Ένα παλιό ποίημα, γλυκό σαν παλιό κρασί, νοσταλγικό και τρυφερό σαν ξεχασμένη ιστορία, δημοσιεύουμε σήμερα. Είναι, φυσικά, του καταξιωμένου Μεγανησιώτη ποιητή Μάκη Πολίτη, κι έχει τίτλο «Απουσία». Μάκη ευχαριστούμε, μας τιμάνε τα ποιήματά σου (χώρια του πόσο μας αγγίζουν, εμάς, τους παλιούς καλούς φίλους από τους παλιούς καλούς καιρούς!).

ΑΠΟΥΣΙΑ
(για τους παιδικούς μου φίλους).

Πέστε πως έφυγα συνεπαρμένος
από οίστρους τρελλούς
κι όσες χίμαιρες μοιράστηκαν
τη νύχτα της σύλληψης μου.
– – –
Πέστε πως έφυγα κυνηγημένος
απ’ το χιόνι και τον άνεμο της ωριμότητας σας
κι ας νυχτέρεψα προσκυνητής στον ίδιο τόπο
π’ αφήσατε χυμούς κι αρώματα νοσταλγίας.
– – –
Δεν είμαι εδώ.
Μόνο μια χρυσαλλίδα νεκρή περιφέρεται
γύρω απ’ το κράσπεδο της μοναξιάς.
Γενιές ταξιδευτών παιδιών την προσπερνάνε
αγγίζοντας μ’ ανατριχίλα τα φτερά της.