Όταν η μεγάλη ντίβα όλων των αιώνων Μαρία Κάλλας, θέλησε να τραγουδήσει σ’ εκείνο το ασήμαντο πατάρι, της άλλο τόσο ασήμαντης πλατειούλας, της μικρής επαρχιώτικης και ολιγοσήμαντης Λευκάδας…

Λευκάδα,καλοκαίρι 1964

«… Το αποκορύφωμα αυτών των Γιορτών ήταν το βράδυ που είχε έρθει ως προσκαλεσμένη, εκ μέρους του Νομάρχη κ. Ανδρέα Στεργιάκη, μαζί με τον Αριστοτέλη Ωνάση, η μεγάλη ντίβα, η Μαρία Κάλλας. Και η πιο τολμηρή φαντασία δεν θα μπορούσε να συλλάβει μια τέτοιας φύσης και έκτασης έκπληξη!

Τόσο πολύ ενθουσίασαν τη Μαρία οι λαϊκές εκδηλώσεις, οι επευφημίες και τα χειροκροτήματα του κόσμου, που είχε κατακλύσει την πλατεία και τα γύρω μπαλκόνια, για το συγκρότημα της Γιουγκοσλαβίας με πρώτο χορευτή τον περίφημο Μπέλι, ώστε με μεγάλο ενθουσιασμό δέχτηκε τη θερμή παράκληση του Νομάρχη να τραγουδήσει. Έτσι έγινε εκείνο που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Η μεγάλη ντίβα θα τραγουδούσε μπροστά στο κοινό της Λευκάδας!

Φωνάζει τον πρόεδρο της επιτροπής, που ήταν ο Μήτσος Φατούρος. «Φέρτε ένα πιάνο και έναν οποιοδήποτε πιανίστα», λέει. Το πιάνο βρέθηκε αμέσως. Ποιο πιάνο; Το πιάνο του «Ορφέα». Αμέσως μεταφέρθηκε στα χέρια από τα γραφεία του Ομίλου (απόσταση περί τα 80 μ.) και ο Κυριάκος Σφέτσας, μαθητής τότε του Εθνικού Ωδείου Λευκάδας, ανέλαβε να συνοδεύσει την Κάλλας.

Ανεβαίνοντας στο πατάρι η περίφημη πριμαντόνα έκανε τους Λευκαδίτες και τους ξένους να παραληρούν. Δίνοντας οδηγίες στον Σφέτσα, άρχισε να τραγουδάει άριες από τις όπερες Τόσκα, Νόρμα, Κάρμεν και δεν ξέρω ποιες άλλες που δεν θυμάμαι. Η πλατεία σειόταν από τα χειροκροτήματα και τις φωνές. «Μπράβο! Κάλλας! Κάλλας! Μπράβο!» και η Μαρία σκόρπιζε από το πατάρι φιλιά με τα δυο της χέρια κατασυγκινημένη.

Ένας επαγγελματίας της πλατείας, ο Πέτρος Μάλφας, είχε ένα καναρίνι στο κλουβί που το φύλαγε και το περιποιούνταν σαν τα μάτια του. Το ξεκρεμάει και το πηγαίνει και τ’ αφήνει μπρος στα πόδια της. «Αυτό, αντί για λουλούδια», της λέει. Η Κάλλας το παίρνει συγκινημένη και ψιθυρίζει: «Το καλύτερο δώρο που έχω πάρει ποτέ. Σ’ ευχαριστώ»…»

«Αυτή η μεγάλη ντίβα όλων των αιώνων να θελήσει να τραγουδήσει σ’ εκείνο το ασήμαντο πατάρι της άλλο τόσο ασήμαντης πλατειούλας της μικρής επαρχιώτικης και ολιγοσήμαντης Λευκάδας. Έδειξε στους Λευκαδίτες την πραγματική κάστα της…»*

* «Ορφέας Λευκάδας 1937 – 1988» Γεράσιμου Φιλ. Περδικάρη

(Πηγή: Άρωμα Λευκάδας)