Έχω την αμυδρή αίσθηση ότι το τελευταίο διάστημα ζούμε σουρεαλιστικές στιγμές επικαιρότητας. Και τι δεν έχουν δει τα ματάκια μας! Επειδή λοιπόν έρχονται συχνά διάφοροι φίλοι και μου ζητούν να τα σχολιάσω, θα το κάνω, αν και επιγραμματικά (και χιουμοριστικά). Εξάλλου δεν χρειάζονται περισπούδαστα κατεβατά. Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει όλους.

-Τι πράμα είναι αυτός ο Τσίπρας; Ούτε ο Κόπερφιλντ δεν τον φτάνει. Για πόση ώρα μεταμόρφωσε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, ούτε που πήραμε πρέφα. Και καλά εμείς, αλλά ούτε ο Βαρουφάκης;

-Δεν ξέρω στην δικιά σας γειτονιά, αλλά στην δικιά μου ακόμα βρέχει Συριζαίους. Συνεχίζουν να πέφτουν από τα σύννεφα οι άνθρωποι με όσα βλέπουν…

-Τι λέτε ρε παιδιά; Αλήθεια; Πραξικόπημα έκανε η Ευρώπη (του κεφαλαίου); Φέρθηκε σκαιά και αντιδημοκρατικά; Δεν στάθηκε αλληλέγγυα απέναντι στον ελληνικό λαό; Όχι ρε γαμώτο! Κάτι τέτοιο πρώτη φορά ΞΑΝΑΣΥΜΒΑΙΝΕΙ!

-Μα κι αυτοί οι Γερμανοί (και οι δορυφόροι τους), δεν ζήτησαν και τίποτα φοβερό ως αντάλλαγμα για να μας δανείσουν. Απλά να τους βάλουμε την Ακρόπολη και την Πλάκα ενέχυρο, να τους χαρίσουμε καμιά ντουζίνα νησιά, να λύσουμε το Μεσανατολικό σε μια βδομάδα, να στείλουμε τον πρώτο γάιδαρο στο διάστημα, να ψηφίζουμε το γερμανικό τραγούδι σε όλες τις Γιουροβίζιον και να περιορίσουμε μόνοι μας τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου σταματώντας να κλ….! Λογικά αιτήματα.

-Καλού- κακού λέω πάντως να δέσουμε με συρματόσχοινα τον Κυθρό, το Αρκούδι, την Θηλιά και τα Νησόπουλα, μην τα δούμε κάνα βράδυ να τραβάνε για Λουξεμβούργο.

-Κανονικά θα το σκίζαμε σαν καλσόν το Μνημόνιο. Αλλά βλέπετε ήταν από αυτά τα καινούρια, λύκρα –πώς τα λένε- και δεν σκιζόταν με τίποτα το άτιμο. Οπότε είπαμε να το φορέσουμε. Σύριζα.

–Το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δυστυχώς δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Όχι πώς δεν θέλουμε, αλλά να, την Θεσσαλονίκη την έχουμε βάλει για πούλημα στο νέο ΤΑΙΠΕΔ.

-Καλά, θα μας τρελάνει η Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν ψηφίζει λέει τους μνημονιακούς νόμους, αλλά θα συνεχίζει να στηρίζει την Κυβέρνηση που θα ψηφίζει στο εφεξής μόνο τέτοιους! Δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό στην πολιτική, αλλά στο δικό μου επάγγελμα λέγεται σχιζοφρένεια και το αντιμετωπίζουμε με βαριά φαρμακευτική αγωγή.

-Πλακίτσα έκαναν οι μνημονιακοί στον Πρωθυπουργό στην Βουλή. Την περίμεναν αυτή την στιγμή σαν την μέρα την Λαμπρή. Τώρα φίλε –σου λέει- που έγινες κι εσύ μνημονιακός, θα σου τρίψω στην μούρη όσα μου καταμαρτυρούσες τόσον καιρό. Και βρυκόλακες ανασταίνει ο Τσίπρας.

–Ο Δραγασάκης ευχαρίστησε με την σειρά του τους Αμερικάνους. Τώρα εμένα αυτό, κάτι μου θυμίζει. Το επόμενο βήμα είναι να πει: «λεφτά υπάρχουν».

-Κι όσο για την «διαπραγμάτευση», ήταν κάτι σαν κι αυτό: έχουν μαζευτεί καμιά δεκαριά νταγλαράδες και βαράνε και ποδοπατάνε έναν κακομοίρη. Κι εκεί που βρίσκεται κάτω αιμόφυρτος και μισοπεθαμένος,  σηκώνει ελαφρά το κεφάλι, μισανοίγει το ένα μάτι και δηλώνει: «και τώρα είμαι έτοιμος για μια σκληρή και έντιμη διαπραγμάτευση!»

-Το φορολογικό κομμάτι του μνημονίου δεν είναι ακριβώς ΣΥΡΙΖΑ. Πιο πολύ μου κάνει σε ΞΥΡΙΖΑ.

-Εν τέλει, δύο μόνο δρόμοι υπάρχουν. Όσους είχε μπροστά του κι ο Ηρακλής (αν θυμάστε από την μυθολογία): ο ένας που μοιάζει ευκολοδιάβατος, ανθόσπαρτος και ομαλός, αλλά οδηγεί στον γκρεμό (ο δρόμος της Κακίας) και ο άλλος που μοιάζει δύσβατος, κακοτράχαλος και με πολλές στροφές, αλλά οδηγεί σε ξέφωτο (ο δρόμος της Αρετής). Το ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, κρεμασμένοι από ένα τσιμόφυλλο, θα πρέπει να σας εξηγεί την επιλογή όλων των τελευταίων κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένης και της τωρινής. Τον άλλο δρόμο τον έχει περιγράψει μόνο ένα κόμμα. Μαντέψτε ποιο. Και μαντέψτε και ποιον ακολούθησε ο Ηρακλής και έγινε διάσημος.

-Και να μην ξεχάσω την μεγαλύτερη γκαντεμιά απ’ όλες: τώρα που είπαμε να φέρουμε κι εμείς ΑΤΜ στο Μεγανήσι, κλείσανε τα ΑΤΜ! Αμάν πια!