φυσικά αφορούν βιβλία που είναι γραμμένα από συγγραφείς που είτε κατάγονται από τη Λευκάδα, είτε ζουν στη Λευκάδα. Και φυσικά αφορούν σε βιβλία που έχουν εκδοθεί και κυλοφορούν. Γιατί το νησί μας τιμά και την παιδική λογοτεχνία.

Η σύντομη έρευνα μου, αν και έδειξε ικανοποιητικά αποτελέσματα για το είδος (παιδική λογοτεχνία), ενδέχεται να μην είναι πλήρης. Σίγουρα δεν περιλαμβάνει τουλάχιστον δυο ανθρώπους που αν και διαθέτουν υλικό για παιδιά, δεν το έχουν εκδόσει. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα παρακαλούσα τους συγγραφείς που δεν αναφέρονται εδώ να επικοινωνήσουν είτε μαζί μου (crissperly@gmail.com), είτε με το My Lefkada για να συμπεριλάβουμε τα στοιχεία τους στο άρθρο.

Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε (αλφαβητικά) τους συγγραφείς και τα βιβλία τους.

Δάγλας Αριστείδης

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μεγανήσι. Σπούδασε νοσηλευτική στο TEI Αθήνας και δάσκαλος στο ΠΤΔΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης διαθέτει μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας και ασχολείται ενεργά με τα κοινά του κλάδου των νοσηλευτών. Ασχολείται με τη συγγραφή και την επιμέλεια κειμένων που αφορούν σε θέματα υγείας και άλλων, ως διευθυντής σύνταξης του περιοδικού της Πανελλήνιας Συνδικαλιστικής Νοσηλευτικής Ομοσπονδίας και της μηνιαίας εφημερίδας της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδας, και αρθρογραφεί γενικά.

Τα βιβλία του αφορούν στη μεγανησιώτικη διασκευή κλασικών παραμυθιών και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.

• Ο Δεκατρείς (εικονογράφηση: Κώστας Φραγκιδάκης)
Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα χωριό που καταλήστευε ένας άγριος και απάνθρωπος Δράκος ζούσε και μια παρέα από δεκατρία παιδιά, πολύ ζωηρή και ατίθαση. Το δέκατο τρίτο μέλος της παρέας, ο Δεκατρής, κούτσαινε από το ένα πόδι, όμως ήτανε πάρα πολύ έξυπνος, πράγμα που εξισορροπούσε τα φυσικά του ελαττώματα. Αυτή του την εξυπνάδα δεν μπόρεσαν ποτέ να του τη συγχωρέσουν τα άλλα μέλη της παρέας, γι’ αυτό κατά καιρούς έψαχναν δικαιολογίες ώστε να τον διώξουν από κοντά τους, είτε αναθέτοντάς του τις βαρύτερες δουλειές είτε δημιουργώντας του εμπόδια για να τον κάνουν να φύγει από μόνος του. Αυτός όμως, με την ευστροφία του, πάντα κατόρθωνε να ξεπερνάει τις δυσκολίες και να γυρνάει στην παρέα του, σαν να μη συμβαίνει τίποτα…

• Η Σταχτομάρω (εικονογράφηση: Κώστας Φραγκιδάκης)
Σ’ ένα μακρινό χωριουδάκι πέρα απ’ τα βουνά, ζούσε μια μάνα με τις τρεις κόρες της. Κάθε βράδυ, όταν τελείωναν τις δουλειές τους, μαζεύονταν κοντά στη φωτιά του τζακιού κι έγνεθαν μαλλί. Η μικρότερη κόρη, η Μάρω, καθόταν σχεδόν μέσα στο τζάκι, επειδή ήταν μικροκαμωμένη και κρύωνε πολύ. Γι’ αυτό οι αδερφές της της είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «Σταχτομάρω». Οι δυσκολίες της ζωής είχαν κάνει τις δυο μεγαλύτερες κόρες άγριες στη συμπεριφορά, απότομες και βίαιες. Μιλούσαν άσχημα στη μάνα τους και δε χώνευαν καθόλου τη μικρή τους αδερφή, τόσο εξαιτίας του πρόσχαρου και ήρεμου χαρακτήρα της, αλλά κυρίως επειδή ήταν όμορφη και δροσερή, παρά τις τόσες κακουχίες. Την κορόιδευαν με την πρώτη ευκαιρία και δεν ήταν λίγες οι φορές που την έκαναν να κλαίει με λυγμούς στην ποδιά της μάνας της, όπου κατέφευγε για παρηγοριά.

• Τα Παγανά (εικονογράφηση: Λιάνα Δανεζάκη)
Το ποτάµι της ζωής κουβαλάει στη ροή του µαζί µε τα καθηµερινά γεγονότα και πολύτιµα ψήγµατα µαγείας, που κάνουν τις ζωές των ανθρώπων πιο λαµπερές, πιο ενδιαφέρουσες και ελκυστικές στο διάβα των αιώνων. Και η γοητεία της αγνής πίστης απέδειξε για ακόµα µια φορά πως µπορεί να πιαστεί και να προκόψει ακόµα κι ανάµεσα σε δυο ολότελα διαφορετικούς κόσµους: αυτόν των ανθρώπων κι εκείνον των ξωτικών.

• Αισώπου – Παρα-μύθι (εικονογράφηση: Λιάνα Δανεζάκη)
Μια ανατρεπτική, εναλλακτική θεώρηση τριών γνωστών µύθων του Αισώπου. Οι αξίες της συντροφικότητας, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, περισσότερο επίκαιρες από ποτέ, έρχονται να ακονιστούν και να αναδειχθούν, µέσα από την ανατροπή του νοηµατικού ιστού των τριών µύθων του Αισώπου Ο Τζίτζικας και τα Μυρµήγκια, Η Αλεπού και η Καρακάξα, Η Αλεπού κι ο Πελαργός

• Η Χιλιάκριβη και η Λάμια (εικονογράφηση: Κώστας Φραγκιδάκης)
Ένα πέπλο οµίχλης, αφού κατάπιε λαίµαργα το φεγγαρόφωτο, περιέβαλε το σπίτι και µια φωνή στριγκή και υποχθόνια έκανε τη Χιλιάκριβη να λουφάξει έντροµη στο υπόγειο, αγκαλιάζοντας το µαντίλι της και ελπίζοντας το κακό να περάσει γρήγορα. Μια ψηλόλιγνη µαυροντυµένη γερόντισσα, µε πρόσωπο µοχθηρό κι απόκοσµο, µε νύχια αιχµηρά και δόντια που εξείχαν άγαρµπα απ’ το κοκαλιάρικο στόµα της, φάνηκε να αιωρείται πάνω απ’ τη στέγη. Η Λάµια στροβιλίστηκε σαν άνεµος γύρω απ’ το σπίτι και το τάραξε συθέµελα

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Κονιδάρη Μερόπη

Γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στο Μεγανήσι και στη συνέχεια στη Λευκάδα και τον Πειραιά όπου ζει μέχρι σήμερα. Σπούδασε νοσηλευτική και υπηρέτησε για χρόνια τον τομέα της υγείας. Ανήσυχο πνεύμα, κυνηγά όνειρα και εμπειρίες και τα κάνει χάρτινες βαρκούλες που τις αφήνει στη θάλασσα, ίσως για να ταξιδέψουν μέχρι το νησί της. Έχει εκδώσει ένα βιβλίο από τις εκδόσεις Ζαχαράκη.

• Γιατί οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν (εικονογράφηση: Ορέστης Κανδρής)
171 φορές το φεγγάρι μίκρυνε και μεγάλωσε από τότε που γράφτηκε τούτο το παραμυθάκι.
…Το φεγγάρι έλαμπε κάθε νύχτα όλο και πιο πολύ όταν ήταν κοντά του.Όμως, το σκεπτικό αστέρι που τρεμόπαιζε δεν το πρόσεχε. Το φεγγάρι πληγωνόταν πολύ γι’ αυτό. Αλλά δεν τολμούσε να του το πει…

…Γιατί οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν.
Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες στη ζωή σας,
να βλέπετε το φεγγάρι
ΠΑΝΤΑ να σας χαμογελά!!!

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο MyLefkada