Νάμαστε πάλι εδώ. Σαν να μην πέρασε ένας μήνας….

Κι όμως …ο φετινός Οκτώβρης ήρθε , έφυγε και έγραψε κι αυτός τη σελίδα του  στις στιγμές μας.

Όταν ξεκινάω να γράψω αυτή τη στήλη, σχεδόν κάθε μήνα , πάντα δυσκολεύομαι . Κι αυτός είναι ο λόγος που καμιά φορά καθυστερώ. Ψάχνω λοιπόν να βρω τις λέξεις  και τις φράσεις που θα είναι αλλιώτικες από τις προηγούμενες.

Προσπαθώ μην κουράσω, να μην επαναληφθώ, να μην γίνομαι… προβλέψιμη, γραφική. Κάποια πράγματα όμως δεν αλλάζουν ποτέ κι από μόνα τους επαναλαμβάνονται και παραμένουν τα ίδια….κι εγώ, πώς να αλλάξω τον τόπο, τα χρώματα τις εικόνες και τις στιγμές που γράφουν οι ζωές μας στο πέρασμα του χρόνου. Πώς να αλλάξω τον Οκτώβρη στο Μεγανήσι και να τον ζήσω αλλιώς.

Το νησί παρασέρνεται και προσαρμόζεται στην κάθε εποχή που διατηρεί τα ίδια κάθε φορά χρώματα και τις ίδιες εικόνες. Ίδιοι κι οι πρωταγωνιστές που έρχονται τα καλοκαίρια  και φεύγουν τους χειμώνες, που δεν πάνε πουθενά και περιμένουν το επόμενο καλοκαίρι… ή που φεύγουν για πάντα. Που παίζουν  κάθε φορά τον ρόλο τους στις μικρές καθημερινές μας ιστορίες…

Πρόσωπα  οικεία, αγαπημένα, χαμογελαστά , γκρινιάρικα ή σκυθρωπά, ευχάριστα, συμπαθητικά ή κουραστικά. Εικόνες ζωντανές, έντονα χρωματισμένες με γήινα απαλά  ή άγρια χρώματα. Σκηνές γνωστές που ξέρεις από πριν το έργο που θα φιλοξενήσουν. Σαν μια παράσταση που παίζεται ξανά και ξανά με την ίδια πάντα επιτυχία. Που θέλεις να την ξαναδείς κρατώντας μέσα σου την αγωνία μην τυχόν και αλλάξει το σενάριο ξαφνικά και πάρει άσχημη τροπή. Κι εμείς θεατές και πρωταγωνιστές μαζί, αλλά και σκηνοθέτες καμιά φορά εκτελούμε πιστά το σενάριο. Γιατί αυτό άλλος το γράφει….Αργά και απρόβλεπτα. Μια σελίδα το λεπτό…και μας το δίνει. Κανείς δεν ξέρει την επόμενη σκηνή, απλά μαντεύει κι εύχεται να είναι καλή και να την ζήσει…Στιγμή στιγμή περνάνε οι μέρες. Στιγμές κρατάμε όλοι μας.

Δύσκολος μήνας ο Οκτώβρης. Από την αρχή του κιόλας σε προετοιμάζει για την αλλαγή σκηνικού που πλησιάζει. Σου οδηγεί αργά την ψυχολογία σε ένα μεταβατικό στάδιο, με όλες του τις δυνάμεις. Κι ενώ έως τα μισά του σχεδόν οι εικόνες γύρω σου είναι ίδιες, μέσα σου ξέρεις ότι είναι τέλος εποχής. Κι εκεί ξεκινά σιγά σιγά ή και απότομα η αλλαγή. Το Φθινόπωρο είναι στα μέσα του κι εφέτος ναι…είχαμε φθινόπωρο. Ο καιρός η θερμοκρασία και τα πρωτοβρόχια ήταν εκείνα που αρμόζουν στην εποχή. Χρόνια είχαμε να νοιώσουμε φθινόπωρο.

Τουριστικά ο μήνας ήταν ο καλύτερος των τελευταίων χρόνων. Μέχρι τις τελευταίες μέρες τα λιμάνια φιλοξενούν φλοτίλες. Αρκετά από τα καλοκαιρινά μαγαζιά έχουν μαζέψει τραπέζια και τα φώτα έχουν σβήσει σε πολλά σημεία.Η μέρα έχει μικρύνει , κι από αύριο η αλλαγή της ώρας φέρνει οριστικά τον χειμώνα στο νησί. Πολλοί έχουν αναχωρήσει για Αθήνα. Ιδιαίτερα οι νέοι που πέρασαν το εξάμηνο δουλεύοντας. Διακοπές τώρα έστω και χειμερινές. Εξάλλου το νησί από εδώ και πέρα από ότι φαίνεται είναι για …λίγους .Δύσκολος ο χειμώνας δε λέω, μα και όμορφος μαζί. Όπως όλες οι εποχές. Κι εδώ τη ζεις την κάθε εποχή αλλιώτικα απ΄την πόλη. Την βλέπεις την νιώθεις την μυρίζεσαι.

Κι εμείς νοιώθουμε σιγά σιγά τον χειμώνα που έρχεται. Ας δούμε όμως πως έφυγε ο Οκτώβρης.

Οι μέρες του στην αρχή περνούσαν ήσυχα, με καλή δουλίτσα για την εποχή και με τον καιρό να γίνεται φθινοπωρινός μέρα με τη μέρα.

Τα σχολεία είχαν μπει σε κανονικό πρόγραμμα και τα παιδιά μάζεψαν τα κεφαλάκια τους και μπήκαν στην τάξη.

Οι γονείς άλλαξαν προεδρείο στο σύλλογο που μετά από πολλά χρόνια αλλάζει πρόσωπα στο Δ.Σ. και δίνει σκυτάλη σε νεότερους γονείς.

Τα παλαιότερα μέλη του συμβουλίου αποχωρούν οικειοθελώς μετά από μια δυναμική παρουσία χρόνων.Πολλά τα προβλήματα στο εξής για τα σχολεία μας που έχουν δυστυχώς φθίνουσα πορεία , πολλές οι ευθύνες για το νέο συμβούλιο πολλές και οι ευχές μας για μια δημιουργική και επιτυχημένη θητεία.

Φθίνουσα και η πορεία των φοινίκων αφού το σκαθάρι έφτασε μέχρι τη ρίζα τους.

Αδύναμα και ξεραμένα τα μέχρι πρόσφατα πανέμορφα δέντρα , παραδόθηκαν κι άφησαν γυμνά κι ασκίαστα πολλά σημεία στο νησί.

Ανεπανόρθωτη η ζημιά γι αυτό και επιβάλλεται η αντικατάσταση τους με νέα δέντρα.

Κι ενώ οι μέρες κυλούν ήσυχες και ίδιες κι ενώ οι σκέψεις μας είναι ανέμελες , κι ενώ η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει κι η αναμονή της χειμωνιάτικης ξενοιασιάς γίνεται ολοένα και πιο ευχάριστη, μια στιγμή ήρθε να τα ανατρέψει όλα.

«Έφυγε » ο Γάντζος.

 

Πρωί πρωί εκείνη τη μέρα περπατώντας γρήγορα στα πλαίσια της πρωινής του γυμναστικής με τα ακουστικά στα αυτιά για να ακούει πάντα μουσική, σταμάτησε για λίγο να τσιγκλήσει την  «πράσινη» παρέα που έπινε καφέ. Γρήγορα τα βήματα του δυνατή η φωνή του έντονη η σιγουριά  του για το νικηφόρο αποτέλεσμα της ομάδας του στο επόμενο ματς, γέλασε κι έφυγε ανηφορίζοντας για το μαγαζί του.

Κάποιος όμως είχε αποφασίσει αυτός να είναι ο τελευταίος του περίπατος. Κι έτσι πριν η μέρα τελειώσει ο Γιώργος «έφυγε»αιφνίδια, ακαριαία και νωρίς. Μόλις 62 χρονών, ηλικία που έκρυβε η μακρόχρονη  επαγγελματική του δραστηριότητα και το κουρασμένο του παρουσιαστικό.

Κι εγώ τι να πω για το Γάντζο!!!

Που να μην είναι γνωστό, που να μην χαρακτηριστεί γραφικό, η ακόμα και μελοδραματικό.

Για μας που μεγαλώσαμε στο Κατωμέρι αλλά και για όλους τους Μεγανησιώτες η εικόνα αυτού το ανθρώπου είναι συνυφασμένη με την ζωή μας. Την δική μας και του τόπου. Μεγάλωσαν γενιές και η δική μας μαζί στο χώρο του, στο μαγαζί του, στο βασίλειό του, και με την παρουσία του έντονα αισθητή .

Γνωριμίες, φλερτ,  έρωτες, χωρισμοί, αρραβώνες γάμοι,  βαφτίσια… Στιγμές της ζωής μας χαρούμενες  ή  λυπημένες, με αγάπες ή καβγαδάκια, κάτω από το βλέμμα του επαγγελματία που φρόντιζε με τον δικό του μοναδικό τρόπο να σε διασκεδάσει, να σε ευχαριστήσει ή να σε κάνει να ξεχαστείς.

Του συνάνθρωπου που αθόρυβα και μυστικά βοηθούσε τον φίλο, τον συγγενή τον συντοπίτη του.

Μια σχολή μόνος του για τον επαγγελματικό κόσμο, με έντονη δράση στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα του νησιού, αποτελούσε σημείο αναφοράς για νεότερους επαγγελματίες που πολλές φορές ζήταγαν την συμβουλή του. Απόλυτα σωστός στα exit-poll των εκλογικών αναμετρήσεων έντονα πολιτικοποιημένος, αγωνιστής από μικρό παιδί του μεροκάματου, κατάφερε αυτό που λίγοι έχουν καταφέρει. Να ξεχωρίσει.

Με σοβαρό, αυστηρό πολλές φορές ύφος που παραπλανούσε εκείνους που δεν τον γνώριζαν και με μια κουλτούρα λαϊκή και γνήσια που αν και πολλοί  αμφισβητούσαν ή απέρριπταν,  απευθύνονταν σε όλους. Κι η εμπειρία ζωής του ήταν εκείνο που τον έκανε σοφό και  μορφωμένο. Πιστός οπαδός της παράδοσης μας,   του κλαρίνου  και του μπουζουκού, κράτησε ζωντανό το Μεγανησιώτικο γλέντι μέχρι την τελευταία του στιγμή και το ανέδειξε, το έκανε γνωστό και στους ξένους. Κι εμείς  έτσι μεγαλώσαμε κι έτσι μάθαμε να γλεντάμε…Κι ο Γάντζος δίκαια για πολλούς είναι απόλυτα ταυτισμένος με το Μεγανήσι. Κι ίσως εδώ να μην ισχύσει ποτέ το ρητό «ουδείς αναντικατάστατος». Κι εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα. Κι ο τρόπος  που έφυγε ίσως δεν ήταν τυχαίος. Όρθιος στο χώρο του, στη δουλειά του δυο μέρες μετά από το τελευταίο του γλέντι. Κι έτσι θα πρέπει να τον θυμούνται όλοι. Σίγουρα θα λείψει η παρουσία του από το νησί…

Παρήγορο ότι άξιοι συνεχιστές του τα παιδιά του που σίγουρα θα κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη του στις δικές τους καρδιές και στου κόσμου….καλό ταξίδι Γιώργο…

Δικαιολογήστε μου αυτή την αναφορά. Πιστεύω όμως ότι εμείς που μεγαλώσαμε στο νησί, που ασχολούμαστε με τον τουρισμό τα καλοκαίρια και που φυλάμε Θερμοπύλες τους χειμώνες, που έχουμε κοινή ζωή, βιώματα και ρίζες , χρωστάμε ένα αντίο σε εκείνους που υπηρέτησαν και υποστήριξαν με τον τρόπο τους το νησί μας. Που στήριξαν τον τουρισμό  και τη αγροτική  οικονομία, που διασκέδασαν τους χειμώνες μας, που δημιούργησαν φιλόξενα καταφύγια στα νεανικά μας χρόνια και πρόσφεραν διακριτικά τις υπηρεσίες τους …

Δύσκολες και λυπημένες αυτές οι στιγμές και οι επόμενες που ακολούθησαν. Τέτοια γεγονότα εκτός του ότι δύσκολα γίνονται αποδεχτά σου αλλάζουν όλες τις σκέψεις. Φοβάσαι , λυπάσαι,σκέφτεσαι, αναθεωρείς πράγματα και ξαναβλέπεις την ζωή σου από την αρχή. Ο ξαφνικός θάνατος  είναι σοκαριστικό γεγονός από μόνο του, και ικανό να σου ανατρέψει τα πάντα. Κι εκεί συνειδητοποιείς  ότι όλα είναι απόλυτα ρευστά κι η ζωή σου μια στιγμή , μια ανάσα, ένας χτύπος. Και ξαφνικά τελειώνουν όλα. Έτσι είναι πολύ σημαντικό να δει ο καθένας μας τι έχει αφήσει πίσω του….

Με δυσκολία αφήσαμε πίσω μας αυτό το γεγονός και προχωρήσαμε στην καθημερινότητα μας που άλλαζε μαζί με τον καιρό. Ψυχρός και βροχερός ,μουντοί και σκυθρωποί όλοι μας , κι ο Οκτώβρης τελειώνοντας αλαφραίνει λίγο την ατμόσφαιρα με την επέτειο του ΟΧΙ , το βραβείο Μπεκόπουλου και την παρέλαση των μαθητών να έρχεται σε ένα γεμάτο τριήμερο που από κόσμο θύμιζε καλοκαιράκι κι έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς για μια μικρή απόδραση πριν πιάσει χειμώνας για τα καλά. Οι γιορτές των σχολείων για την επέτειο  και οι παρελάσεις πραγματοποιήθηκαν όπως κάθε χρόνο.  Αισθητή η απουσία του κ. Μπεκόπουλου και λυπηρές οι σκέψεις μας για εκείνον, αφού η κατάσταση της υγείας του δεν του επιτρέπει να τιμήσει ο ίδιος τον αποδέκτη του βραβείου που φέτος  απονεμήθηκε στην Γιώτα Δάγλα που πέρασε στην Κομοτηνή Φιλόλογος.Το βραβείο παρέδωσε ο αγαπητός  μας κύριος Σπύρος Κωφόπουλος, κι ήταν σαν να ήταν ο ίδιος ο γιατρός  εδώ.

Η Γιώτα συγκέντρωσε όλα εκείνα τα στοιχεία που αποτέλεσαν κίνητρο για τον Μπεκόπουλο όταν αποφάσισε να θεσμοθετήσει αυτό το βραβείο . Ένα παιδί που τέλειωσε στο νησί την Β’ Λυκείου και χωρίς ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήρια, πηγαινοέρχονταν καθημερινά στο Νυδρί και κατάφερε να πετύχει τον στόχο της  που αυτές οι συνθήκες και μόνο τον καθιστούσαν σχεδόν αδύνατο. Η Γιώτα απέδειξε ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα εάν το θέλεις πραγματικά. Πάντα άξια, και καλή φοιτητική ζωή. Να ευχηθούμε να υπάρξουν ακόμα πολλά παιδιά σαν τη Γιώτα και πολλά βραβεία Μπεκόπουλου.

Και η παρέλαση εξελίχθηκε ομαλά με καλό καιρό. Ανησυχητικό το ότι κρατάει όλο και λιγότερο και οι σειρές λιγοστεύουν κάθε χρόνο.

Ευτυχώς από την άλλη εγκυμοσύνες εξελίσσονται και νέα παιδάκια περιμένουμε.Κάντε παιδιά γιατί ερημώνουμε…Κι η ερημιά αυτή έγινε αισθητή την τελευταία μέρα του μήνα. Όταν χάθηκαν και τα τελευταία κατάρτια κοντά στο Σκορπιό , κι άδειασαν και οι τελευταίες βίλες. Οι κλειστές πόρτες και τα σβησμένα φώτα πληθαίνουν, κι όσοι ακόμα παραμένουν ανοιχτοί ετοιμάζονται κι αυτοί σιγά σιγά να μαζέψουν τραπέζια.

Κάποιοι να μας πούνε» καλό χειμώνα» και άλλοι να περιοριστούν σε εσωτερικούς χώρους. Πιο μικρούς πιο ζεστούς πιο μαζεμένους.

Κι η αλλαγή της ώρας έφερε και επίσημα πια τον χειμώνα στο νησί μας. Αλήθεια, ξέρετε γιατί και από πότε καθιερώθηκε η αλλαγή της ώρας; Πληροφοριακά, το αναζήτησα κι εγώ στο διαδίκτυο και σας το μεταφέρω:

Δύο χρόνια μετά την ενεργειακή κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη το 1974 αποφασίστηκε η υιοθέτηση του μέτρου της θερινής ώρας από μεγάλο μέρος των κρατών της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.Στην Αγγλία και στην Ιρλανδία, καθιερώθηκε το 1916, στην Ιταλία το 1966, στη Γαλλία το 1976, στην Ελλάδα το 1978, ενώ στη Γερμανία και τη Δανία το 1980.Αν και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προσπαθούσε να ρυθμίσει το ζήτημα από το 1976, αυτό επιτεύχθηκε τέσσερα χρόνια μετά, με μία ιστορική Οδηγία που καθόριζε τις διατάξεις για την κοινή θερινή ώρα (22/7/80) και τέθηκε σε εφαρμογή την επόμενη χρονιά.Βασίζεται σε ένα σύστημα που σκοπό έχει την καλύτερη αξιοποίηση του φωτός της ημέρας για εξοικονόμηση ενέργειας Για χρόνια οι απόψεις για το πότε πρέπει να γίνονται χρονικά οι αλλαγές διέφεραν από κράτος σε κράτος Τελικά , συμφωνία για κοινή ημερομηνία έναρξης και λήξης της θερινής ώρας επιτεύχθηκε το 1994 με καταληκτική ημερομηνία την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου, όπως απαιτούσαν οι δύο βορειοευρωπαϊκές χώρες και το μέτρο άρχισε να ισχύει από το 1996, στη μορφή που επιβιώνει μέχρι σήμερα.

Μήνας γενεθλίων και γιορτών  ο Οκτώβρης.  Του Αγίου Γερασίμου και του Αγίου Δημητρίου.  Χρόνια πολλά λοιπόν σε όσους γιόρταζαν.Και στο νησί οι γιορτές δεν μεταφέρονται τα Σαββατοκύριακα. Έτσι, πολλά σπίτια άνοιξαν και υποδέχτηκαν τους επισκέπτες τους για να ευχηθούν στους εορταζόμενους χρόνια πολλά. Μεζεδάκια, γλυκά, σπερνά και μικρά πηγαδάκια , σχεδόν …όπως παλιά.

Φτωχός  σε ευχάριστα κοινωνικά γεγονότα ο μήνας μας, με μια βάφτιση μόνο να καταγράφεται στις μέρες του. Η μικρή Εβελίνα βάφτισε την μικρότερη κόρη του Σταύρου και της έδωσε το όνομα Αγγελική. Τον Νοέμβρη όμως περιμένουμε περισσότερα. Και  γάμους και γέννες  και αρραβώνες. Μακάρι να είναι γεμάτος μόνο από χαρές…

Φτάνοντας προς το τέλος η εικόνα θυμίζει αρχές Απρίλη αν εξαιρέσεις την χαμηλή θερμοκρασία και το αγριοκαίρι . Αρχίζουν σιγά σιγά οι χειμερινές ασχολίες και ο καθένας αποδεσμευμένος πια από επαγγελματικές υποχρεώσεις επιστρέφει στα χόμπι και στις δραστηριότητες που  είχε αφήσει πίσω λόγω έλλειψης αντοχής και χρόνου. Έτσι ξαναβλέπεις στους δρόμους κόσμο να περπατάει ή να κάνει βόλτες με τα χέρια στις τσέπες στο λιμάνι. Η περιποίηση του κήπου, το μάζεμα των ξύλων, το ρόγγισμα που μαρτυράνε οι διάσπαρτοι μικροί καπνοί, το γλυκό κυδώνι και σταφύλι, και οι ψαρόπιτες που σκορπίζουν εποχιακές μυρωδιές.  Το στρώσιμο του σπιτιού και οι καλά σφραγισμένες εξώπορτες με νάιλον και τούβλο για να μην μπαίνουν τα νερά  στα σπίτια που θα ανοίξουν ξανά τον Απρίλη. Και οι λίγοι συνταξιούχοι που ακόμα παραμένουν στο νησί, με τα πρώτα κρύα θα έχουν φύγει αναζητώντας την ζέστη του διαμερίσματος και την ασφάλεια των γιατρών στην πόλη. Εκεί θα ξεχειμωνιάζουν αφού γεύτηκαν μέχρι και την τελευταία καλοκαιρινή στιγμή το νησί.

Και ο χειμώνας είναι εδώ. Επίσημα και κυριολεκτικά. Και από εδώ αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Πέντε μήνες ακόμα. Πέντε στιγμές…

Κι εμείς θα παραμείνουμε εδώ να τις μετράμε … Να μελαγχολούμε, να βαριόμαστε, να χαιρόμαστε και να μαζευόμαστε που και που να τα λέμε…

Καλό ήσυχο και όμορφο χειμώνα και οι στιγμές του να είναι χαρούμενες και γελαστές. Γιορτινές  αγαπημένες και ζεστές.

Και μέχρι να τα πούμε ξανά…Να είμαστε όλοι καλά…

Από Μεγανήσι καλό Βράδυ !!!

Έλλη…..