Σήμερα το πρωί ο γιος μου ο Δημήτρης (6 ετών), μου διηγήθηκε ένα αλλόκοτο όνειρό του, που πολύ με προβλημάτισε, οπότε λέω να το μοιραστώ μαζί σας, μπας και με βοηθήσετε να το εξηγήσω.
Ήταν –λέει- ο Πινόκιο και έβγαζε λόγο σε πολύ κόσμο. Η ξύλινη μύτη του, όση ώρα μιλούσε, μεγάλωνε και μεγάλωνε, αλλά αυτός συνέχιζε να μιλάει με πάθος και κουνώντας με αποφασιστικότητα τα χέρια του. Από κάτω το πλήθος, μολονότι έβλεπε την μύτη να τεντώνεται και να βγάζει φύτρες και παρακλάδια, χειροκροτούσε με ενθουσιασμό. Μετά όμως ο Πινόκιο («τι παράξενο μπαμπά!») μεταμορφώθηκε στον Τζακ και φύτεψε κάτι μαγικά φασόλια στην αυλή του, ώστε να φτάσει μέχρι τα σύννεφα και να κλέψει τον θησαυρό από το σπίτι του κακού δράκου. Ο δράκος όπως ήταν φυσικό θύμωσε τα μάλα και πήρε στο κυνήγι τον Τζακ, αλλά αυτός είχε ένα εναλλακτικό σχέδιο (κάτι σαν plan B) να κόψει τον κορμό της φασολιάς και να γκρεμοτσακίσει τον δράκο μια και καλή.
Αρχικά χαμογελούσα με το ανακάτεμα των παραμυθιών, αλλά το χαμόγελό μου κόπηκε απότομα όταν ο Δημήτρης συνέχισε την αφήγηση του ονείρου. Γιατί σε αυτό ο Τζακ μεταμορφώθηκε ξανά, αυτή τη φορά σε Σταχτοπούτα, φτωχή, κατατρεγμένη και λερή, ανυπόληπτη και απομονωμένη από τις κακιές αδερφές και την σκληρή, αμείλικτη, χοντρή μητριά. Περίμενε –λέει- η Σταχτοπούτα του ονείρου την καλή νεράιδα που θα ερχόταν με ένα αεροπλάνο από την Αμερική (ή δεν ξέρω από πού αλλού), για να την μεταμορφώσει σε πριγκίπισσα. Αλλά όσο κι αν περίμενε, το μόνο που έβλεπε ήταν τις λάμψεις από τις στάχτες στο τζάκι να σβήνουν σιγά- σιγά. Και δεν της είχε απομείνει ούτε ένα σπίρτο να ανάψει για να ζεσταθεί λίγο το βασανισμένο κορμάκι της! Μετά –στο όνειρο πάντα- η Σταχτοπούτα άλλαξε μορφή για μια ακόμα φορά και έγινε πλέον Κοκκινοσκουφίτσα που καμάρωνε με το κόκκινο παλτό της, αλλά όταν βγήκε στο δάσος την διπλάρωσαν, όχι ένας, αλλά πολλοί λύκοι και την προσκάλεσαν σε δείπνο. Δυστυχώς, αυτοί ήταν πονηροί λύκοι («πολύ πονηροί, μπαμπά, δεν φαντάζεσαι!») και δεν της είχαν εξηγήσει εξαρχής ότι το δείπνο ήταν η ίδια.
Τότε ήταν που η Κοκκινοσκουφίτσα μεταμορφώθηκε για πολλοστή φορά, κι έγινε Χιονάτη. Αλλά κι έτσι δεν γλίτωσε από τα βάσανα, γιατί της πάσαραν ένα δηλητηριασμένο μήλο που έσπευσε («τι χαζή που ήταν, μπαμπά!») να το δαγκώσει. Μετά φυσικά έπεσε ξερή και μαζεύτηκαν γύρω της οι νάνοι («ήταν πολλοί, όχι μόνο εφτά, μπαμπά, και πολύ αστείοι!») και τσακωνόντουσαν για το αν θα έπρεπε να της βγάλουν ή όχι το μήλο από το στόμα. Τελικά αποφάσισαν οι περισσότεροι να το αφήσουν εκεί που ήταν, ενώ όσοι διαφώνησαν, και παρά την διαφωνία τους, δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν την (νεκρή πια) Χιονάτη…
«Το ξέρω μπαμπά, δεν είχε καλό τέλος το όνειρο, αλλά τι να κάνουμε, αυτό είδα, αυτό σου λέω» τελείωσε την αφήγησή του ο μικρός και έτρεξε ανέμελα να παίξει με τα playmobil του, αφήνοντάς με σκυθρωπό και συννεφιασμένο. Αρχικά σκέφτηκα να του κόψω αυτού του είδους τα παραμύθια, μετά σκέφτηκα να το συζητήσω και να το αναλύσω μαζί του, αλλά η φωνή της τετράγωνης λογικής ήρθε (όπως πάντα) από την μεριά της μάνας του:
«Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην παρακολουθείς συνεδριάσεις της Βουλής πριν κοιμηθούν τα παιδιά…»