MAZI ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

του Χρήστου Παπαδόπουλου *

Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου επισπεύδει τις ψηφοφορίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τις 17 έως τις 29 Δεκεμβρίου. Σφιχταγκαλιασμένοι πολιτικά ,μαζί ως το τέλος, γιατί η  πολιτική μοίρα τους είναι κοινή, κάνουν τις ύστατες πολιτικές τους κινήσεις.

Γιατί, όμως, προχωρούν ένα μήνα πριν την καθορισμένη από το Σύνταγμα προθεσμία;

Πρώτον, γιατί απέτυχε η διαπραγμάτευσή τους με την Τρόϊκα.

Δεύτερον, γιατί η Τρόϊκα στο τέλος απαιτεί εξοντωτικά νέα μέτρα, για να κλείσει την διαπραγμάτευση . Δόθηκε, λοιπόν, δύο μηνών  παράταση, ώστε να προσπαθήσουν να εκλέξουν νέο Πρόεδρο ,για να παραμείνει η κυβέρνησή τους, ώστε να παρουσιάσουν ,όσο μπορούν ανώδυνα ,τη νέα συμφωνία.

Η νέα αυτή συμφωνία που μεθοδεύεται έρχεται να αποτελειώσει ό,τι άφησαν όρθιο τα προηγούμενα μνημόνια.

Συνοδεύεται από νέα μνημόνια που μπαίνουν με τη γραμμή της προληπτικής γραμμής στήριξης  (ΕCCL)  τόσο από την ΕΕ και την ΕΚΤ, όσο και από το ΔΝΤ .

Οι νέες συμφωνίες που προωθούνται ( και όπως καταγγέλθηκε στον τύπο, χωρίς να διαψευστεί , με μήνυμά της η Κυβέρνηση ήδη αποδέχτηκε), αφορούν: την  κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους μικροσυνταξιούχους, τη μείωση των εκατό δόσεων για χρέη στο δημόσιο και αύξηση των κατασχέσεων για οφειλέτες του Δημοσίου, αυξήσεις συντελεστών ΦΠΑ σε   τρόφιμα, ρεύμα, φάρμακα, εισιτήρια, την κατάργηση φορολογικών κινήτρων, των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου, τη σταδιακή κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης, την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, το  άνοιγμα στις αγορές των κλειστών επαγγελμάτων και της ενέργειας.

Στον τομέα του Τουρισμού την αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ στα ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια από 6,5% στο 13 %.

Ιδιαίτερα το τελευταίο χτυπάει στην καρδιά την Ελληνική Οικονομία και τις περιοχές όπως τα Ιόνια που ο Τουρισμός είναι η βασική οικονομική τους δραστηριότητα.

Πλήττει τον τομέα της Οικονομίας που παραμένει όρθιος ,εν μέρει λόγω της συγκυρίας στην Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, εν μέσω μια γενικής οικονομικής κατεδάφισης της χώρας.

Για να ολοκληρωθεί η συμφωνία μένουν οι απαιτήσεις της Τρόϊκας για τις ομαδικές απολύσεις, το λοκ άουτ της εργοδοσίας, την κατάργηση κάθε προστασίας στις υποθηκευμένες κατοικίες από πρώτη Γενάρη, τη συνέχιση των μειώσεων μισθών και συντάξεων και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.

Είναι φανερό ότι το πενταετές μνημονιακό τους πρόγραμμα απέτυχε βάζοντας τη χώρα μας σε μια παγίδα χρέους, κάνοντάς την αποικία χρέους.

Βουλευτές  της συγκυβέρνησης  ήδη δημόσια καταγγέλλουν ως τυχοδιωκτικές τις ενέργειες Σαμαρά, Βενιζέλου.

Ο υπουργός Οικονομικών Χαρδούβελης που επαίρονταν ότι οι τέσσαρες συστημικές τράπεζες της χώρας μας πέρασαν με επιτυχία τα στρες τέστ, με επαίσχυντο τρόπο δηλώνει ότι μπορεί στο άμεσο μέλλον να έχουν προβλήματα ρευστότητας.

Από κοντά και ο Στουρνάρας εκβιάζει ανοιχτά και κάνει δηλώσεις για κινδύνους μείωσης της ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος.

Αυτού δηλαδή του συστήματος που, εκτός των άλλων ,μόνο για την ανακεφαλαιοποίησή του έλαβε 50 δις ευρώ.

Γιατί, όμως, αυτή η πολιτική της μηδενικής ανοχής από την Τρόικα;

Πρώτον, γιατί θέλουν με πειραματόζωο τη χώρα μας να δείξουν στις άλλες χώρες του Νότου, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία ότι δεν υπάρχει έλεος για το νεοφιλελευθερισμό και μπορεί να ακολουθήσουν και άλλοι.

Δεύτερον, γιατί η Ευρωζώνη είναι στο κατώφλι μιας νέας ύφεσης.

Το ΕSΜ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) έχει λογιστικά 450 δις ευρώ ενώ η  Ιταλία πλησιάζει στα όριά της με χρέος κοντά στο 135 % του ΑΕΠ της  (2,16 τρισεκατομμύρια ευρώ το χρέος της τον Οκτώβριο!).

Ο πρωθυπουργός Ρέντζι δηλώνει ,εν μέσω γενικής απεργίας, “… ή εγώ ή η  Τρόϊκα”.

Το νεοφιλελεύθερο μέτωπο εφαρμόζει πολιτική φόβου και τρόμου.

Από τις Βρυξέλλες  ως το Βερολίνο και την Αθήνα ,από την Eυρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη Γραφειοκρατία ως τη Γερμανική κυβέρνηση και

τη μνημονιακή μας συγκυβέρνηση ξεδιπλώνεται ένα και μόνο σχέδιο χωρίς παραλλαγές: Σόκ και δέος .

Οι Γιούνκερ, Σταϊνμάγερ, Σόιμπλε ,Γκάμπριελ, Μοσκοβισί με ταυτόσημες παρεμβάσεις ιμπεριαλιστικού τύπου προτείνουν ,προειδοποιούν και νουθετούν τους Έλληνες, στηρίζουν ανοιχτά και απροκάλυπτα τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Ο Μοσκοβισί  ήρθε, ήδη, στη χώρα μας για να ελέγξει και να παρέμβει από κοντά, ανάγγειλε την επιστροφή της Τρόικας και την προσπάθεια να κλείσει η αξιολόγηση της έως τις 26 Γενάρη.
Στην ίδια γραμμή παρέμβασης οι διεθνείς οίκοι “αξιολόγησης” και χειραγώγησης Μούντις και Γκόλντμαν Σάκς.

Προσπαθούν να αποκρύψουν ότι το πρόβλημα για την Ευρωζώνη και την ΕΕ είναι συστημικό. Τα ελλείμματα του Νότου γίνονται πλεονάσματα του Βορρά και ιδιαίτερα της Γερμανίας.

Το χρηματιστήριο καταρρέει ενώ αυτοί είναι στην κυβέρνηση. Μικροί και μεσαίοι δεν υπάρχουν πια σε αυτό ,είτε γιατί έχασαν τις περιουσίες τους την εποχή της φούσκας των χιλιάδων μονάδων, είτε γιατί τώρα προσπαθούν να πληρώσουν τα τέλη αλληλεγγύης, τις ασφαλιστικές τους εισφορές ,τον ΕΝΦΙΑ, τις δόσεις στις τράπεζες και στην Εφορία.

Στον ίδιο χορό μπαίνουν και τα ντόπια ΜΜΕ. Από την αρχή προσπαθούν να περάσουν τη γραμμή του νεοφιλελεύθερου μετώπου μέσα από τα δελτία ειδήσεων, τις περισπούδαστες καθημερινές αναλύσεις.

Προσπαθούν να παρέμβουν στη διαδικασία και της εκλογής Προέδρου και μιας στην ουσία προεκλογικής περιόδου.

Το νεοφιλελεύθερο μέτωπο της ΕΕ και οι ντόπιοι υπάλληλοί του στη συγκυβέρνηση, που το κέρδος τους είναι η παραμονή τους στην εξουσία, δρουν ενιαία.

Οι πολίτες δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν απ’ αυτούς. Αντίθετα!

¨Όποιο κόμμα και να ψήφιζαν είναι πια ενταγμένοι σε εκείνους που έχασαν και χάνουν συνεχώς για τεσσεράμισι χρόνια.

Μόνη διέξοδος η κατάργηση της λιτότητας, η αλλαγή πολιτικής και πορείας για τη χώρα υπέρ των δυνάμεων της εργασίας.

Το χρέος της χώρας μας δεν είναι βιώσιμο. Χρειάζεται διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του.

Οι καινούργιες εξελίξεις οφείλουν να αποτελέσουν την αρχή ενός νέου λαϊκού ξεσηκωμού που θα βάλει τέλος σε αυτή την πορεία.

Η Κυβέρνηση μιλάει για θεσμικό εκβιασμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Από πότε η Συνταγματική επιταγή που προβλέπει διάλυση της Βουλής και εκλογές, αν δεν συγκεντρωθούν 180 ψήφοι, είναι εκβιασμός;

Εκβιασμός και εκτροπή ήταν η διακυβέρνηση της χώρας με πράξεις Νομοθετικού περιεχομένου με τη συμμετοχή του απερχόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος συναίνεσε και συναινεί ως το τέλος στη συγκυβέρνηση .

Η χώρα έτσι ή αλλιώς μπαίνει σε μια νέα πολιτική πραγματικότητα ,σε μια νέα περίοδο.

Ο χρόνος των επομένων εβδομάδων είναι πυκνός πολιτικά.

Πολιτικά υποκείμενα  αλλάζουν ,άλλα όπως φαίνεται  δεν θα  εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική παρουσία, ιδιαίτερα όσα ταυτίστηκαν με τις μνημονιακές πολιτικές.

Η ουσία παραμένει. Η πολιτική τους ήταν και είναι τα μνημόνια και η επιβολή τους.

Με τα μνημόνια, τους δανειστές και τη συγκυβέρνηση ή με το λαό, το αντινεοφιλελεύθερο  αντιμνημονιακό μέτωπο και την Αριστερά;

Το ερώτημα αυτό κανείς  δεν μπορεί να το αποφύγει.

Οι ώρες είναι κρίσιμες για τη χώρα και το μέλλον της .

Ελπίδα και αναγκαιότητα είναι  η άμεση εγρήγορση του λαϊκού παράγοντα και η ανάληψη πρωτοβουλιών μετωπικής δράσης .

Η αδυναμία του τροϊκανού μπλόκ να εξασφαλίσει 180 βουλευτές έως την τρίτη ψηφοφορία στη Βουλή, η διάλυση της συγκυβέρνησης  και η εκλογική διαδικασία , μπορεί με προϋποθέσεις να ανοίξουν  μια καινούργια πορεία για τη χώρα και το λαό της.

Μια πορεία  χωρίς Τρόϊκα και μνημόνια, με κυβέρνηση της Αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ, με ένα ισχυρό μεταβατικό πρόγραμμα με προοδευτικούς ριζοσπαστικούς ορίζοντες, στηριγμένη σε ένα ισχυρό μαζικό λαϊκό κίνημα, με αποφασιστικότητα και ικανότητα να εφαρμόσει  το  πρόγραμμα αυτό ως το τέλος.

 

* ο Χρήστος Παπαδόπουλος είναι πολιτικός μηχανικός μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ