ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το Μεγανήσι έγινε φτωχότερο. Το Κατωμέρι έγινε φτωχότερο. Έφυγε μια από τις μεγαλύτερες, τις εμβληματικότερες μορφές της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.

Ο θάνατος του Λάμπρου Δάγλα σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής για τον τόπο μας, μιας εποχής με κύριο χαρακτηριστικό τον ανιδιοτελή, καθημερινό, ανυποχώρητο αγώνα για κοινό μέλλον. Για ένα μέλλον ασφαλώς καλύτερο, για ένα μέλλον δικαιότερο, για ένα μέλλον ελπιδοφόρο.

Ο Λάμπρος Δάγλας, σαν πρόεδρος της (τότε) κοινότητας Κατωμερίου για 15 συναπτά έτη (1975-1990) έκαμε πολλά. Ήταν από τους πρώτους που διέγνωσαν την κοινή μας μοίρα σαν Μεγανησιώτες. Σαν πρωτοπόρος ενέπνευσε τους συγκαιρινούς του αλλά και πρωτοστάτησε στους κοινούς αγώνες μας για τη δημιουργία μιας άλλης προοπτικής μέσα από έργα υποδομών (συγκοινωνία, νερό, γυμνάσιο) αλλά και: κοινή διαχείριση της καθαριότητας, διάνοιξη οδών (δρόμος για το Φανάρι, δρόμος Ριζοβανιού), κατάργηση των ιχθυοκαλλιεργειών, ίδρυση του συνδέσμου των απανταχού Μεγανησιωτών ο «Μέντης». Αλλά το πρώτιστο όλων ήταν, πιστεύω, η καθοριστική του συμβολή στην Ενότητα και την Ομοψυχία που πετύχαμε για τον τόπο. Δεν εξεχώρισε «δικούς» και «αντίπαλους», δεν κατηγοριοποίησε τους Μεγανησιώτες σε «αριστερούς», «δεξιούς», «κεντρώους». Παρ’ όλο που ο ίδιος σαν ενεργό μέλος της Εθνικής Αντίστασης αλλά και σαν οραματιστής ενός δικαιότερου, φωτεινότερου μέλλοντος για όλη την ανθρωπότητα, είχε υποστεί πολλά: εκτοπίσεις, παραγκωνισμό, εξορία. Στο θέμα της Ομοψυχίας και της Ενότητας μας δίδαξε πολλά, αφήνοντάς μας φωτεινή παρακαταθήκη.

Σαν κύριο εργαλείο Ομοψυχίας και Ενότητας θεωρούσε την ανάπτυξη κοινών πολιτιστικών πρωτοβουλιών. Ο ίδιος πρωτοστάτησε στη δημιουργία του θεατρικού ομίλου προ-δικτατορικά, ενώ ενίσχυσε έμπρακτα στηρίζοντας με όλες του τις δυνάμεις τις δραστηριότητες του Θεατρικού τμήματος του «Μέντη».

Του χρωστάω πολλά. Και θέλω μέσ’ από τούτες τις γραμμές, σαν ένα ελάχιστο, να του ευχηθώ: καλό δρόμο στο αιώνιο ταξίδι!

ΠΕΤΡΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

5 Ιανουαρίου 2015.