Το παρακάτω (γνωστό, αλλά πάντα επίκαιρο) ποίημα του Τούρκου ποιητή και αγωνιστή Αζίζ Νεσίν, και τις σκέψεις του ίδιου γι’ αυτό, μας έστειλε για δημοσίευση ο Χρήστος Πολίτης. Τον ευχαριστούμε.
Γιατί άραγε δεν ακούμε αυτή την ……ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ …ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ παρ΄ολα αυτά τα τρομακτικά που συμβαίνουν γύρω μας; Γιατι όλοι σωπαίνουν, όταν εμείς που παρατηρούμε τα τεκταινόμενα θα περιμέναμε όλοι να έχουν γνώμη και να την εκφράζουν μαχητικά; Αν και για να πω την αμαρτία μου ,δεν τα πάω και πολύ καλά με την ποίηση,ι δίως την μοντέρνα.(Σιγά μην έχω καιρό η διάθεση να σπαταλήσω χρόνο και να κάνω ατέλειωτες αναλύσεις για να βρώ τι θέλει να πεί κατα βάθος ο Ποιητής που τις πιο πολλές φορές ουσιαστικά δεν λέει απολύτως τίποτα) Προτιμώ τους σταράτους ,γεμάτους διαύγεια,κατι σαν γάργαρο νερό στίχους του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Παλαμά ακόμα και (γιατι όχι;) του Βαλαωρίτη -οχι βέβαια του Νάνου. Να λοιπόν και μερικοί στίχοι απο εναν όχι ποιητή, αλλά δημοσιογράφο (Τούρκο στην καταγωγή) που ίσως απαντούν στο παραπάνω ερώτημα.

Αζίζ Νεσίν: Σώπα! Μη μιλάς!
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί –
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μού ‘λεγαν: «σώπα».
Στο σχολείο μού ‘κρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μού ‘λεγαν: «εσένα τι σε νοιάζει; σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι
που ερωτεύτηκα και μού ‘λεγε:
«κοίτα, μην πεις τίποτα, και…σώπα!»
Κόψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια –
«τι σε νοιάζει, μού ‘λεγαν,
θα βρεις το μπελά σου – τσιμουδιά, σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, και σώπα».

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ‘μαθα να σωπαίνουν.
Η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που της έλεγε «σώπα».
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή –
μας ένωνε όμως το «σώπα».

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτή, το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέταχ ‘την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα ‘χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με ‘σας».

Αχ, πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς –
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις –
κόψε τη γλώσσα σου.
Για να ‘σαι τουλάχιστον σωστός –
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ’ έναν φθόγγο
μ’ έναν ψίθυρο μ’ ένα τραύλισμα με μια κραυγή
που θα μου λέει: Μ Ι Λ Α !

ΧΡΗΣΤΟΣ Κ.ΠΟΛΙΤΗΣ