Εάλω η πόλις…                   

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ*

Τετάρτη βράδυ, σούρουπο. Περπατώντας αργά στο βομβαρδισμένο λιμάνι του Ληξουρίου. Σπίτια κλειστά με δίχως φώτα, έρημα, στους δρόμους σωροί τα μπάζα. Τα συνεργεία της ΕΥΔΑΠ δούλευαν ασταμάτητα. Και παραδίπλα οι παπάδες στα συσσίτια. Άνθρωποι σαν ερείπια. Ένεκα βίαιου ξεριζωμού. Με την ψυχή και με την πληγωμένη αξιοπρέπεια των κτιρίων…

Κόσμος πολύς πέρασε απ’ την Κεφαλονιά όλο αυτό το διάστημα. Απ’ το Ληξούρι ιδιαίτερα. Πρωθυπουργός, κλιμάκια υπουργοί, αντιπολίτευση, γενικοί γραμματείς, ειδήμονες και κατασκευαστές, και φυσικά οι προπαγανδιστές Φιλισταίοι. Τους είπαν τα ίδια, τα γνωστά: «Θα σας φκιάξουμε γεφύρια… -Μα δεν έχουμε ποτάμια… -Θα σας φέρουμε και ποτάμια…» Αποχωρώντας ύστερα όλοι αυτοί οι εκλεκτοί, έκαμαν πως δεν είδανε το θέατρο «Κέφαλος», τα άδεια μαγαζιά, και το αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου.

Ημέρα τετάρτη, όπως μας είπανε, εξέπνευσε εν Ληξουρίω η στοργική γριά, ενενηντακοντούτις γαρ, με την οποία φωτογραφήθηκε ο κ. Σαμαράς και εν συνεχεία ο κ. Τσίπρας…

Κι αυτά εν έτει 2014. Σε μια Ελλάδα λεηλατημένη άγρια, κατεστραμμένη από τους κατ’ επάγγελμα «σωτήρες» της, σε μια Ελλάδα υπόδουλη, αποικία χρέους. Με τον ελληνικό λαό εξαρθρωμένο όπως συνηθίζεται (μπας και σωθεί η κομματική καφρίλα τους), με άνεργους τους νέους της και με τα περήφανα γηρατειά στους κάδους με τα σκουπίδια.

Σε μια Ελλάδα με εξόφθαλμο «πρωτογενές πλεόνασμα» Υποκρισίας, Απάτης, Δωσιλογισμού, Χαμέρπειας και Πολιτικής Αγυρτείας. Απέναντι σε μιαν Αριστερά (την όποια Αριστερά) χλωμή κι ανήμπορη και κίτρινη σαν το κεχρί που αδυνατεί να εννοήσει το αυτονόητο: ότι στις μέρες μας η έννοια «λαϊκό» και «ταξικό» είν’ άρρηκτα δεμένη με την έννοια «εθνικό». Κάποτε το ‘κανε αυτό με το ΕΑΜ (το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και μεγαλούργησε απελευθερώνοντας την πατρίδα. Μια αριστερά ταλαίπωρη, αναίσχυντη, που έστω και τώρα, την υστάτη των στιγμών, αδυνατεί να δει και να βροντοφωνάξει όσο μπορεί ότι Παιδεία, Γλώσσα και Πολιτισμός είναι υψίστης προτεραιότητας θέμα.

Όχι, δεν είναι μόνον η Κεφαλονιά, όλοι είμαστε σεισμόπληκτοι. Καθώς ακόμα βρίσκεται σ’ εξέλιξη η εφαρμογή του δόγματος «σοκ και δέος». Το ζήτημά τους τώρα είναι «ιδεολογικό»: να μας καταβάλουν εντελώς, να μας πείσουν δηλαδή πως ότι και να κάνουμε, όσο κι αν προσπαθούμε, όσο κι αν αντιδράσουμε, θα περάσουν τελικά το δικό τους…

Ήρθε η ώρα, τουλάχιστον εδώ στην Περιφέρεια, να γυρίσουμε οριστικά τη σελίδα. Σαν άτομα πρώτα. Ν’ αφήσουμε πίσω μας οριστικά τη Μεταπολίτευση και τον κακό μας εαυτό (ή άλλως τον κακό μας τον καιρό), ν’ απαλλαγούμε απ’ το σκατομαθημένο μας «ΕΓΩ» (ως κλάμα ή ως άλλοθι, ενίοτε και ως Ιδεο-πάθημα, με το αζημίωτο βέβαια), νομίζοντας οι αδαείς ότι μπορεί και να γλιτώσουμε με γύρω μας όλα κατεστραμμένα. Είναι καιρός να γίνουμε οι ίδιοι πρωταγωνιστές της Ιστορίας και της Μοίρας μας, να πάψουμε να «αναθέτουμε» τη λύση των προβλημάτων μας στους «πολιτικούς» (στους όποιους πολιτικούς), και να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή μας. Με ήθος και ύφος διαφορετικό. Αυτό που είχαμε κάποτε. Το είχαμε. Το χάσαμε. Πρέπει να το ξαναβρούμε.

Υ.Γ.1: «Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια –φαίνονταν οι φλέβες, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίωνε, χίλια τάλαρα γύρευαν… Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι αυτά πολεμήσαμε.» (Στρατηγού Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, και για την αντιγραφή: Τζορτζ Κλούνεϊ)

Υ.Γ.2: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…» (Αντώνης Σαμαράς, Άγιον Όρος, Και Δεν Έριξε Φωτιά Να Τον Κάψει).

Υ.Γ.3: «… Θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο, που να ‘ρθει με την ευχή της Παναγίας και να καθαρίσει τον τόπο απ’ όλων των λογιώ της Τουρκιάς και της γηραιάς Ευρώπης τ’ απομεινάρια…» (Οδυσσέας Ελύτης, Πρόσω ηρέμα, 1990).