Άρθρο του Αριστείδη Δάγλα

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ

Μέσα στον κυκεώνα των πολιτικών εξελίξεων και τον ορυμαγδό των άναρθρων κραυγών των κομμάτων, στην προσπάθειά τους να (επανα) αναρριχηθούν στον πολύφερνο θώκο της εξουσίας, διακρίνουμε σαφώς μια απομάκρυνση από το επίκεντρο της πολιτικής: Τον άνθρωπο.

Από τη στιγμή που η πολιτική, εξαντλείται σε μια χρησιμοθηρική απαρίθμηση αριθμών με όρους δυσπρόσιτους για το ευρύ κοινό, εγκαταλείποντας τον άνθρωπο στο έλεος των αγορών, τότε με μαθηματική ακρίβεια έχει αυτοκαταργηθεί τόσο ως διαδικασία, όσο και ως τέχνη και επιστήμη.

Όταν πάνω από 3.000 συμπολίτες μας έχουν αυτοκτονήσει τα δυο τελευταία χρόνια λόγω οικονομικών αδιεξόδων, όταν 2.000.000 άνεργοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα καθημερινής επιβίωσης, όταν ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται αλματωδώς, όταν η αξιοπρέπεια των απομάχων της ζωής κουρελιάζεται, όταν οι εναπομείναντες εργαζόμενοι αισθάνονται ένοχοι έναντι των εξαθλιωμένων της διπλανής τους πόρτας, τότε δε μπορούμε να μιλάμε για πολιτική.

Ο Πλάτωνας όριζε τη συγκεκριμένη επιστήμη ως μια διαδικασία που επιφέρει ευδαιμονία στο σύνολο της κοινότητας και όχι μόνο σε μέρος αυτής. Μάλιστα, διαβλέποντας την πιθανότητα διαπλοκής πλούτου και εξουσίας, διατύπωσε σαφώς την άποψη ότι οι πολιτικοί απαγορεύεται να κατέχουν την παραμικρή ιδιοκτησία…

Παραβλέποντας την πλατωνική διάκριση της κοινωνίας σε τρεις στεγανές στιβάδες και χωρίς να επιχειρώ να αναλύσω τη συγκεκριμένη θεωρία στο παρόν κείμενο, θεωρώ ότι η πολιτική που ασκείται σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από μια αναίσχυντη προσπάθεια αναπαραγωγής αυτών που ο Πλάτωνας φοβόταν χιλιάδες χρόνια πριν.

Συγκεκριμενοποιώντας τα παραπάνω, πώς μπορώ να μην εστιάσω στην αναλγησία του κράτους, που αφήνει χιλιάδες συνταξιούχους χωρίς φαρμακευτική περίθαλψη, αναγκάζοντάς τους να ξοδεύουν το φιλοδώρημα που τους χορηγεί ως σύνταξη στην αγορά μέρους των φαρμάκων που χρειάζονται, ή στην εξώθηση των συγγενών των νοσηλευομένων, στα εξωτερικά φαρμακεία, προκειμένου να αγοράσουν ιδίοις εξόδοις αναλώσιμο υλικό, μιας και τα δημόσια νοσοκομεία είναι βυθισμένα στην ανέχεια και στέκονται χάρη στο φιλότιμο των εργαζομένων;

Επιπροσθέτως αναρωτιέμαι, πώς μπορούν οι υπεύθυνοι της πρωτοφανούς τούτης καταστροφής να βγαίνουν και να ζητούν τη στήριξη της κοινωνίας, τη στιγμή που πολλοί συνδαιτυμόνες τους στο τραπέζι της διαπλοκής, έχουν αποκαλυφθεί και είτε κρύβονται είτε βρίσκονται φυλακισμένοι; Πόσο αφελείς μπορεί να είμαστε για να πιστέψουμε ότι οι σημερινοί κομπορρήμονες νεοπαγείς ηγέτες, αγνοούν το πλούσιο γεύμα που απολάμβαναν οι ομοτράπεζοί τους ή ότι και οι ίδιοι δεν «εκοινώνησαν» με το νέκταρ της τρυφής;

Εν ολίγοις, στο σταυροδρόμι των αλλαγών στην ελληνική κοινωνία, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να εξαϋλωθεί το σάπιο κουφάρι της πολιτικής των αριθμών (όπως την εννοούν οι εντόπιοι ινστρούχτορες) και να δώσει τη θέση του σε μια νέα πολιτική, όπως την οραματίστηκαν αυτοί που την εφηύραν στην ταπεινή μας χώρα πριν από χιλιάδες χρόνια, τότε που οι σημερινοί ευρωπαίοι «κηδεμόνες» μας έψαχναν ακόμα να βρουν τρόπο να γδάρουν τα  βουβάλια.