Συνέντευξη στην
Βιβιάννα Βαρδή

“Mάνα θα πάω στα καράβια»…. Ποια όμως μπορεί να είναι η απάντηση της μάνας όταν η κόρη ανακοινώνει την απόφασή της να φοιτήσει σε Σχολή Εμποροπλοιάρχων; Στην περίπτωση της Μαυρέτας οι γονείς της στάθηκαν στο πλευρό της και την στήριξαν. Έτσι σήμερα η 21χρονη γλυκιά και δυναμική Τέτα Συκιώτη οργώνει τους ωκεανούς πάνω σε ένα τάνκερ κάνοντας τις ίδιες εργασίες με έναν άνδρα. Στην σελίδα της στο facebook διαβάζεις ναυτικές ορολογίες και οι φωτογραφίες της δεν είναι κλασσικές φωτογραφίες μιας νεαρής κοπέλας που φροντίζει και την τελευταία λεπτομέρεια του μακιγιάζ της. Είναι όμως πολύ πιο ωραίες, πιο εντυπωσιακές και σε αφήνουν με ένα μεγάλο επιφώνημα θαυμασμού για το πόσο δύναμη μπορεί να έχει μία τόσο νέα γυναίκα … Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Μαυρέτα (Τέτα για τους φίλους) κατάγεται από το Σπαρτοχώρι Μεγανησίου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λευκάδα, πήγε σχολείο στην Λευκάδα και τώρα βρίσκεται στο Γ’ έτος της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού . Για να είμαστε ακριβείς τώρα είναι δόκιμη πλοίαρχος στο τάνκερ Asahi princess της εταιρείας TSAKOS Columbia Shipmanagement S.A. Πόσα κορίτσια άραγε στην ηλικία των 21 ετών μπαρκάρουν, δουλεύουν σαν άνδρες και θέλουν με κάθε τρόπο να κάνουν περήφανη την οικογένειά τους; Η περίπτωση της Μαυρέτας είναι σίγουρα από τις μοναδικές. Γι αυτό άλλωστε θελήσαμε να μοιραστούμε μαζί της όλα αυτά που ζει… Μέσα από λέξεις και φωτογραφίες. Λέξεις που γράφτηκαν είτε στη γέφυρα είτε στην καμπίνα του πλοίου… με τη νοσταλγία της Λευκάδας και των δικών της ανθρώπων αλλά και τη θέληση του ανθρώπου που η θάλασσα τoν έχει κατακτήσει και τα λόγια του Νίκου Καββαδία είναι βάλσαμο: “Ζαλίζομαι στη στεριά. Το πιο δύσκολο ταξίδι, το πιο επικίνδυνο, το ‘καμα στην άσφαλτο, από το Σύνταγμα στην Ομόνοια…”

Ποια είναι η ειδικότητά σου και τι ακριβώς κάνεις στο καράβι;

Είμαι Δόκιμη Πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Σαν δόκιμος δεν έχω κάποια συγκεκριμένη δουλειά. Φροντίζω κυρίως να λαμβάνω όσες περισσότερες γνώσεις γίνεται και να τις χρησιμοποιώ κατάλληλα για την επιβίωση μου στο βαπόρι και στη μετέπειτα σταδιοδρομία μου. Στο πρώτο εξάμηνο μπάρκο είχα γενικά καθήκοντα γύρω από την ασφάλεια, την ναυσιπλοΐα, τις επικοινωνίες και τις ασχολίες στο κατάστρωμα. Στο δεύτερο όμως ταξίδι, τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν. Λόγω καλής διαγωγής και προθυμίας, ο γραμματικός και ο καπετάνιος μου ανέθεσαν δουλειές που αφορούσαν τις φορτω- εκφορτώσεις, το επικοινωνιακό κομμάτι, την ναυσιπλοΐα και την χρήση ναυτιλιακών οργάνων σχετικά με την αποφυγή συγκρούσεων καθώς και σχεδιασμό ταξιδιού. Το πιο κύριο όμως απ όλα, την ασφάλεια. Φρόντιζα μαζί με τον Ανθυποπλοίαρχο Ασφαλείας, όλα τα σωστικά μέσα, τα θέματα για την προσωπική ασφάλεια του πληρώματος, τα μέσα πυρόσβεσης κ.α.

Πόσο καιρό ταξιδεύεις;

Στο πλοίο βρίσκομαι σχεδόν δέκα μήνες. Μπαρκάρισα στις 5 Σεπτεμβρίου 2015 και έκλεισα το πρώτο (α)εκπαιδευτικό θαλάσσιο ταξίδι διαρκείας έξι μηνών τον Μάρτιο του 2016. Τότε επέλεξα να μη γυρίσω στη σχολή για το τρίτο έτος κι να συνεχίσω το μπάρκο έπειτα από αποδοχή της εταιρίας να με κρατήσει και για το δεύτερο (β) εκπαιδευτικό θαλάσσιο ταξίδι. Θεμελίωσα στην εξεταστική του Ιουνίου 2015 δικαίωμα και για τα δύο ταξίδια. Οι λόγοι που επέλεξα να συνεχίσω και το δεύτερο ταξίδι ήταν δύο. Πρώτον , γιατί χρωστούσα μόνο ένα μάθημα, το οποίο μπορώ να το δώσω αργότερα και δεύτερον, γιατί καθυστέρησα να βρω καράβι και ήταν μεγάλη ευκαιρία να μείνω, εφόσον η εταιρία ζήτησε να μείνω για τον ίδιο λόγο που ανέφερα πιο πάνω. Με καλή θέληση, δύναμη και υπομονή και επιμονή, καθώς και σκληρή δουλειά βρίσκομαι ακόμη στο καράβι.

Είναι το πρώτο σου «μπάρκο» , πως νοιώθεις τόσους μήνες στη θάλασσα;

Αν και έχω παραμείνει στο ίδιο πλοίο, βρίσκομαι ήδη στο δεύτερο εκπαιδευτικό θαλάσσιο κύκλο ταξιδιού. Ομολογώ πως ούτε εγώ η ίδια δεν πίστευα ότι θα έμενα τόσους μήνες στο καράβι. Τα συναισθήματα είναι μεικτά. Χαρά μεγάλη, κυρίως γιατί απέδειξα στους ανθρώπους γύρω μου ότι έχω δύναμη και θάρρος να πραγματοποιήσω τους στόχους μου, καθώς και συγκίνηση. Δεν είναι μια απλή δουλειά και κυρίως για κάποιον που έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με το αντικείμενο. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πνιγμένη, αδικημένη, αλλά όταν βλέπω ότι τα καταφέρνω, ότι προσπαθώ να επιβιώσω και να μάθω, νιώθω μεγάλη ικανοποίηση.

Περιέγραψε μας μία ημέρα σου στο καράβι;

Η ζωή στο καράβι έχει την ίδια, καθημερινή ρουτίνα. Το μόνο διαφορετικό που γίνεται είναι οι δουλειές που καταπιάνεσαι καθημερινά. Συνήθως, σε μια απλή καθημερινή μέρα τα πράγματα έχουν ως εξής: Αρχίζουμε δουλειά στις 08.00 έως τις 10.00. Έπειτα ακολουθεί ένα 20λέπτο διάλειμμα για καφέ. Από τις 10.20 έως τις 12.00 συνεχίζουμε τις εργασίες – απασχόλησής μας. Στις 12.00 έως 13.00 είναι ώρα μεσημεριανού και ξεκούρασης. Η δουλειά ξαναρχίζει στις 13.00 έως 15.00 έπειτα άλλο ένα 20λεπτο διάλειμμα για ξαπόσταση και καφέ. Και τέλος η εργασία συνεχίζεται μέχρι τις 17.00. Το βραδινό σερβίρεται από τις 17.00. Στην δική μου περίπτωση όμως, δουλεύω κάνοντας και βάρδιες στη Γέφυρα, άρα το ωράριο πάει. Εργάζομαι με βάρδια 04.00 – 08.00 στη Γέφυρα, 08.00-12.00 στο κατάστρωμα και πάλι βάρδια 16.00 -20.00 στη Γέφυρα.
Όταν έχουμε περέσιο, δηλαδή φόρτω-εκφόρτωση ωράριο για μένα δεν υπάρχει. Είμαι Stand-by όλο το 24ωρο καθώς βοηθώ τον Γραμματικό. Όπως ανέφερα πιο πριν ο μόνος τρόπος για να περάσει ευχάριστα η μέρα σου είναι να τελειώσεις τις δουλείες και τις βάρδιες σου και να χαλαρώσεις βλέποντας μια ταινία, ακούγοντας μουσική.

Είσαι η μοναδική γυναίκα στο καράβι;

Είμαι η μοναδική γυναίκα στο καράβι. Όπως ανέφερε κάποτε ο λοστρόμος μου, είμαι το μοναδικό άνθος, ανάμεσα σε τόσα αγκάθια.

Πόσο δύσκολο είναι για μία γυναίκα ένα τόσο ανδρικό επάγγελμα;

Αντικειμενικά, η συμβίωση με σχεδόν 25 άνδρες σε ένα χώρο όπως το καράβι είναι δύσκολη. Ο ίδιος ο χώρος που σε φιλοξενεί και εργάζεσαι, που ζεις σαν στο δεύτερο σπίτι σου, είναι διαμορφωμένος καθαρά για το ανδρικό φύλο. Υποκειμενικά όμως, έχω μάθει από την μέχρι τώρα ζωή μου, από τους γονείς μου και τον περίγυρο μου, πως εάν θέλεις κάτι πολύ, αργά ή γρήγορα θα το καταφέρεις. Έτσι λοιπόν, ξεχνάς ότι είσαι γυναίκα, ξεχνάς ότι κάνεις δύσκολες ή βαριές εργασίες και κάνεις ότι κάνουν και οι υπόλοιποι αν θέλεις να επιβιώσεις στο χώρο αυτό και να πετύχεις τα όνειρα σου.

Οι συνάδελφοί σου πως σε αντιμετωπίζουν;

Ευτυχώς το πλήρωμα, οι αξιωματικοί, ο γραμματικός και ο καπετάνιος μου είναι πάνω από όλα καλοί άνθρωποι και αξιοπρεπέστατοι συνάδελφοι. Ποτέ δεν επέτρεψα να με δουν με άλλο μάτι. Ποτέ δεν τους έκανα να αισθανθούν ότι δίπλα τους έχουν μια γυναίκα και όχι έναν άνδρα. Πάντα, ανεξαρτήτως βαθμού και θέσεως, όλοι με μάθαιναν, με συμβούλευαν και με εμπιστευόντουσαν σαν ένα καλό δόκιμο. Στάθηκα τυχερή, πράγμα που άλλες κοπέλες- γυναίκες δόκιμοι ή αξιωματικοί δεν έχουν γνωρίσει. Αλλού μπορεί να σε υποβαθμίσουν και να σε προσβάλλουν συνεχώς.

Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή σου μέχρι τώρα στο καράβι;

Τα επάγγελμα αυτό σαφώς και έχει δυσκολίες. Για μένα η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν πέρασα στο επόμενο επίπεδο και από ένας πρωτοβγαλμένος δόκιμος στο παρθενικό του ταξίδι, μου έδωσαν την ευκαιρία να πάρω τη ζωή και την δύναμη στα χέρια μου. Η προσαρμογή αυτή ήταν δύσκολη, με το πέρασμα των ημερών και της καλής αντιμετώπισης όλα έγινα ευκολότερα. Μόνο εάν είσαι προσηλωμένος στη δουλειά που σου έχει ανατεθεί θα την καταφέρεις. Θέλει να έχεις κότσια, γερά νεύρα και θέληση. Κανένας δεν θα σε πάρει από το χέρι και θα σου τα μάθει, μα θα πρέπει εσύ ο ίδιος να δείξεις τις ικανότητες σου, την θέληση σου για μάθηση.

Μια στιγμή που ίσως φοβήθηκες πολύ;

Φοβάσαι μόνο όταν δεν δείχνεις εμπιστοσύνη. Ήρθα σε ένα χωριό ,στο πλοίο αυτό ,που όλοι είναι ειδικοί στο πόστο που έχει αναλάβει ο καθένας. Φόβος θα υπάρχει μόνο για τον εαυτό σου, μόνο αν πεις ότι δεν ξέρεις . Άρα συνεπάγεται ότι εάν δεν θες να φοβάσαι ,θα πρέπει να μάθεις, όσο έχεις την ευκαιρία ,γιατί αύριο θα είσαι εσύ στη θέση αυτών. Όπως του καπετάνιου που η μεγαλύτερη αγωνία του είναι να γυρίσει πίσω τις ψυχές που κουβαλάει στο πλοίο.
Υπήρξε στιγμή που είπες «θα τα παρατήσω»;

Μέχρι τώρα είτε ήμουν στη σχολή, είτε στο πλοίο, δεν μου πέρασε η σκέψη ότι θέλω να τα παρατήσω. Σκέφτεσαι πάντα θετικά και ελπίζεις. Αν χάσεις την ελπίδα σου, χάνεις και το παιχνίδι. Εφόσον διάλεξα να ζω σε ένα κινούμενο – πλωτό σπίτι, εργαζόμενη γυναίκα ανάμεσα σε εργαζόμενους άντρες θα πρέπει να το παλέψω. Οι κακουχίες είναι πολλές. Ίσως όλα στην αρχή να είναι εναντίον σου. Από το να βρεις πλοίο για την πρακτική σου μέχρι όταν είσαι ήδη πια μέσα στο πλοίο. Δεν λες «τα παρατάω» μα λες « θα τα καταφέρω». Πίστη στον εαυτό μας, γιατί μόνο εμείς γράφουμε τη μοίρα μας. Εμείς παλεύουμε για την επιβίωση μας…

Πηγή: Lefkada Press