Η παραδοσιακή νυφιάτικη στολή από τα χέρια μιας μοναδικής τεχνίτριας

Η Γίτσα γεννήθηκε στους Πηγαδισάνους λίγο μετά τον πόλεμο του ’40 σε μια πολύτεκνη οικογένεια – έχει ακόμα πέντε αδέλφια.

Μη φανταστείτε ότι πρόκειται για καμιά δυσκίνητη ηλικιωμένη γυναίκα.

Έχει μέχρι και δισέγγονα, αλλά είναι μια μικροκαμωμένη γυναίκα όλο ζωή και σπιρτάδα, και το σπουδαιότερο είναι χρυσοχέρα και μάλιστα αυτοδίδακτη!

Στα δεκατρία της κατέβηκε στην πόλη της Λευκάδας και έμεινε έξι μήνες δίπλα σε μια σπουδαία μοδίστρα της εποχής, για να μάθει την τέχνη.

Επιστρέφοντας στο χωριό, της αγόρασαν μια χειροκίνητη μηχανή γαζώματος και έπιασε δουλειά.

Πολύ αργότερα αγόρασε ποδοκίνητη ραπτομηχανή με την οποία δουλεύει μέχρι σήμερα.

Αφιέρωσε ακόμα ένα μήνα μαθητείας για να διδαχτεί το «κέντημα της μηχανής».

Τη θυμάμαι με πολλή αγάπη, κοριτσάκι κι αυτή στο χωριό, να μας φτιάχνει τις σχολικές ποδιές, τα Λαμπριάτικά μας φορεματάκια…

Μας έδινε τόση χαρά εκείνη την εποχή.

Κρατώ ακόμα φυλαγμένα τα ασπροκέντητα κοφτά ασπρόρουχα που κέντησε για την «προίκα» μου.

Ήταν δύσκολες εκείνες οι εποχές για τη ζωή στο χωριό. Ελάχιστες γυναίκες φορούσαν «ευρωπαϊκά ρούχα».

Η μικρή και καλή μας μοδίστρα έπρεπε να μάθει να ντύνει τη μάνα της και τις θειάδες της πρώτα απ’ όλα. Φορούσαν όλες «χωριάτικα».

Και τα κατάφερε να μάθει τελείως μόνη της!

Με πολύ υπομονή, μεράκι, πάνω σε παλιά χωριάτικα φορέματα έμαθε να ντύνει όλες τις γυναίκες του χωριού, για χαρές και λύπες, για γιορτές και καθημερινές.

Έφτιαξε «προίκες» και «προίκες»…

Πριν μερικά χρόνια «συνάντησα» ξανά τη Γίτσα και την τέχνη της. Έφτιαξε για την κόρη μου μια παραδοσιακή νυφιάτικη στολή.

Τη φόραγε στις παρελάσεις του σχολείου και τη φοράει ακόμα στις εμφανίσεις του χορευτικού.

Η Γίτσα είναι από τις ελάχιστες που γνωρίζει αυτή την τέχνη.