Το βλέπουμε, από τα μικρά μας χρόνια ακόμα, κάθε φορά που φεύγουμε από τη Λευκάδα. Είναι στα δεξιά του δρόμου ακριβώς στη στροφή προς την Πλαγιά. Υψώνεται πάνω σε βραχώδη λοφίσκο.

Φοβάμαι πως δεν το πολυπροσέχουμε, κι αν κρίνω και από τον εαυτό μου, κάποιοι δεν το έχουμε επισκεφτεί ποτέ.

Το πρωτοείδα εξωτερικά και σε όλο του το μέγεθος από τη μεριά της λιμνοθάλασσας, το καλοκαίρι. Η εικόνα του από εκείνο το σημείο, ήταν πολύ επιβλητική και ο αντικατοπτρισμός του μέσα στο νερό δημιουργούσε μια φανταστική εικόνα.

Όταν πρόσφατα πέρασα τη σιδερένια πόρτα και βρέθηκα στο εσωτερικό του απογοητεύτηκα. Στα περισσότερα κλειστά μέρη του -αποθηκευτικοί χώροι του φρουρίου- υπάρχει βρώμα και δυσωδία. Αλλά και ο ακάλυπτος εσωτερικός χώρος, δείχνει καθαρά ότι εκεί πρέπει να βόσκουν και να σταβλίζονται ζώα. Τα… ίχνη τους είναι ορατά παντού.

Το κάστρο είναι πολύ νεότερο σε σχέση με αυτό της Αγίας Μαύρας.

Η πρώτη απόπειρα κατασκευής του έγινε τον Απρίλιο του 1799. Ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων προσπάθησε να μετατρέψει σε φρούριο το μοναστήρι που βρισκόταν σε αυτό το σημείο και καλούταν τότε Τεκές. Σκοπός του ήταν να δημιουργήσει ένα ασφαλές σημείο ώστε να καταλάβει το κάστρο της Αγίας Μαύρας. Μετά από παρεμβάσεις σταμάτησε προσωρινά τις εργασίες.

Το 1806, οταν ο Αλή πασάς κατέλαβε τη Βόνιτσα και τη Πρέβεζα ήταν έτοιμος να «οδεύσει» και προς την Λευκάδα. Η ολοκλήρωση της κατασκευής του φρουρίου έγινε τάχιστα. Στα τέλη του 1806 άρχισαν να συγκεντρώνονται στο φρούριο Τουρκαλβανοί. Η διστακτικότητα όμως του Αλή πασά, και η δίμηνη αναβολή της επίθεσης, έδωσαν την ευκαιρία στη φρουρά της Λευκάδας για οργάνωση και προετοιμασία.

Τόσο με το φρούριο του Τεκέ όσο και με αυτό του Αγίου Γεωργίου ο Αλής είχε κλείσει τις εξόδους του διαύλου της Λευκάδας και είχε κόψει τη συγκοινωνία μέσω της λιμνοθάλασσας στην πόλη. Έτσι τον Μάρτη του 1807 επιχειρήθηκε από την φρουρά της Λευκάδας η κατάληψη του κάστρου χωρίς επιτυχία. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους τα Επτάνησα παραχωρηθήκαν στους Γάλλους, και η επίθεση του Αλή πασά ματαιώθηκε.

Αργότερα ο Αλή πασάς παραχώρησε το φρούριο στην οικογένεια των Γριβαίων. Έτσι έμεινε γνωστό σαν κάστρο του Γρίβα.

Η επίσκεψη, σου αφήνει μια πικρή γεύση είναι κρίμα τόση εγκατάλειψη. Το κάστρο σήμερα δείχνει όχι μόνο να έχει αφεθεί στην τύχη του, αλλά να κακοποιείται κιόλας.

Είναι από λιγοστά σημεία που υπάρχει μια τόσο μοναδική θέα, προς τον Αμβρακικό, το Ιόνιο και τη Λευκάδα.

Από εκεί ψηλά έχεις την αίσθηση, ότι μπορείς να «πετάξεις»! Όλα τα σημεία του ορίζοντα είναι μπρος τα μάτια σου. Ανάλογα με τη θέση που βρίσκεσαι, οι εικόνες εναλλάσσονται, χαρίζοντάς σου μια πρωτόγνωρη εμπειρία.

Πληροφορίες για το κάστρο πήραμε από το βιβλίο του Γεωργίου Φερεντίνου «Ιστορία της Ακαρνανίας» τόμος Γ’, και από το βιβλίο «Ιστορία της Νήσου Λευκάδας», τόμος Β, του Π.Γ. Ροντογιάννη.

(Πηγή: www.kolivas.de)