ΠΕΤΡΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ*. ΚΕΡΚΥΡΑ.

Ερώτηση: Είναι όλος αυτός ο εφιάλτης που περνάμε, μέρος ενός σχεδίου που στόχο έχει τον αφανισμό του ελληνισμού, των Ελλήνων, της πατρίδας μας;
Απάντηση: Αν ήταν, δεν θα ενεργούσαν διαφορετικά. Τεράστιο εδώ το ζήτημα. Στα κυριότερα θα σταθώ. Δεκαετίες τώρα. Σταδιακή εγκατάλειψη – εξάρθρωση του πρωτογενούς τομέα. Πλήρης (σχεδόν) αποβιομηχάνιση. Εξελικτικός αφελληνισμός της Γλώσσας. Που θα πει: της ίδιας μας της υπόστασης. Ανηλεής διωγμός της σύγχρονης Τέχνης. Που θα πει: της ταυτότητάς μας. Μετατροπή της Παιδείας (το ύψιστο εθνικό μας αγαθό) σε «εκπαίδευση», μέσα από μια διαρκή προσπάθεια σύνδεσής της με την λεγόμενη «αγορά εργασίας». Που θα πει: αποσύνδεσή της από τις έννοιες Γνώση, Χαρά, Δημιουργία, Αξιοπρέπεια, Άμιλλα, Μέλλον, Προοπτική. Παιδεία που θεωρεί τη χειρωνακτική εργασία «ντροπή». Εθνική άμυνα – εξωτερική πολιτική που οδηγούν τη χώρα από ταπείνωση σε ταπείνωση. Παγίωση ενός υπερ-καταναλωτικού προτύπου που τροφοδοτεί το θηρίο: εισαγωγές – δανεικά. Πρωτοφανής διχασμός του ελληνικού λαού (από ασύλληπτα νεαρές ηλικίες) μέσω της «παντοδύναμης» κομματοκρατίας. Μετατροπή της πολιτικής σε «επικοινωνία», μετατροπή των κομμάτων σε άντρα κλακαδόρων, θρίαμβος της αναξιοπρέπειας και της αναξιοκρατίας, των περιβόητων πια πελατειακών σχέσεων, της λαμογιάς και του παρασιτισμού. Γι αυτό και τώρα που έχει ανάγκη η πατρίδα, έχει γεμίσει ο τόπος από χαμερπή αναστήματα.
Ερώτηση: Ήταν βαλτός ο περιβόητος Γιωργάκης να οδηγήσει το λαό και τη χώρα στην τελική πράξη του δράματος; Σκληρό το ερώτημα.
Απάντηση: Αν ήταν, δεν θα ενεργούσε διαφορετικά. Από τις εκλογές του ’09 που ο λαός τον εμπιστεύτηκε σαν ύστατη σανίδα σωτηρίας α) έθεσε τη χώρα σε κατάσταση ακυβερνησίας για το πρώτο κρίσιμο εξάμηνο. Κι αυτό ανεξάρτητα τι θα προκύψει από την έρευνα στην ΕΛΣΤΑΤ. Κι ενώ τα σπρεντς ανέβαιναν ιλιγγιωδώς, εκείνος λοιδορούσε και ταπείνωνε το λαό του σε ταξιδάκια αναψυχής ανά την υφήλιο. Κατάφερε έτσι να μετατρέψει τάχιστα μια συνηθισμένη «κρίση χρέους» σε «κρίση δανεισμού». β) παρέδωσε τη χώρα του στα νύχια του ΔΝΤ, σχέδιο αποδεδειγμένα προσυμφωνημένο, διψώντας για αίμα τίμια εργαζομένων (όσοι κατάφεραν και είχαν απομείνει), μικρομεσαίων, συνταξιούχων, άνεργων, μισθοσυντήρητων. Ταυτόχρονα, άνοιξε διάπλατη τη θύρα εσωτερικής υπονόμευσης της ευρωζώνης που θα οδηγήσει σταδιακά στην οριστική κατάρρευση του ευρώ. γ) έχει την κύρια ευθύνη για την οριστική κατάρρευση της χώρας, την πτώχευση, τη χρεοκοπία, τον εξευτελισμό, την ύφεση, την πρωτοφανή ανεργία και τη δόλια καταλήστευση του μόχθου και του πλούτου του ελληνικού λαού. Όχι πως είναι άμοιροι ευθυνών τα πρωτοπαλίκαρά του, οι Βενιζελο-λοβερδο-χρυσοχο-ραγκουσο-διαμαντοπουλο-κουτρουμάνηδες. Καθώς ακολουθούν καταϊδρωμένοι (αλλά όχι έσχατοι) και οι Σαμαρο-μιχελάκηδες.
Ερώτηση: Υπάρχουν Έλληνες που απεργάζονται κακά για το λαό και τον τόπο τους; Προδότες να τους πω;
Απάντηση: Πάντα υπήρχαν. Και δυστυχώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν, γιατί μας κάνει εντύπωση; Στην αρχαιότητα τους λέγαν Εφιάλτες, στην κατοχή μαυραγορίτες και δοσίλογους. Και στη μεταπολίτευση έθεσαν κομψότερους όρους, τους έλεγαν λαμόγια, εργολάβους, «νταβατζήδες» καναλάρχες, μιζαδόρους, μεγαλοσυνδικαλιστάδες, κομματόσκυλα. Κι ακόμα κρατικοδίκαιους «επιχειρηματίες» πελάτες, αλλά και τοκογλύφους τραπεζίτες τρωκτικά.
Ερώτηση: Μπορούμε εμείς, έστω ως μονάδες, να κάνουμε κάτι άμεσα;
Απάντηση: Πολλά. Όλα τα μπορούμε. Το πρώτο, να βγούμε από το «δίκτυό» τους, όσο το μπορούμε και στο βαθμό που ο καθένας έχει την όποια δυνατότητα. Δεύτερο, να αρχίσουμε επιτέλους να ονειρευόμαστε φωναχτά: πώς θέλουμε τον εαυτό μας, πώς θέλουμε τον τόπο, πώς θέλουμε τη χώρα μας. Πώς γουστάρουμε εμείς να ζούμε κι όχι πώς μας επιβάλλουν τη ζωή οι διάφοροι μεταλλαγμένοι ή εγκάθετοι. Οργανωθείτε σε ομάδες και πρωτοβουλίες. Αναπτύξτε αλληλεγγύη μεταξύ σας, μάθετε να συζητάτε λέγοντας πάντα την αλήθεια, μόνο την αλήθεια, αγαπήστε ως «σεαυτόν» τον πλησίον, μετριάστε τη γ… την έπαρση και τον εγωισμό. Μπορεί να φταίνε οι άλλοι (πάντα φταίνε), αλλά μη στερείτε από τον εαυτό σας τη χαρά να παραδεχτεί ότι κι εκείνος κάπου έφταιξε.
Και μην ξεχνάτε: Καθένας μόνος του, ίσον κανένας. Δύο, γινόμαστε άξαφνα πολλοί. Εκεί θα στηριχτούν κι οι νέες συλλογικότητες. Και μόνον έτσι θα προκύψει, έτσι θα καρποφορήσει, η νέα μεταπολίτευση.
Άντε, να μη μας βρει ανυπεράσπιστους ο ζόφος που ετοιμάζουνε.
*καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ.

Πηγή: Ενημέρωση