Πάντα τρέχοντας μπαίναμε και πάντα τρέχοντας βγαίναμε, όποτε έτυχε τα τελευταία χρόνια να επισκεφτούμε το Μεγανήσι.

Το Μέγα για τα δεδομένα της λευκαδίτικης πολυνησίας Νησί το βλέπαμε παλιότερα, όταν είμαστε ακόμη πιτσιρικάδες, από τις κορυφογραμμές του δάσους των Σκάρων να δεσπόζει στο σύμπλεγμα των αποκαλούμενων Πριγκηπονήσιων, που απλώνονται στις ανατολικές ακτογραμμές του νησιού της Λευκάδας, αλλά φαινόταν ακόμη την εποχή εκείνη να βρίσκεται στην άκρη του κόσμου και μια επίσκεψη ήταν για πολλούς λόγους απαγορευτική.

Ήταν όμως και το μόνο νησί που το ξεχωρίζαμε από τότε εύκολα από τα άλλα μικρότερα νησάκια, με τους τρεις ευδιάκριτους από μακρυά οικισμούς του: το Βαθύ, το Σπαρτοχώρι και το Κατωμέρι. Με τα άλλα δυσκολευόμαστε πάντα με τα ονόματά τους και το ίδιο συμβαίνει καμιά φορά ακόμη μέχρι σήμερα, αφού είναι τόσα πολλά: Σπάρτη, Σκορπίδι, Σκορπιός, Χελώνι, Τσοκάρι, Μαδουρή κι άλλα κάπως μακρύτερα που μπερδεύονται με τις απέναντι ακτές, όπως ο Κάλαμος και ο Καστός.

Η χθεσινή μας επίσκεψη στο Μεγανήσι είχε μια σχετική άνεση χρόνου, αφού αποκλειστικός σκοπός της ήταν το μπάνιο, και υπήρχε επιπλέον αυτή τη φορά η αυτονομία του μεταφορικού μέσου, που το κρίνουμε απαραίτητο για όποιον θα ήθελε πραγματικά να γνωρίσει το νησί, αν και δεν θα συνιστούσαμε σε καμιά περίπτωση τη χρήση αυτοκινήτου μέσα στους παραδοσιακούς και γραφικούς οικισμούς του. Εδώ το καλύτερο είναι το περπάτημα, αφού σταθμεύσει κάποιος κάπου περιφερειακά.

Ο καλύτερος βέβαια τρόπος για να γνωρίσει κανείς τα πολλά «φιόρδ» του Μεγανησίου με τους γραφικούς ορμίσκους και τις ονειρικές παραλίες με τα πρασινογάλανα νερά είναι σίγουρα τα διάφορα ειδών σκάφη. Γι΄ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα μέρη αυτά: το Αμπελάκι, ο Μπάλος, ο Αθερινός, το Πλατιγυάλι, η Σβούρνα, το Κολόπουλου, το Διχάλι, το Λιμονάρι, η Ελιά είναι ένας ιδανικός προορισμός για όσους ταξιδεύουν με ιστιοπλοϊκά.

Που είναι καλύτερα να πάμε για μπάνιο, ρωτήσαμε έναν γνώστη του νησιού, τον «Παπαρήγα» ιδιοκτήτη του «Πέτρινου» στο Βαθύ. Η απάντηση ήρθε αβίαστα: στο Φανάρι, έχει και δυο καντίνες, αν χρειαστείτε κάτι…

Κι έτσι καταλήξαμε στον κάβο του Αθερινού, στο Φανάρι. Μια πανέμορφη πράγματι και ευρύχωρη σχετικά παραλία με βοτσαλωτή αμμουδιά που διαθέτει και κάποιες υποδομές.

Σε αυτές συγκαταλέγουμε τις προαναφερόμενες δυο καντίνες, τις καμπίνες και το ντουζ, κάποιες ομπρέλες και ξαπλώστρες και φυσικά την εύκολη πρόσβαση ΑμεΑ μέσω μιας ράμπας που φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Το όνομά της το πήρε, μάλλον, από τον μικρό φάρο που οριοθετεί τις ξέρες και βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την παραλία.

(Πηγή: www.kolivas.de)