Έφτασε η ώρα της κρίσης

Μεσούντων των  «χειρουργικών επεμβάσεων», σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής μας ζωής και μάλιστα χωρίς αναισθητικό, προέκυψε νέα ηγεσία για το λαχανί ΠΑΣΟΚ με τον μαδημένο και αμβλυάκτινο ήλιο του.

Με νέο ηγέτη λοιπόν το μοναδικό υποψήφιο Μπενίτο, μιας και ο… λαοφιλής πρώην υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ  (προστασίας του πολίτη) Παπουτσής, έμεινε ξυπόλητος στα συντροφικά αγκάθια (πολύ στενοχωρήθηκα…) και ο αδιάβαστος στα περί του μνημονίου (αν και τα ψήφισε), έτερος υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ, Χρυσοχοΐδης, αποφάσισε να υποστείλει τη σημαία της ανταρσίας βάζοντας την ουρά στα σκέλια, το Νέο ΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚ PLUS κατά Διαμαντοπούλου, με εκπροσώπους τύπου πλέον νέα και άφθαρτα πρόσωπα (Λαλιώτη, Φώφη και Ευθυμίου) ξεκινά να κάνει ιστορικό άλμα, πάνω από 10 τα εκατό…

Τα ληγμένα χημικά τώρα δικαιώνονται, μιας και οι απαιτήσεις του Υπουργείου ΠΡΟ-ΠΟ ειδικά τώρα που το ξανακατέλαβε ο Χρυσοχοΐδης διατρανώνονται. Δημιουργούνται στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών και με τη βούλα, για να μη χαλάει το κέφι του ΓΑΠ και του Αντωνάκη όταν παίρνουν το ρόφημά τους στα προάστια με τη θέα μαυρόπετσων κακομοίρηδων… Άραγε γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι και ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες, θα μπορούσαν να αναρωτηθούν οι δυο Αννούλες της Μπουρζουαζίας, η μελαχροινή κορακόφθαλμη φωτοτυπατζού και η ξανθιά σύζυγος του αοιδού που κατάντησε αηδία….

Και μιας και μιλάμε για το ύψος του πήχη, δε μπορούμε να παραλείψουμε το δυσθεώρητο ανάστημα και τη γενναία στάση του πρών αρχισυνδικαλισταρά Πρωτόπαπα, ο οποίος διατράνωσε το ΟΧΙ του στα παράθυρα της Ιεράς Εξέτασης της Όλγας που έτρεμε από ιερό πασοκικό πάθος και του great Pretender Γιαννάκη, στη Βουλή όμως μας σέρβιρε ένα ξεψυχισμένο ΝΑΙ και πάρτην κάτω την κωλοτούμπα (όχι πως περιμέναμε κάτι διαφορετικό από δαύτον)…

Οργώνοντας τα βουλευτικά έδρανα, σκοντάφτουμε αναπόφευκτα πάνω στο τσεκούρι του Μάκη που εσχάτως πλαισίωσε τον προοδευτικό Σαγματοποιό μαζί με τον επαναστάτη Μπουμπούκο και το γλυκό έδεσε με το δεξί… Προσλήψεις μαγειρεύει ο Μάκης στο Μεταφορών, προσλήψεις οι συνάδελφοι πασόκοι στη Στατιστική Υπηρεσία και στα ΕΛΤΑ, σύνολο μερικές χιλιάδες εποχιακών ψηφοφόρων, που κόντρα στη μιζέρια του μνημονίου συνεχίζουν να τιμούν την υποτραπέζια ελληνική λεβεντιά…

Βεβαίως ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο διορισμένο από τις κατοχικές δυνάμεις πρωθυπουργό μας κύριο Παπα-δείμο (ή κατ’ άλλους Παπαδήμιο), πρώην σύμβουλο του ΓΑΠ και του αξιομακάριστου Τάπερμαν, με τον οποίο συνεργάστηκε το 2001 για να μας βγάλει από τα σκοτάδια του Ελλαδιστάν και να μας οδηγήσει στην ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα με το όνομα ΕΥΡΩ. Τώρα θα μου πείτε τι σόι σύμβουλος ήταν και τι είδους συμβουλές έδινε στον αμερικανοτραφή και αμερικανοσπουδαγμένο Τζέφρυ που μας οδήγησαν στο βάραθρο; Και βέβαια γιατί να τον έχουμε σήμερα πρωθυπουργό αφού ακόμα και ως σύμβουλος ήταν αποτυχημένος; Άγνωστες οι βουλές του κυρίου, ή μάλλον των κυρίων, που τον διόρισαν. Οι κακές γλώσσες λένε ότι όλο αυτό έγινε για να υποθηκευτεί η χώρα μας για δεκαετίες και να εκποιηθεί έναντι πινακίου φακής ο εθνικός μας πλούτος. Φούμαρα. Ποιος τα πιστεύει αυτά; Όλα έγιναν για το καλό μας. ‘Άλλωστε ένα σοσια-ληστρικό κόμμα ποτέ δε θα στρεφόταν εναντίον της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας. Μη κοιτάτε που έτσι φαίνεται. Δεν είναι τίποτε άλλο από μια μαγική εικόνα. Το ΣΕΒ κυνηγάνε καλέ, απλά, εμείς δε το’ χουμε καταλάβει. Εξάλλου ο Δασκαλόπουλος, παραφράζοντας τον Ησίοδο, το είπε ξεκάθαρα: Ευρώπη ή χάος…

Από την άλλη μεριά, η Νουδούλα στη γωνία, ούτε που κατάλαβε πως της τη φόρεσαν πάλι, και από άκρως αντιμνημονιακή κατάντησε ουρά του ανώτερου θηλαστικού Βενιζέλου. Ο συμφοιτητής του ΓΑΠ, Αντωνάκης, μάρα και καημό το’ χει να γίνει πρωθυπουργός ας κυβερνήσει και πτώματα που λέει ο λόγος. Με τον οξαποδώ το Γκαντεμόσαυρο να τον καταριέται από το 1992 και δω, τι περιμένατε; Αν καταφέρει και στεφθεί πρωθυπουργός (γιατί περί στέψης θα πρόκειται) για μερικούς μήνες, θα είναι ζήτημα. Καλά που υπάρχει και ο Αβραμόπουλος, να αναλάβει αν χρειαστεί βρε αδερφέ την πρωθυπουργία (τραβάτε με κι ας κλαίω). Όπως πάει το πράγμα, οι εκλογές δε θα’ χουν πια καμία  σημασία, μιας και κανένα από τα κόμματα δε θα πιάνει το μαγικό 43%, οπότε το μαγείρεμα που θα πέσει έχει σχεδιαστεί από τώρα.

Τεράστια απώλεια για τη «δημοκρατική παράταξη» η ανακοίνωση του αποχωρητηρίου … διαγγέλματος του Αντιπροέδρου Πάγκαλου, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε ότι επειδή έγιναν λάθη από το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να μην ξαναβάλει υποψηφιότητα και να ασχοληθεί με το bodybuilding… Μετά από δεκαετίες … χρηστής και φιλολαϊκής διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, ο Θεόδωρος τώρα το πήρε χαμπάρι ότι δε βρέχει… Έπρεπε να γιαουρτωθεί και δη με πλήρες λιπαρών γιαούρτι, για να αντιληφθεί το έγκλημα που διέπραξαν, ή απλά φοβάται να εκτεθεί γιατί ξέρει τι ξεφτίλα τον περιμένει…

Και μιας και αναφερθήκαμε στην αγανάκτηση του κόσμου, που απ’ ότι φαίνεται την περνάει στον καναπέ σαν εποχική γρίπη, είναι καιρός οι προδότες πολιτικοί μας να νοιώσουν τον πραγματικό φόβο της μαζικής και οργανωμένης αποδοκιμασίας. Πρόσφατες είναι οι εικόνες των ελεύθερων σκοπευτών που «προστάτευαν» την παρέλαση, εικόνες βγαλμένες από τη Χιλή του Πινοσέτ ή την Ελλάδα της επταετίας. Αστυνομικό κράτος, σιδερόφρακτοι εισαγόμενοι μπασκίνες, κάγκελα και οδοφράγματα παντού, εμπόδια στους πολίτες να μην προσεγγίσουν τους εκλεκτούς εξωμότες, τους σύγχρονους Εφιάλτες- υπηρέτες του σκληρότερου εισαγόμενου καπιταλισμού.

Η χώρα μας, πρωταθλήτρια στις εισαγωγές οπλικών συστημάτων της Ευρώπης την τελευταία πενταετία, δανείζεται δισεκατομμύρια, υποθηκεύοντας το μέλλον των πληβείων για να κονομάνε οι πατρίκιοι, ένθεν κακείθεν. Πολλά καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των τηλεοπτικών παραθύρων, διαπιστώνοντας ότι τα όβολα της χώρας είναι… τσίμα τσίμα, εύχονται να επαναληφθεί το περιβόητο «Σχέδιο Μάρσαλ», παρουσιάζοντάς το ως σωτηρία (ποιών άραγε;), αποκρύπτοντας ότι το σχέδιο αυτό, έχρισε τους Αμερικανούς ως τοποτηρητές στη χώρα μας και γέμισε με δολάρια τις τσέπες μερικών μόνο επιτήδειων τραπεζιτών και βιομηχάνων, πρώην μαυραγοριτών και δοσίλογων;

Σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία λοιπόν, η κοινωνική διαστρωμάτωση όχι μόνο ζει και βασιλεύει, αλλά ενισχύεται και γίνεται ολοένα και πιο απροκάλυπτη. Οικογενειοκρατία και διαπλοκή οργιάζουν, με το λαό θεατή να πασχίζει να εξασφαλίσει τον επιούσιο.

Για παράδειγμα, ο αδελφός του Γιωργάκη ζει στην Εκάλη σε 500 τετραγωνικά σπιτάκι, οδηγεί (σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα) πολυτελή αυτοκίνητα, κάνει διακοπές σε χλιδάτα μέρη, στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικά σχολεία και όλα αυτά με φορολογική δήλωση 52.000 € τον τελευταίο χρόνο και 10.000 € που πήρε από την εφορία ως επιστροφή…

Από την άλλη, ο Άκης τελώντας τους γάμους τους στο Παρίσι με μια τελετή που γράφτηκε ότι κόστισε όσο ένα πλήρως εξοπλισμένο νοσοκομείο, και παραγγέλνοντας υποβρύχια με… ημιπάρεση, παρότι φάνηκε ότι θα φορτωθεί μαζί με τα δικά του και τα κρίματα όλων των συντρόφων του, μέχρι στιγμής διαβιεί ανενόχλητος στο φτωχικό του (ή στα φτωχικά του, θα σας γελάσω), προφανώς γιατί ξέρει πολλά τραγούδια για πολλούς…

Αν κάνουμε αναφορά σε όλα τα παλικάρια που τιμήθηκαν από τον ελληνικό λαό για να τον εκπροσωπήσουν, αν γράψουμε έστω και μια παράγραφο για Τσουκάτους, Μαντέληδες (εξ’ ού και το σετ Μαντέλη φρι), Νεονάκηδες, Βουλγαράκηδες, Ρουσόπουλους και λοιπούς κυρίους, δε μας φτάνει ο τηλεφωνικός κατάλογος. Οπότε ας περιοριστούμε στα σημερινά, ας συγκεντρώσουμε τη σκέψη μας στα πραγματικά γεγονότα και ας καταλάβουμε ότι δεν μπορεί όταν ευχαριστιέται ο λύκος να γουστάρει και το αρνί. Πώς να το κάνουμε δηλαδή;

Αναρωτιέμαι αν ο νέος πρόεδρος του ρεταλιασμένου θιάσου που καλείται σοσιαλιστικός, θα μπορούσε να ζήσει με 500 €, αν ο κύριος Κουτρουμάνης, μέχρι χτες συνδικαλιστής νοιώθει έστω μια σταλιά ντροπή που κατάντησε κλοτσοσκούφι των τροϊκανών, αν ο κύριος Λοβέρδος συστέλλεται που κατόρθωσε να κάνει τόσες χιλιάδες πολιτών να αισθάνονται επαίτες, και γενικά, αν αυτοί οι κύριοι αντιλαμβάνονται ότι για άλλο πράγμα τους εξέλεξαν αυτοί που τους ψήφισαν και αυτοί κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό.

Όπως και να’ χει, ζήσαμε πολλές συγκινήσεις την τελευταία διετία, με την Αλέκα σε ρόλο αντάρτισσας χωρίς διάθεση για συνεργασίες, με τον ίδιο πάντα αυτιστικό τρόπο της άρνησης και της τυφλής καταδίκης των πάντων, με τρόπο που κι αν έχει δίκιο, ενίοτε το χάνει. Με τη σιγουριά του μόνιμου αουτσάιντερ, τόσο αυτή, όσο και ο Αλέξης, επιδίδονται σε μια ρητορική κενόδοξη, τοποθετώντας αόριστα στο μέλλον την πιθανή λύση του προβλήματος, κάπου στις παρυφές της ουτοπίας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό βέβαια, αλλά οι πολίτες θέλουν να πιαστούν από κάτι πιο στέρεο και να αλλάξουν την ιστορία σήμερα, ώστε να μην καταγραφούν ως απώλειες, αλλά ως μέρος της λύσης του σημερινού αδιεξόδου.

Ξέφυγα λιγάκι και σοβάρεψα προς το τέλος, αλλά μέρες που είναι δικαιολογούμαι. Ας όψεται η Σαρακοστή και η μετ’ αυτής επερχόμενη εγκράτεια, αλλά πού θα πάει; Θα περάσει και το Πάσχα και τότε θα γελάσουμε με τα μούτρα όσων αυτές τις μέρες θα μας χαρακτηρίζουν κυρίαρχο λαό προς άγραν ψήφων, σχεδιάζοντας τη μετεκλογική μας σφαγή στο βωμό της τρικέφαλης Σαλώμης.

Δε σφάξανε…

Ο ΒΑΚΙΛΟΣ ΤΟΥ… ΩΧ

(Κατά κόσμον Αριστείδης Δάγλας)