Για να φτάσεις στο Άλατρο πρέπει να διασχίσεις ένα στενό, ανηφορικό, και αρκετά επικίνδυνο δρόμο, με κατεστραμμένη την άσφαλτο σε πολλά σημεία.

Αν σταματήσεις όμως, βγεις έξω από το αυτοκίνητο και αγναντέψεις θα αποζημιωθείς. Μπροστά σου φαίνεται ο όρμος του Νυδριού και σχεδόν όλα τα νησάκια.

Εδώ η φύση είναι παρθένα, ανέγγιχτη. Κάτω από τα πόδια σου τεράστιες χαράδρες σαν αυτή, σε μαγεύουν. Παρά το ύψος ακούς καθαρά το νερό να κελαρύζει.

Φτάνοντας στο χωριό το πρωί , περίπου στις 10:30, με ψιλόβροχο, και κάμποσο κρύο και ενώ περιμένω να αντικρύσω… την απόλυτη μοναξιά, το πρώτο πράγμα που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ένα κατάφωτο καινούργιο σπίτι λίγο παραπάνω από τον κεντρικό δρόμο, και παραπέρα, στον πλάτανο, η κυρία Ελευθερία να καθαρίζει λάχανα.

Το Άλατρο ήταν κάποτε Κεφαλοχώρι. Βρίσκετε σε υψόμετρο 530 μέτρων δυτικά της κοινότητας Χαραδιάτικων. Το χωριό είχε παλιά τουλάχιστον 12 εκκλησιές, – πολλές σώζονται ακόμα – ειρηνοδικείο, δημοτικό σχολείο. Η ερήμωση του αρχίζει τη δεκαετία του ’50.

Στο βιβλίο « Ιστορία της νήσου Λευκάδας» του Π.Γ. Ροντογιάννη, αναφέρονται για την ιστορία του χωριού: «… στη διαθήκη του ιερομόναχου Συμεών (1626) μνημονεύονται τα χωριά Εγκλουβή (Εκλουβή), Άλετρο, Αλέξανδρος…» Και στη σελίδα 440 παρατίθεται « Η διαθήκη της Αντζούλας Μαυρομάταινας (1644). «1644 Σεπτεμβρίου 8 εν χωρίο Άλατρο…» που συντάχτηκε και υπογράφτηκε από τους Παπακώστα Καλαφάτη και Παπαλινάρδο Κονιδάρη.

Αν κρίνουμε από τα πολλά αλώνια που συναντά κανείς συνέχεια στο διάβα του, η οικονομία του χωριού πρέπει να βασιζόταν στη σπορά. Υπήρχαν επίσης ελιές καθώς και κτηνοτροφία.

Μερικά καινούρια σπίτια και ελάχιστα ερειπωμένα πέτρινα, αποτελούν το χωριό σήμερα. Τρεις οικογένειες μένουν μόνιμα εκεί.Το απομεινάρι ενός ονομαστού πλάτανου. Όσοι τον θυμούνται λένε πως όμοιος του δεν υπήρχε. Σήμερα ό,τι απόμεινε από αυτόν, είναι μπαζωμένο με πέτρες. Έφτανε μέχρι το σχολείο λένε, το οποίο και γκρέμισε με την πτώση του. Ο μύθος θέλει ο πλάτανος να μαράθηκε από τότε, που με το νερό του Αλάτρου, υδροδοτήθηκε και το Φτερνό.

Ήταν περήφανοι για το νερό τους οι κάτοικοι του Αλάτρου, είναι μοναδικό, ανάλαφρο λένε . Η βρύση σώζεται ακόμα. Μεγάλη μάχη είχε ξεσπάσει στη διάρκεια της δικτατορίας από την άρνηση των κατοίκων να παραχωρήσουν το νερό τους στο Φτερνό.

Στην έξοδο του χωριού αυτός ο παλιός μύλος, στέκεται ακόμα όρθιος.

Ονόματα οικογενειών που έζησαν στο Άλατρο είναι Κατωπόδης, Κονιδάρης, Καββαδίας, Σολδάτος…

Βιολέττα Σάντα- www.kolivas.de