Χειμωνιάτικες οι στιγμές του Νοέμβρη, που αποχώρησε κι αυτός από το ημερολόγιο του ’14. Μήνας της απόλυτης ησυχίας, άλλαξε εντελώς τα πάντα στο νησί. Οι λίγες ώρες της μέρας τελειώνουν γρήγορα.

Ώσπου να φας πρωινό ετοιμάζεις το δείπνο. Κι εκεί που έξω είναι μέρα ξαφνικά σκοτεινιάζει. Η ώρα είναι ακόμα τεσσεράμισι…

Τα γυμνά δέντρα και τα πεσμένα φύλλα, τα άδεια τραπεζάκια, ο βρεγμένος τόπος, ο αχνός της θάλασσας και τα κλειστά παραθυρόφυλλα δεν σε αφήνουν να παρασυρθείς από την  παράξενη ζέστη της εποχής.Ο χειμώνας είναι εδώ!

Ελάχιστη και η κίνηση, με τα πρωινά και τα απογεύματα να γίνεται η κυκλοφορία λίγο πιο έντονη.

Οι νοικοκυρές γεμίζουν τους δρόμους κάνοντας τα καθημερινά τους ψώνια. Λίγη κουβεντούλα στο δρόμο, κάνα κουτσομπολιό, κι έπειτα μαγείρεμα.

Φαγητό μάζεμα κι ή ώρα πέρασε. Εφτασε απόγευμα σχεδόν. Ελιές λιγοστές φέτος κι ο ελεύθερος χρόνος αρκετός για πλέξιμο, για λάχανα και για έργα στη τηλεόραση μέχρι να σουρουπώσει.

Οι νεότερες και κυρίως αυτές που δούλευαν το καλοκαίρι απολαμβάνουν το καφεδάκι τους τα σαββατοκύριακα όταν το επιτρέπει ο καιρός και τα διαβάσματα των παιδιών. Λίγο Face book κάνα σήριαλ , περπάτημα και κάνα ποτάκι που και που.

Οι άντρες  πιάνουν τα καφενεία για τον πρωινό τους καφέ κι αργότερα προς το κολατσό για το ουζάκι τους. Μετά φαγητό και μεσημεριανό «μπούρμπουλο». Από τις πέντε και μετά για τους περισσότερους αρχίζει η έξοδος του καλαμαριού.

Η εποχή είναι κατάλληλη και οι επίδοξοι καλαμαράδες στα όπλα.  Οι βάρκες φεύγουν όλες μαζί από το λιμάνι και στο συναπάντημα της επιστροφής  οι διάλογοι μεταξύ τους μαρτυρούν περιέργεια ζήλια και ψέμα αφού κανείς δεν αποκαλύπτει στον άλλον την αλήθεια για την ψαριά, το πόστο και την επιτυχία της εξόρμησης.

-Έβγαλες τίποτα;

-Μπα δεν τούδα με το μάτι μου, εσύ;

–Εγώ έβγαλα κάνα δυό.( Άμα πει έτσι σίγουρα έβγαλε  παραπάνω αλλά δεν το λέει. )

–Μεγάλα; (Εδώ οι απαντήσεις εξαρτώνται από το αν ο άλλος θέλει να κάνει επίδειξη, ή αν θέλει να το κρύψει για να αποφύγει την επόμενη ερώτηση)

–Που πήγες; ( Εδώ σχεδόν ποτέ δεν λέει την αλήθεια. Οι λάμπες όμως μαρτυρούν το πόστο, έτσι αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι πέρασε κι από κει.)

Γύρω στις εννιά το βράδυ η επιστροφή έχει ολοκληρωθεί και κάπου εκεί καληνυχτίζουν κι οι υπόλοιποι κυκλοφορούντες.

Εκτός βέβαια από τις μέρες των αγώνων όπου εκεί η νύχτα μεγαλώνει και απλώνει και αναταράζεται…

Η νεολαία τώρα έχει φροντίσει να μικραίνει τις μέρες περισσότερο. Η πλειοψηφία των νέων που τους έχει βρει ο Νοέμβρης στο νησί ξυπνάει μετά τις 11 το πρωί. Ακολουθεί καφεδάκι, μεσημεριανό-απογευματινό γεύμα, και κάποιο χόμπι για να περνάει η μέρα. Πολλοί είναι αυτοί που ακολουθούν τους μεγαλύτερους στην θάλασσα. Παραγάδια, δίχτυα καλαμάρια ή ψάρεμα απέξω. Εποχή ξεκούρασης αλλά και βαρεμάρας για αυτούς ο χειμώνας στο νησί, αφού όλοι σχεδόν το καλοκαίρι δουλεύουν. Και είναι εκείνοι που κλείνουν τελευταίοι τη νύχτα.

Τα παιδιά τις καθημερινές βρίσκονται στο σχολείο όπου  έχουν αρχίσει τα διαγωνίσματα. Τα σαββατοκύριακα μόνο αντιλαμβάνεσαι την παρουσία τους στα γήπεδα , στις πλατείες τα μικρότερα, καμιά σοκολάτα τα μεγαλύτερα.

Οι μικροί καλλιτέχνες τώρα συνεχίζουν την μουσική τους εκπαίδευση στο τμήμα μουσικής του δήμου που ξεκίνησε την λειτουργία του για δεύτερη χρονιά.

Τα μεσημέρια το νησί είναι τόσο ήσυχα … Άδειοι σχεδόν οι δρόμοι, απόλυτη ησυχία . Τόση που κάθε ξένος ήχος καταντάει ενοχλητικός.  Το γυναικείο τακούνι για παράδειγμα στο πλακόστρωτο που αντιβοά σε όλη τη γειτονιά  σε κάνει να νοιώθεις τόσο άσχημα που αναγκάζεσαι να πατάς στις μύτες και να σκέφτεσαι τον τσαγκάρη σου. Κι ενώ διασχίζεις το δρόμο και κοιτάς αριστερά και δεξιά κι αναρωτιέσαι « που πήγαν όλοι;» ξεπετάγεται καμιά περίεργη γριούλα που βγήκε να δεί ποια είναι εκείνη με τα τακούνια.

Αφού καλύψει την περιέργειά της  αναγκαστικά σταματάς  κι ανταλλάσεις χαιρετισμό ανάλογα την ώρα. Μπορεί να υποστείς και μια μικρή εξομολόγηση για χάρη της ενημέρωσης της  και μέσα σου αναθεματίζεις τη στιγμή που έβαλες τούτο το παπούτσι.

Εξαίρεση αποτελούν κάποια σαββατοκύριακα όπου δεχόμαστε επισκέψεις από τον κόσμο της πόλης. Είτε για καλό είτε για κακό είτε για δουλειά, κάθε βδομάδα αυξανόμαστε λίγο αριθμητικά μες το χειμώνα.

Κι ο χειμώνας δεν είναι μόνο εικόνες αλλά και γεύσεις, μυρωδιές που προσαρμόζουν τις αισθήσεις σου στην εποχή.

Αρκεί μια βόλτα στα σοκάκια για να ξέρεις ποιος έχει ανάψει τζάκι, ποιος ψήνει παλαμίδι, ποιος βράζει λάχανα!

Ένα πέρασμα με το αυτοκίνητο για να καταλάβεις ότι κάποιος ρογγίζει πριν δεις τον καπνό. Η απόλυτη ησυχία σου επιτρέπει να εισπνέεις την παραμικρή μυρωδιά.

Ακόμα και η φλούδα από το φρεσκοκομμένο πορτοκάλι από τον κήπο της γειτόνισσας για να  μυρίσεις τον χειμώνα.

Χειμώνα μυρίστηκε κι ο  τσοπάνης και είπε να απλώσει την μπουγάδα του αλλά δεν είχε μανταλάκια. Έτσι σαν πολυμήχανος πακιστανός άπλωσε στο χώμα τις φρεσκοπλυμένες του κάλτσες που μύριζαν έντονα μαλακτικό παρακαλώ… Χύμα στο δρόμο εκμεταλλεύτηκε τη στέγνια και τη θερμότητα του εδάφους αδιαφορώντας για τα σχόλια των περαστικών που στην αρχή πίστευαν ότι πρόκειται για σκουπίδια. Ο έξυπνος όμως αλλοδαπός δεν άφηνε περιθώρια παρεξήγησης αφού είχε ταιριάξει απόλυτα τα ζεύγη.

Με απόλυτο σεβασμό και σεμνότητα στην μνήμη των ηρώων του πολυτεχνείου γιορτάστηκε και φέτος η επέτειος από τους μαθητές των σχολείων μας με εορταστικές εκδηλώσεις  απαγγελίες ποιημάτων  και προβολές εικόνων της εποχής που ξύπνησαν μνήμες στους παλιότερους.

Στην μνήμη του ζεύγους Ροντογιάννη, παλιών δασκάλων που έζησαν και δίδαξαν για πολλά χρόνια στο νησί μας, και του εγγονού τους Αντώνη Καφούση  που έφυγε νωρίς από τη ζωή, φοιτητή του πολυτεχνείου, απονεμήθηκε και φέτος το ομώνυμο βραβείο που έχει θεσμοθετηθεί πλέον από πέρυσι. Η επιτυχούσα στην παιδαγωγική ακαδημία Ελλη  Κωστούλα μεγανησιώτισσα από την πλευρά της μητέρας της παρέλαβε το βραβείο από την οικογένεια Ροντογιάννη φανερά συγκινημένη.

Συγκίνηση προκάλεσε κι ο θάνατος της υπέρ αιωνόβιας γιαγιάς Λεύκης Αυγερινού που «έφυγε» ήσυχα από την ζωή στις αρχές του μήνα, στα 107 της χρόνια, κλείνοντας έναν μεγάλο και γεμάτο κύκλο ζωής.

Κύκλο που δυστυχώς δεν είχαν την ευλογία  να ολοκληρώσουν νεώτεροι άνθρωποι που έγραψαν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους αυτό το μήνα και γκρίζαραν πολλές από τις δικές μας.

Που βασανίστηκαν πόνεσαν πάλεψαν και τελικά έχασαν την μάχη, και άλλοι που ξαφνικά απλά έφυγαν….

Η ζωή όμως συνεχίζεται κι η ανάγκη για χαρά γίνεται επιτακτικότερη βλέποντας όλα αυτά να συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι οι γυναίκες  του συλλόγου «Ηλακάτη» δραπέτευσαν για λίγο από την καθημερινότητα και επισκέφτηκαν  γυναικείο σύλλογο στο Μεσολόγγι. Μάζεψαν λίγες στιγμές χαλάρωσης ενημέρωσης και …διασκέδασης και επέστρεψαν .

Και στιγμές χαράς ευτυχώς είχαμε μέσα στο μήνα, με ένα γάμο, μια βάφτιση, έναν αρραβώνα και μια γέννηση.

Ο Νίκος  Μάντζαρης και  Μάρθα παντρεύτηκαν με θρησκευτικό μια μέρα πριν ο  συνδιαχειριστής μας Γιώργος Κατοπώδης «Ψαράς», βαφτίσει τον γιό του. Το όνομα του μικρού Ευστράτιος. Και λίγο πριν από αυτά η Σία και ο Γιώργος Πολίτης έφεραν στον κόσμο το τέταρτο παιδί τους, ένα αγοράκι. Ευτυχώς που είσαι κι εσύ Σία μου και φροντίζεις για το μέλλον του σχολείου.

Από την άλλη, η Λαμπρινή και ο Αντώνης  ξεκίνησαν τον κύκλο της κοινής τους ζωής με αρραβώνα. Έχουμε και εγκυμοσύνες σε εξέλιξη, που δεν αποκαλύπτουμε όμως για λόγους … σιγουριάς.

Από εμάς τις καλύτερες ευχές για όλους.

Ευχές και στους εορταζόμενους του Νοέμβρη. Στον Άγγελο το Μιχάλη και την Αγγελική. Στον Φίλιππο, τις Μαρίες τις ανύπαντρες και στις Κατερίνες. Και τέλος  στους Αντρέηδες και Ανδριάνες. Χρόνια πολλά σε όλους…. Και εμείς στο νησί ειδικά τις Μαρίες τις τιμήσαμε όπως επιβάλει το έθιμο και φτιάξαμε τα μπουρμπουρέλια μας. Εντάξει … για να είμαι ειλικρινής οι περισσότεροι απλά τα φάγαμε …δεν κατέχουμε όλοι την τέχνη, αν και δεν είναι δύσκολο να ανακατέψεις όλα τα όσπρια μαζί και να τα μαγειρέψεις. Αρκεί να μην είναι κάκοψα…

Εγώ  πάλι, καθάρισα το τηνόπουλο, το έπλυνα το ετοίμασα για ψήσιμο, με το σκορδάκι του στην κοιλιά και τη ράχη για νοστιμιά και το έψησα στα κάρβουνα. Μικρό το ψαράκι, ατομική σχεδόν η μερίδα, το σέρβιρα στον άντρα του σπιτιού που αφού έφτασε στο κόκαλο είδε έκπληκτος ότι το ψάρι είχε δύο σπονδυλικές στήλες που ξεκινούσαν από την ουρά και οι δύο. Το φαινόμενο μας προβλημάτισε και το γεγονός θεωρήθηκε σημαδιακό. Έτσι αφού πλύναμε και φωτογραφήσαμε το κόκαλο το… πετάξαμε. Οι ειδικοί  που το είδαν είπαν ότι πρόκειται για εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο και κακώς δεν το στείλαμε για έρευνα.  Όμως ποιός έκανε καλά τον άνθρωπο που μόλις είχε φάει ένα «τέρας» και μονολογούσε με ανησυχία «ο γαμώτο μου…τι έφαγα … πετάξτε το να μη το βλέπω»;;;;

Υπήρχε και η πρόταση το κόκαλο να μπει στον τοίχο του σαλονιού σαν έκθεμα αλλά δεν ήταν η επικρατέστερη. Τι να πω…φύση είναι αυτή, ότι θέλει κάνει…

Κι ο Νοέμβρης τελειώνει κι αυτός, ζεστός ακόμα και λίγο υγρός αφήνοντας πίσω του χριστουγεννιάτικη διάθεση. Τα πρώτα δέντρα  στολίστηκαν κι άναψαν τα λαμπάκια τους. Η διάθεση μας  γίνεται γιορτινή σιγά-σιγά και ο Δεκέμβρης με το εορτολόγιο του μας προετοιμάζει για πολλές επισκέψεις, γλυκά, δώρα και … έξοδα.

Κατεβάστε κι εσείς τις κούτες με τις μπάλες και τα δέντρα από το πατάρι και τις αποθήκες, δοκιμάστε τα φωτάκια, κι αρχίστε σιγά σιγά το στόλισμα. Τα χρώματα και το φως που θα απλωθούν στο χώρο θα μεταμορφώσουν αμέσως την διαθεσή σας.

Και  εγώ υποσχέθηκα στην φίλη μου που βασανίζεται από σκέψεις και μπερδεμένα συναισθήματα, να της αφιερώσω το τραγούδι του μήνα και την παρακάτω φωτογραφία, και να της πω ότι μερικές φορές τα όνειρα ομορφαίνουν και κάνουν πιο ανεκτή και την πραγματικότητα μας. Σε περιμένω στο νησί τα χριστούγεννα να παίξουμε » κρεμάλα »

Με  όμορφα όνειρα λοιπόν  αισιοδοξία  και θετική σκέψη ας υποδεχτούμε τον Δεκέμβρη κι ας αφήσουμε πίσω μας όλες τις δύσκολες στιγμές.

Κι ας είναι οι επόμενες που θα μοιραστούμε μόνο  χαρούμενες.

Ας αποχαιρετήσουμε έτσι τον χρόνο που φεύγει. Γλυκά και γιορτινά!

Μέχρι να τα ξαναπούμε … να είμαστε όλοι καλά.

Από Μεγανήσι …καλό βράδυ!