Συνέντευξη της Λευκαδίτισας τραγουδίστριας στο ΒΗΜΑ
Πριν από τρία χρόνια είχε παρουσιάσει το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ. Συμβολικός ο τίτλος: «Πράξη πρώτη». Δεν πήγαν και άσχημα τα πράγματα. Τρία χρόνια μετά επιστρέφει με την «Αλισάχνη» (Antart Productions), τη δεύτερη δουλειά της, όπου σε ένα κομμάτι υπογράφει τη «Λήθη». Υπογράφει και τη μουσική. Η Σαββέρια Μαργιολά μπήκε από μικρή στα… βάσανα της μουσικής. Κόρη του μουσικού Δημήτρη Μαργιολά και εγγονή του βιολιστή Γιώργου Μαργιολά, δισκογράφησε σε πολύ μικρή ηλικία με τον αδελφό της παιδικά τραγούδια και στα 17 της πρωτοτραγούδησε «ζωντανά» στη μουσική σκηνή «Αγκυρα» με τον Τάκη Σούκα. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους Μανώλη Μητσιά, Χαρούλα Αλεξίου, Μαρινέλλα, Κώστα Μακεδόνα, Σταμάτη Κραουνάκη, Γιώργο Νταλάρα κ.ά. Με μια ιδιαίτερη χροιά στην ερμηνεία της, όπου συνδυάζει το έντεχνο με το λαϊκό, αλλά έχοντας τα προσωπικά της χαρακτηριστικά, η Σαββέρια αθόρυβα αλλά σταθερά και σοβαρά χτίζει την παρουσία της στη μουσική και στο τραγούδι. Τα υπόλοιπα είναι στο χέρι της και στις συγκυρίες.
Ποια είσαι;
«Είμαι τραγουδίστρια και παράλληλα έχω σπουδάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έχω κάνει μεταπτυχιακό με θέμα «Ελεγχος του στρες και προαγωγή της υγείας» στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης έχω σπουδάσει πιάνο και έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου στη φωνητική στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών».
Αλισάχνη…
«Το μικρό σύννεφο της θάλασσας που απλώνεται στον αέρα όταν χτυπούν τα κύματα στα βράχια, αλλά και το αλάτι που μαζεύεται στα κοιλώματα των βράχων. Μια λέξη που λατρεύω και ο τίτλος της καινούργιας μου δισκογραφικής δουλειάς που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Antart Productions και περιέχει οκτώ τραγούδια και ένα ορχηστρικό. Η «Αλισάχνη» μας κουβαλάει μέσα της όλα εκείνα τα συναισθήματα που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της, την ανάγκη καθενός από τους συντελεστές για έκφραση, τους προβληματισμούς μας, την αγάπη και το μεράκι μας. Και εκφράζει για μένα μια περίοδο στοχασμού και αναζήτησης, προσωπικής και επαγγελματικής».
Τραγούδι…
«Είναι για μένα ανάσα, έκφραση, ανάγκη, γιατρικό, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Η οικογένειά μου είναι μουσική πάππου προς πάππου και έτσι η ενασχόλησή μου με αυτή την τέχνη ήταν μοιραία».
Ονειρεύομαι…
«Εναν κόσμο γεμάτο αγάπη, ανιδιοτέλεια και χαμόγελα. Εναν κόσμο στον οποίο η ομαδικότητα και η συλλογικότητα θα είναι πρωταρχική ανάγκη, και όπου μέσα από αυτές θα καλλιεργούνται η αρμονία και η ισορροπία και ο καθένας μας θα ανακαλύπτει τις καλές αξίες που έχει μέσα του».
Φοβάμαι…
«Πως ίσως μια μέρα σε χάσω και πώς να σε ξεχάσω που τόσο σ’ αγαπώ… λαλαλά…».
Μέλλον…
«Αγνωστο, και αυτό είναι το ωραίο και το μαγικό. Δεν θα ήθελα να το ξέρω. Μου αρέσει να ζω στο τώρα και να είμαι «αυτή» τη στιγμή».
Αναμνήσεις…
«Από τα παιδικά μου χρόνια, που είναι το φυλαχτό μου. Γυρνάω εκεί κάθε μέρα και μέσα απ’ αυτά κρατάω την αθωότητά μου μέσα στην καθημερινότητα και συνειδητοποιώ τη σπουδαιότητα του να κρατάω ζωντανό το παιδί που έχω μέσα μου για να ονειρεύομαι…».
Κρίση…
«Κυρίως πολιτισμική, παρ’ ότι τα τελευταία χρόνια ακούμε συνεχώς και βλέπουμε ότι η ελληνική κοινωνία βιώνει οικονομική κρίση και ύφεση. Αυτό όμως δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάστηκαν χρόνια για να επέλθει υποτίμηση αξιών και πολιτισμού. Παρασυρμένοι σε μια πλασματική ευδαιμονία σταματήσαμε να παρατηρούμε, να αφουγκραζόμαστε, να προβληματιζόμαστε, να δημιουργούμε, να ενδιαφερόμαστε για τον συνάνθρωπο. Πιστεύω ότι πρέπει να στραφούμε σε αυτές τις αξίες που καλλιεργούν τον πολιτισμό μας και την εξέλιξή μας. Να ξυπνήσει στις καρδιές μας η ελπίδα. Επίσης σε ό,τι αφορά τη μουσική και τις τέχνες γενικότερα θεωρώ πως σε τέτοιες περιόδους κρίσης υπάρχει άνθηση γιατί γινόμαστε πιο δημιουργικοί και πιο ευρηματικοί».
Γιατί είσαι τόσο αθόρυβη;
«Η σιωπή είναι χρυσός».
Απογοητεύομαι…
«Ενίοτε, για λίγο. Από την αδικία, την προδοσία, τη μη αναγνώριση των προσπαθειών, την εκφύλιση των αξιών σε διάφορους τομείς της ζωής. Αυτό όμως με κάνει να αντιδρώ, να αγωνίζομαι και να πηγαίνω ένα βήμα πιο πέρα».
Συγκινούμαι…
«Με μια καλή παράσταση που μπορεί να δω, με ένα καλό τραγούδι που μπορεί να ακούσω, μέχρι από μια μυρωδιά που θα μου θυμίσει μια έντονη στιγμή της ζωής μου. Συγκινούμαι με οτιδήποτε αγγίζει την ψυχή μου και την αισθητική μου, και ευτυχώς μου συμβαίνει συχνά».
Αγαπώ…
«Ανθρώπους, καταστάσεις, πράγματα. Δένομαι με τους ανθρώπους, παθιάζομαι με τις καταστάσεις, δεν μπορώ να αποχωριστώ εύκολα πράγματα και όλο αυτό μεταφράζεται μέσα μου σε αγάπη. Υπάρχει τίποτε ωραιότερο σε αυτή τη ζωή; Να αγαπάς αλλά και να αγαπιέσαι».
Αισιοδοξώ…
«Γιατί ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα. Γιατί η ζωή είναι ωραία».
Αναζητώ…
«Συνεχώς, γιατί θεωρώ ότι η αναζήτηση οδηγεί στην εξέλιξη. Μέσα από την εξέλιξη βρίσκω την ουσία και αισθάνομαι «ζωντανή». Μπορεί να με κουράσει πολύ η στασιμότητα σε οτιδήποτε, γι’ αυτό αναζητώ τις αλλαγές στη ζωή μου».
Η Σαββέρια το καλοκαίρι επισκέφτηκε το Μεγανήσι φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις όπου μάλιστα έγραψε και σχετικό άρθρο στην
Ελευθεροτυπία
