Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (χθες), αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα ποίημα του δικού μας,  Μεγανησιώτη ποιητή, Μάκη Πολίτη. Προέρχεται από την συλλογή «Ερωδιοί» (εκδ. Αρχιπέλαγος).

Στον αστερισμό του Σείριου

Τέτοιες ώρες μεσημεριάτικες

είναι ίσως η κοφτή ανάσα

του αλατιού και του βράχου

που μας καίει

πιότερο κι απ’ αυτόν τον ήλιο τον άκρατο.

Είναι αγκαθωτό συρματόπλεγμα,

που δαγκώνει τις σάρκες μας οι μέρες

κυκλικές, αλύτρωτες,

χωρίς ανατολές και βασιλέματα.

Πού πήγαν οι νύχτες, αλήθεια,

πού ξοδεύτηκαν;

Πώς ξέκοψε τούτο το νησί

απ’ τη γαλάζια του υπόσταση;

Πού εκτινάχθηκε

και χρόνια τώρα στέκει μετέωρο;

Στον αστερισμό του Σείριου

απάντησε χλωμός ο ποιητής

κι αυτοκτόνησε.

Στον αστερισμό του Σείριου

ακούγεται πάλι

η ηχώ της πεταλούδας

που έκαψε τα φτερά της

στους αφρούς της λάβας.

Φυλακή!

Μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα

τόσο μακριά απ’ τη Γη, Θεέ μου!

Καλοκαιρινοί άγγελοι

με τί θα φύγετε

έτσι που ξεμείνατε εδώ πέρα;

Θα χωνέψετε αίμα και ψυχή

στην άμμο των ακρογιαλιών

ορφανεμένων από θάλασσα.

Αστερισμός

σαν την πέτρα και το θάνατο.

Τ’ όνειρο σβήστηκε στο νερό

κι άφησε ατμούς και στεναγμό το σίδερο.