Οι προαναγγελθέντες θάνατοι έγιναν ξαφνικοί

Κοιτάζοντας πίσω, όχι πολύ μακριά, διακρίνουμε το δρόμο που διανύσαμε από την αρχή της επίσημης κρίσης ως εδώ, να είναι σπαρμένος με πτώματα συνειδήσεων, φορέων, κλάδων, αξιοπρεπειών, ηθών και  ψυχών.

Κοινωνικές ομάδες στοχοποιούνται και ενοχοποιούνται, απαξιώνονται με θαυμαστή κυνικότητα και σφραγίζονται με την ανεξίτηλη στάμπα του μελλοθάνατου, την οποία καταδικάζονται να βλέπουν καθημερινά μέχρι τη μοιραία τελική τους πτώση.

Οι πολίτες, με την ψευδαίσθηση ότι κάθε περίπτωση είναι μεμονωμένη και όχι μέρος ενός προκαθορισμένου σχεδίου συρρίκνωσης κάθε εργασιακού δικαιώματος, ως δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και μάλιστα του κακώς εφαρμοζόμενου από τους παγκοσμίως ισχυρούς, εμφανίζουν σημάδια παραίτησης από κάθε πράξη αντίστασης, σα να δέχονται νομοτελειακά ότι τίποτα δε μπορεί ν’ αλλάξει.

Η αρχική έκπληξη των πρώτων χρόνων της κρίσης, έδωσε τη θέση της στην απάθεια και την αφασία, ενίοτε στη χαιρεκακία και την ανθρωποφαγική διάθεση. Σε περιόδους ανέχειας, φτώχιας και δυστυχίας, τα χαμηλά στρώματα της οικονομικοκοινωνικής πυραμίδας έχουνε την τάση να αλληλοεξοντώνονται με οδυνηρές συνέπειες για όλους τους συν- ερέτες του οικονομικού παγκοσμιοποιημένου κάτεργου.

Ο κατ’ επίφαση σοσιαλισμός που επικράτησε στη χώρα κατά τα προηγούμενα χρόνια, αντί να αντλήσει την ισχύ του από τα αληθινά προνόμια της βάσης που υποτίθεται πως θα θεμελίωνε, έχτισε την όποια παροδική του δύναμη πάνω στην κινούμενη άμμο της αδιαφάνειας, της υποκρισίας, της αναξιοκρατίας και του κομματισμού. Διέφθειρε κάθε έννοια δικαίου και δηλητηρίασε καθετί υγιές που είχε απομείνει στην κρατική μηχανή. Αναγόρευσε την καπατσοσύνη σε επιστήμη και απαξίωσε με συνοπτικές διαδικασίες την αξιοσύνη και την αποδεδειγμένη ικανότητα, αναδεικνύοντας σε προσόν την αγραμματοσύνη, την αδιακρισία και την κουτοπονηριά. Το κράτος των επιδοτήσεων και της ρεμούλας, σε ευθεία σύνδεση με τα επιχειρηματικά εφήμερα συμφέροντα των βαρόνων της αρπαχτής, υποθήκευσε το μέλλον των επόμενων γενεών και έδωσε άλλοθι στους σημερινούς υποτακτικούς της τρόικας, να επικαλούνται το πολυθρύλητο «παραλάβαμε καμένη γη» ενόσω πριονίζουν με ολοένα εντεινόμενο ρυθμό τα πόδια της ήδη κουτσουρεμένης μας αξιοπρέπειας.

Κάθε μέρα που περνάει, άλλος ένας κλάδος βρίσκεται στο καναβάτσο, χωρίς καλά καλά να έχει συνειδητοποιήσει τί πραγματικά του συνέβη. Ο ξαφνικός θάνατος, φαίνεται εσχάτως να έχει υιοθετηθεί ως αποτελεσματικότερη τακτική από τον προαναγγελθέντα, μιας και οι εμπνευστές ή καταστροφείς του κοινωνικού ιστού, έμαθαν πλέον καλύτερα να πλειοδοτούν σε κυνικότητα, προκειμένου να αποσπάσουν τα εύσημα από τα υπερκείμενα κεφάλια που εκπροσωπούν το κεφάλαιο και τους διαχειριστές του.

Όσο λοιπόν αποφεύγουμε να βλέπουμε το ζήτημα σφαιρικά και αναλωνόμαστε σε απόπειρες διάσωσης του δικού μας κεφαλιού και μόνο, είναι μαθηματικά βέβαιο πως δε θα αργήσει η μέρα που θα το ψάχνουμε πάνω στους ώμους μας, δίνοντας προσωρινή ικανοποίηση σε κάποιον που βράζει στο ίδιο καζάνι μ’ εμάς και που αγνοεί ότι και το δικό του τέλος δεν πρόκειται ν’ αργήσει…