• Συνέντευξη του ΠΕΤΡΟΥ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ στον ΝΙΚΟ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟ

Ο Πέτρος Αυγερινός έχει δώσει λαμπρά δείγματα «γραφής» και στο θέατρο και στην πεζογραφία και στη μετάφραση. Δεν άντεξε το «κλίμα» της πρωτεύουσας και την απαρνήθηκε. Αναζήτησε τόπο πιο νότια. Ζει πλέον στη Μεθώνη, στη Μεσσηνία. Με τη συνέντευξή  του μας προσφέρει κάποιο ηθικό και πνευματικό απόθεμα, κάποιες αξίες που τον εκφράζουν και τις πιστεύει, που διαμορφώνουν τα κριτήριά του. Είναι ένας από μας που έχουμε διαρκώς ανησυχίες και αγωνία για τον άνθρωπο και το μέλλον του τόπου μας.

• Τι νοσταλγείτε περισσότερο;

Ενίοτε κάποιους φίλους. Αλλά, κυρίως, τα ταξίδια μου στο Παρίσι. Τη γειτονιά του Σεν Ζερμαίν και τον καφέ στο Καφέ ντε Φλορ. Πριν γίνουν εντελώς τουριστικά όλα τούτα.

• Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;

Ένα μοναχικό ταξίδι πριν από κάποια χρόνια μέχρι τη Φολέγανδρο. Κατηφορίζοντας το Αιγαίο…

• Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερτιμημένη αρετή;

Τον εναγκαλισμό με τη βλακεία. Εν ονόματι, μάλιστα, των «δημοκρατικών διαδικασιών», ή της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της υποτιθέμενης «ισότητας»…

• Πoια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα μεγαλύτερα πρoβλήματα της ελληνικής κoινωνίας;

Το τρομακτικό έλλειμμα παιδείας. Από το οποίο ξεκινούν μια σειρά άλλα. Όπως το έλλειμμα κοινωνικής συνείδησης, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η έλλειψη αυτοσεβασμού, η υποκρισία, η αγένεια, ο αρχοντοχωριατισμός, το υπερτροφικό «εγώ», το καθεστώς γενικευμένης ημιμάθειας, κι άλλα κι άλλα…

• Σας ενδιαφέρει η πoλιτική;

Ασφαλώς. Ως πολίτη. Με βάση το τρίπτυχο: πόλις – πολίτης – πολιτισμός. Είναι αλληλένδετα αυτά τα τρία…

• Τι γνώμη έχετε για τους πολιτικούς;

Αν αναφέρεστε στο τρέχον πολιτικό μας προσωπικό (σε πλείστες όσες περιπτώσεις «κληρονομικώ δικαίω» μάλιστα), δεν πρόκειται παρά για ημιμαθή, ημιανίκανα, αδίστακτα ωστόσο, καιροσκοπικά ανθρωπάκια. Χειραγωγούμενα και υπερεκτιμημένα. Ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει ο τόπος…

• Αγαπάτε το θέατρο;

Από τυφλή παθολογική αγάπη για το Θέατρο ξεκίνησα την περιπέτεια της ζωής μου ένα Σεπτέμβρη ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου πριν από 36 χρόνια…

• Ποια είναι η θέση της τέχνης (θέατρο, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.) στην εποχή μας;

Θα έλεγα ένα σκέτο εμπόρευμα. Και μάλιστα με αναλώσιμα χαρακτηριστικά. Αν δεν πίστευα ότι το Θέατρο, ως οργανωμένη μορφή τέχνης και ως η επιτομή όλων των υπολοίπων τεχνών (έτσι όπως μας παραδόθηκε δηλαδή απ’ την Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ.), είναι καρπός της Δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που στις μέρες μας είναι κενή περιεχομένου…

• Μήπως η τέχνη κινδυνεύει να απομονωθεί εξαιτίας της τηλεόρασης και συνεπώς μήπως πρέπει να αναζητήσει καινούργιες μορφές και να επανεξετάσει την κοινωνική λειτουργία της;

Η ζωντανή τέχνη είναι από τη φύση της δημιουργική και ανήσυχη. Συνεπώς, πάντα αναζητάει καινούργιες μορφές και επανεξετάζει συνεχώς την κοινωνική της λειτουργία. Αυτό που λείπει στις μέρες μας είναι η αμφίδρομή της σχέση με το κοινό. Ένα κοινό που δεν δείχνει να θέλει να «εκ-πλαγεί». Η τηλεόραση του στέρησε το χρόνο. Του υποβίβασε την αισθητική, το έκανε να αισθάνεται φοβισμένο. Κι αυτό σαν πρώτο βήμα. Γιατί απώτερος στόχος της τηλεόρασης δεν είναι άλλος παρά η Μαζοποίηση, η Ηλιθιοποίηση όσων την παρακολουθούν…

• Σε μια εποχή αποξένωσης, πολεμικών συγκρούσεων, κοινωνικών αναταραχών, φτώχειας, ανισοτήτων, φόβου για την επόμενη ημέρα κ.λπ., τι μπορεί να κάνει η τέχνη;

Μόλις μου περιγράψατε τα «επιτεύγματα» του δυτικού «πολιτισμένου» μας κόσμου στο ξημέρωμα του 21ου αιώνα. Με την τέχνη να έχει σχεδόν απαξιωθεί. Αυτός ο κόσμος οδεύει ολοταχώς προς την ολοκληρωτική του καταστροφή. Και, για να είμαι ειλικρινής, σε σχέση με μια πιθανή του διάσωση, ή μια αλλαγή πορείας του, ή, ή, ή… δεν είμαι σίγουρος αν αξίζει καν ο κόπος. Το παράδοξο είναι ωστόσο, ότι αν αξίζει κάτι, ή αν πρέπει κάτι να διασωθεί, αυτό θα το κρίνει και θα το αξιολογήσει η τέχνη. Και μονάχα μέσω της τέχνης θα παραδοθεί στους επόμενους. Στους όποιους επόμενους…

• Είναι ο κόσμος μας παράλογος;

Παράλογος ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί την εποχή του Ιονέσκο και του Μπέκετ. Έστω, την εποχή του Παύλου Μάτεσι. Σήμερα είναι απλά τελειωμένος.

• Τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στον άνθρωπο;

Η πνευματικότητα φυσικά. Αυτό το διαρκές Άνω-θρώσκω…

• Έχει πνευματικότητα η κεντρική εξουσία (η κυβέρνηση, τα κόμματα);

Δυστυχώς, ούτε ως αστείο δεν μπορούμε να το εκφέρουμε πλέον. Όσον αφορά την κεντρική εξουσία, την κυβέρνηση και τα κόμματα, που λειτουργούν αδιατάραχτα ως συγκοινωνούντα δοχεία, πιστεύω ότι από εκεί ξεκινά η κακοδαιμονία του τόπου. Πάρτε ως παράδειγμα τις οργανωμένες συμμορίες που λέγονται «κόμματα». Αν ανατρέχαμε στο νόμο περί «εγκληματικών οργανώσεων», σ’ αυτά θα βρίσκαμε την πλήρη εφαρμογή του…

• Η νεοελληνική κοινωνία, γενικότερα, έχει πνευματικότητα;

Ασφαλώς και υπάρχει πνευματικότητα. Τη συναντώ καθημερινά σε μεμονωμένες νησίδες, είτε πρόκειται για άτομα φωτισμένα είτε και για ομάδες που μέσω των πράξεών τους την αναδεικνύουν στους γύρω τους. Μειοψηφίες φυσικά. Και μακριά απ’ τα φώτα της τηλεόρασης. Αλλά και με χαρακτηριστικά σθεναρής αντίστασης βεβαίως…

• Τι σημαίνει για σας η λέξη «ήθος»;

Το αντίθετο της περιρρέουσας γύρω globality πραγματικότητας. Την οποία δημιούργησε η νέα τάξη πραγμάτων εν προκειμένω. Με αποτέλεσμα τον απόλυτο κυνισμό και την ακρισία. Και που, μέσα από εκατόμβες ανθρωποθυσιών καθημερινά, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια πίσω ξανά στην ανθρωποφαγία…

• Πoια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;

Θα μπορούσε να είναι η λέξη «θάλασσα». Ή το μέγα μυστήριο της λέξης «γυναίκα». Κι αυτό, αν δεν μεσολαβούσε η λέξη «ποίηση» και η λέξη «δημοκρατία»…

• Ποιος φταίει για το περιορισμένο λεξιλόγιο των νεοελλήνων: οι γονείς, το σχολείο, τα μέσα ενημέρωσης, η παγκοσμιοποίηση;

Φταίνε «οι γονείς, το σχολείο, τα μέσα ενημέρωσης, η παγκοσμιοποίηση». Εν ολίγοις, εμείς οι ίδιοι. Για τη γλώσσα που «μας έδωσαν Ελληνική» για να φανταστείτε…

• Υπάρχει περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση στους πολίτες ή όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την προστασία του περιβάλλοντος;

Αυτό που προβάλλεται ως «περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση», επιτρέψτε μου να πω, το θεωρώ ως το άκρον άωτο της υποκρισίας. Καθ’ ότι, η έπαρση και η αλαζονική μας συμπεριφορά σε συνδυασμό με τον πανικό που μας διακατέχει στις μέρες μας, δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχει καν περιβάλλον…

• Κινδυνεύουμε στ’ αλήθεια από τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή απλώς πρόκειται για υπερβολές των οικολόγων;

Κινδυνεύουμε πρωτίστως απ’ τον ίδιο τον εαυτό μας…

• Είναι υποφερτή η πόλη σας;

Σε κάθε πόλη που έζησα (και που με «ακολουθεί») άλλα τα βρίσκω υποφερτά άλλα όχι. Έχω ένα τρόπο όμως ώστε να μπαίνω αρκετά βαθιά. Κι έτσι μπορώ και «κλέβω» από κάθε πόλη…

• Μήπως κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες/μετανάστες;

Κινδυνεύουμε πρώτα και κύρια από τις αποφάσεις/ενέργειες των αρμόδιων «ταγών» μας σε σχέση με το ζήτημα πρόσφυγες/μετανάστες…

• Υπάρχει φόβος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα;

Ως αποικία χρέους και ως προτεκτοράτο της Συμμορίας των Βρυξελλών, όχι μονάχα «εθνική» αλλά ούτε καν «ταυτότητα» δεν δικαιούμαστε να έχουμε πλέον…

• Δικαιούμαστε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;

Δεν το γνωρίζω. Εκείνο που βιώνω δεκαετίες τώρα καθημερινά, και μάλιστα τις περισσότερες φορές τραυματικά, είναι η περιπέτεια της γραφής μέσω της Ελληνικής γλώσσας. Χιλιάδες χρόνια τώρα, σε τούτη εδώ την εσχατιά της γης, το κύμα σκάει στην ακροθαλασσιά με τον ίδιο τρόπο. Άλλοτε να τον αντιμάχεται κι άλλοτε να συνομιλεί με το βράχο. Χιλιάδες χρόνια τώρα ο ήλιος διαπερνά το φύλλωμα της ελιάς και λαμπυρίζει παιγνιδιάρικα με τον ίδιο, αναλλοίωτο τρόπο. Το χώμα ύστερα από βροχή μυρίζει το ίδιο. Και κάτω απ’ τη συκιά ντάλα κατακαλόκαιρο, ο παχύς ίσκιος παραμένει ο ίδιος. Χιλιάδες χρόνια τώρα τούτος ο τόπος μεγαλώνει με την ίδια καλοσύνη τα παιδιά… Διασχίζοντας τον Αργολικό κάμπο καθ’ οδόν προς το θέατρο του Πολύκλειτου δίπλα από το ιερό του Ασκληπιού, με διακατέχει δεκαετίες τώρα το ίδιο ρίγος…

• Έχoυν σημασία oι απoλoγισμoί στη ζωή μας;

Μα, η ζωή η ίδια είναι ένας διαρκής, ασυμβίβαστος απολογισμός. Αν δεν το κάνει αυτό ο καθένας από μας με δική του πρωτοβουλία, έρχεται η ίδια η ζωή κάποια στιγμή και το κάνει για λογαριασμό του…

• Πόσες ώρες εργάζεστε;

Με το μυαλό ακατάπαυστα. Με το σώμα, δυστυχώς, όλο και πιο λίγες…

• Τι είναι για σας η μοναξιά;

Τις περισσότερες φορές την προτιμώ από την άκαρπη συνάφεια των πολλών ανθρώπων…

• Είστε ρομαντικός;

Αν εννοείτε ευαισθησίες, ναι, έχω αρκετές. Αδυναμίες, ακόμη περισσότερες. Όπως και όνειρα. Και ορισμένες φιλοδοξίες…

• Σας αρέσoυν τα ταξίδια;

Δεν έπαψα να «ταξιδεύω» απ’ την ημέρα που γεννήθηκα. Μετακινούμαι συνεχώς. Έτσι έμαθα τον κόσμο…

• Πoιoμέρoς αγαπάτε ιδιαίτερα;

Κάθε σπιθαμή αυτής της πατρίδας…

• Tι αγαπάτε περισσότερoστoν κόσμo;

Την Ενδελέχεια όταν αυτή συνηγορεί στην Εντελέχεια. Και, φυσικά, τους ανθρώπους…

• Τι θεωρείτε ως τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;

Την έλλειψη Αξιοπρέπειας…

• Σας απασχολεί ο χρόνος;

Ναι, όταν δεν καταφέρνω να τον ορίσω…

• Πιστεύετε στην φιλανθρωπία ή στην αλληλεγγύη;

Θα σας απαντήσω με τη φράση της Εύας Πάλμερ – Σικελιανού: «Απεχθάνομαι τον ερασιτεχνισμό. Ίσως λίγο λιγότερο απ’ όσο σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία»…

• Για σας, τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση;

Είναι ο εγκληματικά ολέθριος δρόμος. Δεν πρόκειται για συνύπαρξη. Αλλά για ολοκληρωτικού χαρακτήρα επιβολή ολίγων «ισχυρών» επί των πολλών «αδυνάτων». Μέχρι να εξολοθρευτεί κι ο τελευταίος…

• Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε οι Έλληνες;

Όσο «Ευρωπαίοι» είναι και οι υπόλοιποι Ευρωπαϊκοί λαοί. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, νομίζω…

• Ο  Έλληνας είναι εχθρός της πειθαρχίας και του κανόνα;

Το αντίθετο, θα έλεγα. Γιατί έτσι μεγαλούργησαν οι Έλληνες: με αυτοπειθαρχία και με κανόνες…

• Τι λείπει από τον Έλληνα σήμερα;

Νομίζω, τρία πράγματα: το Όραμα, το Φως, η Πρωτοβουλία…

• Η «ενωμένη» Ευρώπη θα επιβιώσει;

Μα, πρόκειται για έκτρωμα. Δεν τη θεωρώ ούτε «ενωμένη» ούτε «Ευρώπη»…

• Η γυναίκα σήμερα στην Ελλάδα είναι ίση με τον άνδρα;

Η γυναίκα στην Ελλάδα, και σήμερα και πάντα, είναι ανώτερη απ’ τον άντρα. Εκτός από τις περιπτώσεις εκείνες που η γυναίκα αναμασά αντρικά πρότυπα…

• Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό σας στοιχείο;

Κάτι πολύ κοινότοπο, τα βιβλία μου…

• Η οικονομική κρίση πιστεύετε ότι θ’ αλλάξει την  κοινωνία μας και προς ποια κατεύθυνση;

Αλίμονο αν δεν την αλλάξει. Αλλά για να επέλθουν αλλαγές προς τη θετική κατεύθυνση δεν φτάνει η αυτοκριτική. Χρειάζεται από τον καθένα μας ξεχωριστά πολύς προσωπικός αγώνας και μόχθος…

• Πιστεύετε ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η χώρα μας θα ζει χωρίς τις ξένες εξαρτήσεις;;

Καθημερινά αγωνίζομαι γι αυτό. Το να απαλλαγούμε από την ξένη εξάρτηση, είναι πια κανόνας επιβίωσης γι αυτό το λαό και γι αυτή τη χώρα…

• Τι είναι εκείνο που μπορεί να ενσαρκώσει την ελπίδα του αύριο;

Η πίστη σ’ ένα καλύτερο εαυτό μας…

• Τελικά, τι είναι η ζωή;

Απάντηση σε Λεύκωμα των εφηβικών, γυμνασιακών μας χρόνων…

• Πείτε μας για το τελευταίο βιβλίο σας – ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ-ΑΘΗΝΑ…

Κατ’αρχήν, αν το Θέατρο είναι η «νόμιμη σύζυγός» μου, η Λογοτεχνία είναι η «ερωμένη» μου. Τώρα. Το πρόσφατο μυθιστόρημά μου με τίτλο ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΑΘΗΝΑ (από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης) είναι η περιπέτεια ενός δημάρχου μιας μικρής επαρχιακής κωμόπολης που θρέφει ελπίδες για την πόλη του, μέχρι να συνθλιβεί στα γρανάζια ενός αμείλικτου συστήματος εξουσίας. Εστιάζοντας στη μικρογραφία της τοπικής αυτοδιοίκησης (μιας μικροκοινωνίας, δηλαδή) και μάλιστα διατρέχοντας όλη σχεδόν τη «μεταπολιτευτική» μας περίοδο, θέλησα να προβάλω τη μεγάλη εικόνα. Και μάλιστα σε μια στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας που όλα έδειχναν να καταρρέουν. Η όλη ιστορία (κοινωνικο-πολιτικο- αστυνομική, θα έλεγα) ξετυλίγεται μέσα σε ακριβώς δεκαπέντε μέρες. Πρόκειται για το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαΐου του 2010. Λίγο μετά που μπήκαμε σε «μηχανισμό στήριξης» (έτσι το παρουσίασαν) και λίγο πριν μπουν σε ισχύ οι αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» για την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλαγές που σηματοδότησαν και το τέλος αυτού που ξέραμε ως αυτοδιοίκηση για τη χώρα…

Πρόκειται στην ουσία για χρονικό. Κατά τον τρόπο, θέλω να πιστεύω, της «Χαμένης Άνοιξης» του Τσίρκα και του μυθιστορήματος «Άμστερνταμ» του Ίαν Μακ Γιούαν. Αυτά τα δυο είχα σαν «οδηγούς» και «συμπαραστάτες»…

Το δούλεψα επί δύο και κάτι χρόνια. Έβαλα τον καλύτερό μου εαυτό. Με τη φιλοδοξία να γράψω ένα βιβλίο συναρπαστικό, ενδιαφέρον τουλάχιστον, που να διαβαστεί μέχρι κι από τον τελευταίο που μιλάει την Ελληνική γλώσσα. Για να διαπιστώσω, σύντομα σχετικά, ότι γι ακόμη μια φορά δούλεψα αφιλοκερδώς για κάποιον εκδότη…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Πέτρος Αυγερινός γεννήθηκε στο Μεγανήσι Λευκάδας (1960). Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (απόφοιτος 1984).

Εργάστηκε ως ηθοποιός:

• Δημοτικό Θέατρο Συκεών Θεσσαλονίκης (1985-86) : α) «Οδύσσεια», β) «Μικροί Φαρισαίοι» του Δημ. Ψαθά, γ) «Τα παραμύθια της παινεσιάρας Αγγελίνας», σε διασκευή και σκηνοθεσία Σόλωνα Αρτσανίδη.
• Μαγικό Θέατρο (1988-1989): α) «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη, β) «Μπέκετκλόουν» θέαμα δρόμου, σκηνοθεσία Νίκος Χατζαπαππάς.
• Εθνικό Θέατρο (1989): «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή (Επίδαυρος – θέατρο Φιλίππων).
• ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης (1990): «Βασιλιάς Ροδολίνος» του Ιωάν. Αντρέα Τρώιλου σε σκηνοθεσία Τηλέμαχου Μουδατσάκη.

Τη διετία 1991-1992 σκηνοθέτησε στην Ιθάκη τα έργα: α) «Άγγελος Σικελιανός – Μνήμες», β) «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, γ) «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ (μετάφραση και σκηνοθεσία), δ) «Οδυσσεβάχ» της Ξ. Καλογεροπούλου. Ταυτόχρονα διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεατρικού Διαγωνισμού Ιθάκης, σε μια προσπάθεια αναμόρφωσης του θεσμού.

Για την Ιθάκη σκηνοθέτησε επίσης το «Δεν είμ’ εγώ» του Γρ. Ξενόπουλου (1997).

Σαν ηθοποιός εργάστηκε επίσης στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Έχει αρχίσει ήδη να αρθρογραφεί. Έγραψε επίσης ένα πλήθος σεναρίων για ντοκιμαντέρ και σειρές για την τηλεόραση.

Τον Μάιο του 2000 ανεβάζει στο θέατρο του Νέου Κόσμου το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο «Σπλατς», όπου σκηνοθετεί και παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο (κάτω χώρος, από 17/5 έως 11/6).

Την επόμενη χρονιά (2001) σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Τρίπολης παρουσιάζει το «Διθύραμβο του Ρόδου» του Άγγελου Σικελιανού (σκηνοθεσία – ερμηνεία). Η παράσταση αυτή παρουσιάζεται επίσης στην Κυπαρισσία, στη Λευκάδα και στο 14ο Φεστιβάλ Βύρωνα.

Τη δεκαετία 2005-2015 διαμένει μόνιμα στην Κέρκυρα, όπου και δημιουργεί το Θέατρο του Ιονίου.

Στο Θεατρικό Εργαστήρι του Θεάτρου του Ιονίου διδάσκει Κινησιολογία, Ορθοφωνία, Υποκριτική, Θεωρητικά.

Το Θέατρο του Ιονίου πραγματοποίησε πάνω από 15 παραγωγές και πάνω από 120 παραστάσεις σε όλα τα νησιά του Ιονίου.

Συγκεκριμένα:

• Άρθουρ Μίλερ «Οι σχέσεις του κυρίου Πήτερς» (σκηνοθεσία – ερμηνεία
• του ομώνυμου ρόλου), Μάρτης 2006.
• Σαίξπηρ «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» (μετάφραση – σκηνοθεσία),
• Μάιος 2007.
• Ένκβιστ «Η ώρα του λύγκα» (προσαρμογή – σκηνοθεσία – ερμηνεία), Φεβρουάριος 2008.
• Ευριπίδη «Βάκχες» (μετάφραση – σκηνοθεσία), Ιούλιος 2008.
• Γρ. Ξενόπουλου «Φοιτηταί» (προσαρμογή – σκηνοθεσία), Δεκέμβριος 2008.
• Ο Νιλ «Ταξίδι μιας μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» (προσαρμογή –
• σκηνοθεσία – ερμηνεία), Ιούλιος 2009.
• Ιάκ. Καμπανέλλη «Γράμμα στον Ορέστη» (σκηνοθεσία), Νοέμβριος 2009.
• Κ. Μουρσελά «Εκείνος κι εκείνος» (προσαρμογή – σκηνοθεσία), Ιανουάριος 2010.
• Κολτές «Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση» σε μετάφραση Μάγιας Λυμπεροπούλου και σε συμπαραγωγή με την Artηρία Λευκάδας (σκηνοθεσία – ερμηνεία), Φεβρουάριος 2010.
• Ντοστογιέφσκι «Λευκές νύχτες» (διασκευή – σκηνοθεσία), Ιανουάριος 2011.
• Ντίνου Θεοτόκη «Ζωές των άλλων» (διασκευή – σκηνοθεσία), Μάρτιος 2011.
• Λ. Πιραντέλο «Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ» (διασκευή – σκηνοθεσία – ερμηνεία), Φεβρουάριος 2012.
• Μπουκόφσκι «Βρόμικος κόσμος» (σκηνοθεσία – ερμηνεία), Οκτώβριος 2012.
• Παπαδιαμάντη «Φόνισσα» (σκηνοθετική επιμέλεια), Ιανουάριος 2013.
• Ροΐδη «Ψυχολογία Κερκυραίου συζύγου» (προσαρμογή – σκηνοθεσία – ερμηνεία), Μάρτιος 2013.

ΕΧΕΙ ΕΚΔΩΣΕΙ:

• «Περί απολεσθέντων ερώτων», τέσσερα διηγήματα, Εκδόσεις Λιβάνη (1996).
• «Καθώς πλησίαζε ο Αύγουστος», μυθιστόρημα, Εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική (2000).
• «Η σιωπή των αγαλμάτων», παραμύθι πατριδογνωσίας (με εικονογράφηση Αναστασίας Κροκίδη), Εκδόσεις Έψιλον (2008).
• Ευριπίδη «Βάκχες», μετάφραση, Εκδόσεις του Ιονίου (2008).
• «Η Φαύστα στην Κέρκυρα», ιλαροκωμωδία, Εκδόσεις του Ιονίου (2012).
• «Βρυξέλες Αθήνα», μυθιστόρημα, Εκδόσεις Γαβριηλίδη (2015).

Ανέκδοτα:

• «Σπλατς», θεατρικό έργο.
• «Birds», θεατρικό έργο.
• «Μελέαγρος», θεατρικό έργο.
• «Ήταν ένα μικρό καράβι», παιδικό θεατρικό.
• Αισχύλου «Επτά επί Θήβας», μετάφραση.
• Τσέχωφ «Βυσσινόκηπος», μετάφραση.
• Ευριπίδη «Τρωάδες», μετάφραση.
• Σαίξπηρ «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», μετάφραση.
• Αισχύλου «Ικέτιδες», μετάφραση.
• Αισχύλου «Προμηθέας δεσμώτης», μετάφραση.
• Τσέχωφ «Θείος Βάνιας», μετάφραση.
• Σαίξπηρ «Άμλετ», μετάφραση.

Διασκευές για το θέατρο:

• «Ο γλάρος Ιωνάθαν», παιδικό θέατρο.
• «Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας», Οδυσσέα Ελύτη.
• «Eva», μονόλογος με βάση την αυτοβιογραφία της Εύας Πάλμερ Σικελιανού.
• «Βάρδια», Νίκου Καββαδία.
• «Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες», Ιούλιου Βερν.
• «Σόδομα και Βερολίνο», Ιβάν Γκολ.
• «Μασκαράτα». Πρόκειται για το «L’ Illusion Comique» του Πιερ Κορνέιγ (μετάφραση – προσαρμογή).
• «Η διαθήκη του καθηγητή», Δημήτρη Χατζή.
• «Λευκές νύχτες», Ντοστογιέφσκι.
• «Ζωές των άλλων», 4 διηγήματα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη.
• «Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ», Λ. Πιραντέλο.

Πηγή: Time News