Γράφει ο Νίκος Κονιδάρης   

 ΤΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΦΕΡΝΟΥΝ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

    Η Ελλάδα  υποφέρει, συγκλονίζεται από την πολύχρονη κρίση. Όλα έχουν ανατραπεί, τίποτε δεν είναι το ίδιο με το χτες, το μέλλον σκοτεινό.

Οι δημόσιες  και ιδιωτικές συζητήσεις μας περιστρέφονται  γύρω από την κρίση και κυριαρχούνται από ένα νέο λεξιλόγιο όπως μνημόνιο, τρόικα, περικοπές, πρωτογενές πλεόνασμα και από τα πρωτοφανή σε έκταση περιστατικά όπως απολύσεις, ανεργία, μίζες, καταχρήσεις, εξοπλιστικά, ανακρίσεις, προφυλακίσεις και άλλα πολλά. Όλα, ένας απίθανος πολτός που κοντεύει να μας πνίξει.

Το πολιτικό σύστημα, που φέρει την κύρια ευθύνη για την κατάντια της χώρας, διαχωρίστηκε σε πολιτικούς, του παλιού συστήματος, που προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν και τους άλλους, που επαγγέλλονται το καινούργιο, ενώ στην πραγματικότητα υπόσχονται την αναπαλαίωση του συστήματος που χρεοκόπησε.  Αλληλοκατηγορούνται μιλώντας είτε για ανάκαμψη και success story είτε για ξεπούλημα, λακέδες, προδότες, ένας απίθανος διχασμός. Καμία αυτοκριτική και ανάληψη ευθύνης, καμία σύγκλιση στα αυτονόητα.  Είναι κατώτεροι των προσδοκιών  μας.

Ήρθε όμως ο χρόνος, παραμονές Δημοτικών εκλογών, να συζητήσουμε στο νησί για Δημοτικές παρατάξεις, υποψήφιους Δήμαρχους, ωραιοποιημένους απολογισμούς και ονειρικά προγράμματα δράσης. Διάχυτη είναι η αίσθηση  ότι, εδώ και τρεισήμισι  χρόνια τίποτα  δεν άλλαξε, τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες παρατάξεις, η ίδια ξύλινη γλώσσα  και τα ίδια άλυτα προβλήματα.

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να εκφραστεί θετικά ή αρνητικά αλλά και να αναλάβει όση ευθύνη του αναλογεί. Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές και μπορούν να ενταχθούν σ’ ένα δημιουργικό διάλογο.

To κείμενο αυτό προσδοκά να δώσει ένα περίγραμμα των προβλημάτων του νησιού και το πως αυτά σχετίζονται με την πολιτική που άσκησαν οι  Δημοτικές αρχές. Είναι ένα κείμενο που απευθύνεται σ’ όσους προβληματίζονται με όσα συμβαίνουν στο νησί και θέλουν να διατυπώσουν τις θέσεις τους ή την αντίθεσή τους.

Ιστορικά έρχεται στην μνήμη μας ο Λάμπρος Δάγλας, ο Κοινοτάρχης με την διακριτή κομματική τοποθέτηση, που διακρίθηκε για τον ενωτικό χαρακτήρα της πολιτικής που άσκησε, αλλά και για την προσπάθεια  να βελτιώσει τις  συνθήκες  διαβίωσης στο νησί,  χωρίς διαχωρισμούς και εύνοιες και μάλιστα σε καιρούς χαλεπούς. Η μνήμη του παραμένει αγαθή.

Έκτοτε    στα Δημοτικά δρώμενα κυριάρχησε ο κομματισμός, η ευνοιοκρατία, η αδιαφάνεια, η ρουσφετολογία και η αυθαιρεσία. Η κομματική αντιπαλότητα και η παθολογία της κεντρικής πολιτικής σκηνής μεταφέρθηκαν στο νησί. Τα κόμματα και η  νομενκλατούρα της Λευκάδας υπαγόρευσαν  σημαντικές αποφάσεις και επιλογές  που τους προσπόριζαν οφέλη. Η συμμετοχή σε μια Δημοτική παράταξη ήταν για πολλούς συμμετοχή στην νομή της εξουσίας, ήταν αποτέλεσμα συμβιβασμού και εξυπηρέτησης συμφερόντων. Είδαμε απίθανες συμπράξεις, συνεργασίες, μεταγραφές,  ενώ διάφοροι, “αλεξιπτωτιστές” και “επισκέπτες” προσήλθαν να σώσουν τον τόπο.

Η ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση επιμερίζεται σε όλους μας, ανεξαιρέτως. Η μερίδα του λέοντος χρεώνεται σ’ όσους άσκησαν  την εξουσία  και το υπόλοιπο σ’ όσους παθητικά την ανεχτήκαμε και μάλιστα την επικυρώσαμε με την ψήφο μας.

Το νησί  μας είναι προικισμένο με φυσικά θέλγητρα που προσελκύουν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και επισκεπτών από όλο τον κόσμο.  Οι περισσότεροι των επισκεπτών  υψηλού εισοδήματος περιορίζονται να περιδιαβαίνουν το νησί απολαμβάνοντας την φύση και την θάλασσα του, αδαπάνως και αποφεύγουν να αποβιβασθούν και να ξοδέψουν. Τα αίτια είναι οι κακές ή ανύπαρκτες υποδομές, η έλλειψη αισθητικής του δομημένου περιβάλλοντος, η εξαφάνιση του  παραδοσιακού και η χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών. Με μία λέξη το νησί πουλιέται φτηνά σε σχέση με την αξία του, η οποία και μειώνεται.

Τα προβλήματα του νησιού αποτελούν άσκηση για δυνατούς λύτες. Από ένα μακρύ κατάλογο ας απαριθμήσουμε τα κατά την άποψή μας κρίσιμα για το μέλλον του.

1. Το Μεγανήσι ακολουθεί μία πορεία μονόπλευρης, τουριστικής, ανάπτυξης η οποία ωφελεί ορισμένους επαγγελματίες καθώς και τους ντόπιους και ξένους σπεκουλαδόρους, αλλά βλάπτει, πολλούς άλλους και το φυσικό περιβάλλον του. Ποντάραμε όλα τα λεφτά στο χρηματιστήριο του τουρισμού και αρκούν μία-δύο κακές  σαιζόν ή κάποιος απατεώνας πράκτορας για να πάρουμε την κάτω βόλτα. Μία υπεύθυνη Δημοτική Αρχή θα ασκήσει πολιτική αποτροπής αυτής της μονομέριας.

2. Το νησί στερείται  στρατηγικού σχεδίου ανάπτυξης. Δεν έχει πυξίδα δεν έχει μπούσουλα. Το  ΣΧΟΑΠ σέρνεται πολλά χρόνια τώρα και βγαίνει στην επιφάνεια μόνο για λόγους επικοινωνιακούς. Έτσι ο καθένας μας “πράττει κατά βούληση”.  Είναι  ανάγκη να θεσμοθετηθεί ένα  σχέδιο ανάπτυξης που θα χωροθετήσει την γη, θα οριοθετήσει τις δραστηριότητες των πολιτών και θα προστατεύσει το φυσικό περιβάλλον του νησιού. Κάτι τέτοιο απαιτεί πολιτικό θάρρος, πρωτοβουλίες, ενημέρωση, διάλογο  και συστράτευση του   επιστημονικού και παραγωγικού δυναμικού του νησιού.

3. Σύμφωνα με τις διατάξεις του Καλλικράτη, ο Δήμος Μεγανησίου δεν διαθέτει  “διαχειριστική επάρκεια” δηλ. στελεχιακό δυναμικό που να εκπονεί και επιβλέπει αναπτυξιακά προγράμματα, χρηματοδοτούμενα από κοινοτικά και εθνικά κονδύλια. Είναι υποχρεωμένος να απευθύνεται στον όμορο Δήμο Λευκάδας  και να του ζητεί να αναλάβει όλη αυτή την διαχείριση. Το Δημ. Συμβούλιο του Δήμου Λευκάδας και οι υπηρεσίες του αποφασίζουν, εγκρίνουν, απορρίπτουν για λογαριασμό μας. Ο Δήμος Μεγανησίου περιορίζεται σε παθητικό ρόλο και μέχρι σήμερα δεν επιδίωξε να αποκτήσει επάρκεια με πρόσχημα τις διατάξεις του Καλλικράτη και το κόστος της.   Η πράξη  έδειξε ότι ο Δήμος Λευκάδας και οι υπηρεσίες του ενεργούν και για ίδιο όφελος. Δείγμα της πολιτικής που ασκείται αποτελούν τα έργα στα τρία λιμάνια του νησιού, το πώς δηλ.  σχεδιάστηκαν  και πως  εκτελέστηκαν,  αλλά και ο δρόμος προς  στο Κεφάλι  και η αυτόκλητη  εμπλοκή του στην αγορά  του Σκορπιού.  Τελευταίο θύμα αποτελεί  το “μικροέργο” του ιατρείου  που αναγγέλθηκε πριν πολλά χρόνια και έκτοτε έμπλεξε, χωρίς υποστήριξη, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πότε θα αρχίσει η κατασκευή του και πότε θα λειτουργήσει.

Η Δημοτική  Αρχή δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να καταλάβει ότι,  η δαπάνη που απαιτείται προκειμένου να αποκτήσει  “διαχειριστική επάρκεια,” θα είναι μικρή μπροστά στην ζημιά που προκαλεί η διαχείριση που ασκεί για λογαριασμό του ο Δήμος Λευκάδας δηλ. από τις λάθος επιλογές του, τις ευκαιρίες που χάθηκαν, τις κακοτεχνίες και τις καθυστερήσεις των έργων.

Αν δεν θέλουμε να είμαστε υποχείρια της Λευκάδας και αν θέλουμε να έχουμε τις δικές μας επιλογές ανάπτυξης πρέπει ο Δήμος να έχει την μέγιστη δυνατή επάρκεια.

4.Διάφορα έργα υποδομής έχουν γίνει στο νησί και πολλά υπολείπονται να γίνουν.     Τα έργα υποδομής που έγιναν είναι προβληματικά, πάσχουν και σχεδιαστικά και κατασκευαστικά, όπως η ύδρευση  που  ελέγχεται από την Λευκάδα, το οδικό                                                                                                                                            δίκτυο, που ανοίχτηκε χωρίς μελέτη, απλά μας βόλεψε και τα λιμάνια με πρώτο του                                                                                                  Βαθιού που αλλιώς  ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε.

Υπάρχουν και  έργα υποδομής ημιτελή και εγκαταλειμμένα,  όπως το κουφάρι του Δημαρχείου, δείγμα μιας  κακόγουστης  Αρχιτεκτονικής με άγνωστη την τύχη του, αλλά και ο περιφερειακός  δρόμος που θυμίζει το γεφύρι της  Άρτας.

Από τα υπολειπόμενα να γίνουν, καίριας  σημασίας, είναι τα έργα που αφορούν τα απόβλητα. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από τις Δημοτικές αρχές το έργο του βιολογικού καθαρισμού των λυμάτων, ένα έργο πρωταρχικής σημασίας και προαπαιτούμενο για την ανάπτυξη του τόπου αποτελεί  “παράδειγμα προς αποφυγήν”.  Τα τελευταία 20 χρόνια (!!) δεν εκμεταλλευθήκαμε τις ευκαιρίες  ώστε  σήμερα  να λειτουργεί και είναι άγνωστο αν θα γίνει και πότε.

Αυτά όλα έγιναν γιατί οι Δημοτικές αρχές δεν είχαν την πολιτική βούληση και το σθένος να προτάξουν το συμφέρον του τόπου απέναντι στα μικροσυμφέροντά μας και άσκησαν μικροπολιτική.

5. Το περιβάλλον του νησιού, φυσικό και οικιστικό, δεν προστατεύτηκε δεν αναδείχτηκε, αντίθετα, στο όνομα της ανάπτυξης, υπέστη αλλεπάλληλα πλήγματα.

Ένας τόπος φυσικής ομορφιάς όπως το νησί μας για να είναι ελκυστικός  έχει δύο δρόμους. Ο ένας βασίζεται στην ανάδειξη της φυσικής του ομορφιάς  και της  αυθεντικής  αρχιτεκτονικής του ταυτότητα και ο άλλος στις πολυτελείς και αισθητικές κατασκευές. Και οι δύο απαιτούν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου.  Εμείς στο νησί κινηθήκαμε στην αντίθετη κατεύθυνση δηλ. του πλουτισμού πέρα από κανόνες και ευαισθησίες.

“Στολίσαμε” το νησί, ανοίγοντας νταμάρια, που χάσκουν, και χωματερές, ρίχνοντας τα λύματα στην θάλασσα, μπαζώνοντας την θάλασσα, καταπατώντας τον γιαλό με πρώτο και καλλίτερο τον Δήμο και ανοίγοντας δρόμους όπου μας βόλευε, χωρίς μελέτη, χωρίς άδεια, όπως χαρακτηριστικά έγινε στο Κεφάλι όπου το πανέμορφο βουνό μοιάζει, τώρα πια, σαν “σφαγμένο”. Το κατόρθωμα αυτό το χρωστάμε στα  “σαΐνια” που ήρθαν, όταν μυρίστηκαν  ψητό και αφού παραμύθιασαν και δικούς μας ανθρώπους, τάζοντας μεγαλεία και γκλαμουριές και αφού εξασφάλισαν την βοήθεια της Λευκάδας, που τους έδωσε παράνομη άδεια, αλλά και την ανοχή του Δήμου που αντέδρασε καθυστερημένα, προσπάθησαν να προσελκύσουν αφελείς, ευτυχώς τους πήρανε χαμπάρι και τους  ξαποστείλανε.

Η οικοδόμηση του νησιού αγνόησε την παραδοσιακή Αρχιτεκτονική του και ακολούθησε την νεότερη Ελληνική πατέντα της  “αυθαίρετης δόμησης”. Η έλλειψη αρχιτεκτονικής ταυτότητας, οι φτηνές ή ανύπαρκτες μελέτες των Μηχανικών της Λευκάδας, η Πολεοδομία της Λευκάδας που χορηγούσε αμφίβολης νομιμότητας άδειες, η αυθαιρεσία και η ανυπαρξία ελέγχου των κατασκευών και η ανοχή του Δήμου που οχυρώθηκε πίσω από την αναρμοδιότητά του, είχαν σαν αποτέλεσμα το νησί να παρουσιάζει αντιαισθητικό θέαμα που απωθεί τον επισκέπτη. Τα λίγα εξαιρετικά αρχιτεκτονικά κτίσματα Ελλήνων και ξένων που σεβάστηκαν το νησί  κατέδειξαν το χάσμα με την κακογουστιά και το κιτσαριό.

6. Το “έγκλημα” απέναντι στο περιβάλλον ολοκληρώθηκε στους οικισμούς του νησιού και είχε  σκοπό τον εύκολο και χωρίς αναστολές και ευαισθησίες πλουτισμό. Το Βαθύ, φορτώθηκε με τις αυθαίρετες κακάσχημες παράγκες που κατέλαβαν και έκρυψαν το παραλιακό μέτωπο και την πλατεία απαγορεύοντας έτσι τον περίπατο στους περιπατητές. Προσθέστε τα  “μοντέρνα” γεμάτα αυθαιρεσίες νέα κτίσματα, την ηχορύπανση των ανεξέλεγκτων τροχοφόρων και καταστημάτων, τον βούρκο στον οποίο μετατράπηκε η θάλασσα από τα λύματα, τους κάδους με τα ξέχειλα  σκουπίδια που εκτίθενται στο πρόσωπο της πλατείας, το μπέρδεμα του τουριστικού καταφυγίου, που ονομάσαμε μαρίνα, με το Ferry-boat και το κομφούζιο που επικρατεί, όταν αυτό καταπλέει, για να συμπληρωθεί η εικόνα που έχει, για το Βαθύ, ο επισκέπτης. Και όλα αυτά με τη ανοχή αν όχι την ευλογία του Δήμου.

Τα παραπάνω απαντούν στο ερώτημα γιατί ο ποιοτικός τουρισμός αποφεύγει να αποβιβασθεί στο νησί. Βέβαια τα “σαΐνια” της Λευκάδας φρόντισαν να γεμίσουν το  κενό κουβαλώντας στο νησί για βόλτα, όταν έχει  μαΐστρο και δεν μπορούν να τους πάνε κάπου αλλού, του φτωχούς και ξεζουμισμένους Βαλκάνιους τουρίστες που δεν αφήνουν δεκάρα εκτός από κανένα παγωτό ή γκαζόζα.  ‘Όλα τα άλλα τζάμπα και μένουμε εμείς να μαζεύουμε τα σκουπίδια τους.

7. Ο πρωτογενής τομέας παραγωγής στο νησί τείνει να εξαφανισθεί και αυτό αποτελεί πολύ μεγάλο σφάλμα.  Η γη μας έχει μόνο οικοπεδική αξία, τα ψαροκάικα μάς ενοχλούν, τα ζώα μάς βρωμίζουν,  προτιμάμε να πλένουμε πιάτα και να καθαρίζουμε καμπινέδες παρά να δουλέψουμε την γη, να μαζέψουμε λάδι και να το τυποποιήσουμε, να ψαρέψουμε, να θρέψουμε ζώα, να κεντήσουμε, να μαζέψουμε βότανα, να παστώσουμε ψάρια. Όλα αυτά είναι παρακατιανά πράγματα που ταιριάζουν στους κουτόφραγκους.

Είδατε καμιά Δημοτική αρχή να προσπαθεί, στην πράξη και όχι στα λόγια, να βοηθήσει, να ενημερώσει, να πάρει πρωτοβουλία για να περισωθεί ο τομέας αυτός;

Πέρα από τα παραπάνω προβλήματα που έχουν τοπικό χαρακτήρα υπάρχουν και τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα η φτώχεια, η ανεργία, η υγεία, η παιδεία η ανασφάλεια που κοντεύουν να τσακίσουν τον Ελληνικό λαό. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση καλείται και μπορεί να συμβάλει στην ανακούφιση των δοκιμαζομένων πολιτών.

Αναφέρουμε,  μονολεκτικά, το θέμα γιατί ξεπερνά τα όρια της παρέμβασής μας.

Για να μπορέσει η Δημοτική αρχή, που θα προκύψει από τις εκλογές, να διοικήσει και να αντιμετωπίσει τα χρόνια προβλήματα του νησιού πρέπει να αντιληφθεί ότι έχουμε περάσει σε μία άλλη εποχή που απαιτεί άλλες μεθόδους διοίκησης με άλλα εργαλεία διοικητικά και οικονομικά. Οι έννοιες  πρωτοβουλία, ρίσκο, διαφάνεια, απαρέγκλιτη εφαρμογή νόμου, διάλογος, σύγκλιση, συνεργασία, παραγωγικότητα, εθελοντισμός, χορηγία, συστράτευση  θα ακούγονται και θα απαιτείται η εφαρμογή τους.  Αν το σημερινό μοντέλο συνεχισθεί, οι πολίτες και πάλι θα διχαστούν και αν οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην τους η Δημοτική Αρχή  θα βρεθεί αντιμέτωπη με την λαϊκή οργή, θα χάσει τον έλεγχο.

Σύμφωνα με ότι μέχρι σήμερα έχει ανακοινωθεί, δύο θα είναι οι παρατάξεις που θα αντιπαρατεθούν στις εκλογές του Μαΐου. Οι προσπάθειες για την δημιουργία μιας τρίτης δεν καρποφόρησαν. Θα μπορούσε να ήταν μια προσπάθεια έκφρασης του “νέου”  που θα άφηνε  πίσω το “παλιό”, όπως γλαφυρά τα προδιαγράφει  ο Παν. Κονιδάρης στο πόνημά του. Για την ώρα το παλιό έχει κυριαρχήσει και δύσκολα θα απαλλαχτούμε από αυτό. Νομίζω ότι ο Παναγιώτης παρακινήθηκε στην γραφή του έχοντας  εμπειρία από την εμπλοκή του με την εξουσία.

Η παράταξη της σημερινής συμπολίτευσης  υπό τον Δήμαρχο θα διεκδικήσει την συνέχεια της 7ετούς θητείας της. Είχε και έχει προσωποπαγή χαρακτήρα και σαφή κομματική εξάρτηση. Περιορίσθηκε στην διεκπεραίωση της επικαιρότητας  και την μικροπολιτική, με εύνοια προς τους  ημέτερους και υπακοή προς την ταυτισμένη με το κόμμα νομενκλατούρα της Λευκάδας με αποτέλεσμα και να επέλθει διχασμός στην κοινωνία και η ίδια να διασπαστεί  και να καταστεί μειοψηφία.  Απόφυγε τα δύσκολα, το πολιτικό κόστος  και την ανάληψη ευθύνης  και  επικαλουμένη αναρμοδιότητα ανέχθηκε ανομίες και αυθαιρεσίες που είχαν αφετηρία και τις αμαρτωλές υπηρεσίες της Λευκάδας. Για όλα αυτά  αδιάψευστος μάρτυρας είναι τα άλυτα προβλήματα που χρονίζουν καθ’ όλη την θητεία της. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα αν μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω αλλάζοντας πορεία και νοοτροπία. Χλωμό φαντάζει.

Η άλλη δημοτική παράταξη εμφανίζεται σαν η μετεξέλιξη της αντιπολίτευσης  με νέο αρχηγό. Είχε συσταθεί στην τελευταία εκλογή, στο παρά  5’, από ετερόκλητα στοιχεία με  μοναδικό  σύνδεσμο την αντίθεση τους προς τον Δήμαρχο και με αρχηγό επισκέπτη του νησιού. Άσκησε προσχηματική αντιπολίτευση χωρίς συνοχή και οδηγήθηκε σε διάλυση όταν η αρχηγός  κυριολεκτικά εξαφανίστηκε. Με την νέα μορφή και σύνθεση δεν έχει δώσει  ακόμη το στίγμα της και άδηλο αν προφτάνει. Ελπίζουμε να μην έχουμε μια  επανάληψη του ίδιου σεναρίου.

Σε κάθε περίπτωση, συμπατριώτες, δεν πρέπει να αφήσουμε  τους υποψήφιους να μας χαϊδέψουν τα αυτιά με ταξίματα και λαγούς με πετραχήλια γιατί η κατάσταση είναι δραματική. Τα πεπραγμένα τους  δεν προδικάζουν το καινούργιο, το καλλίτερο γι’ αυτό δεν πρέπει να εφησυχάσουμε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζήσουμε έναν ακόμη διχασμό. Να ξέρουν  λοιπόν ότι τα ψέματα τελείωσαν, η οργή θα ξεχειλίσει.

Σαν υστερόγραφο ας μου επιτραπεί μια προσωπική αναφορά στο εγχείρημα της σύστασης της Κίνησης Ενεργών Πολιτών και την σημερινή σιγή της.

Όσοι ξεκινήσαμε την ΚΕΠΜ  είχαμε ο καθένας διαφορετικές καταβολές ιδεολογικές, επαγγελματικές, μορφωτικές αλλά ένα κοινό σκοπό. Να βοηθήσουμε το νησί χωρίς  ιδιοτελείς σκοπούς. Πρόθεσή μας ήταν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, η  ΚΕΠΜ, να επεκταθεί και να ριζώσει στο νησί και η ηγεσία της  να προκύψει  μέσα από τους μόνιμους κατοίκους. Δεν είχαμε ηγετικές φιλοδοξίες, ο ρόλος μας ήταν επικουρικός.  Ενώ οι θέσεις που αναπτύξαμε  είχαν  απήχηση, η προσπάθεια της επέκτασης στο νησί δεν καρποφόρησε, γιατί ίσως δεν εκτιμήσαμε σωστά τα ανακλαστικά της ντόπιας κοινωνίας. Επικράτησε η επιφυλακτικότητα ίσως και κάποια φοβία. Επί πλέον το πολιτικό κατεστημένο του νησιού  και τα προσκολλημένα σ’ αυτό συμφέροντα αντέδρασαν, απέναντι στην ΚΕΠΜ, αρνητικά.  Πέρα από τους συνήθεις ανώνυμους κεκράκτες που ανέλαβαν δράση, προσπάθησαν να μας αγνοήσουν και να μας μειώσουν, σαν ΚΕΠΜ, ( αξέχαστη η υποδοχή που μας επιφύλαξε το Δ.Σ. ). Τελικά αντιλήφθηκαν την απήχηση των θέσεων της  και αλλάζοντας τακτική μας κάλεσαν να ενταχθούμε, ατομικά, στα εκλογικά τους σχήματα,  προφανώς  αρνούμενοι  τις θέσεις μας  και  αποδεχόμενοι την λογική τους. Κάτι τέτοιο δεν έγινε γιατί δεν ενδώσαμε. Κατανοήσαμε όμως  ότι, σ’ αυτή την συγκυρία, η ΚΕΠΜ  δεν θα είναι αποτελεσματική, γι’ αυτό και αποσύρθηκε από το προσκήνιο.

Παρ’ όλο ότι  “οι οιωνοί ου μενετοί”, στο νησί  εξακολουθεί να “ζητείται ελπίς”  και η προσπάθεια  συνεχίζεται, γιατί η  “ελπίδα πεθαίνει τελευταία”.

14-03-14

                                                                                        ΝΙΚΟΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ